Ναι Γιωργία, έχεις δίκιο.
Η Α μεγαλώνει.
Και εγώ είμαι που την μεγάλωσα.
Κι αυτήν και την αδερφή της.
Τις πήρα ανερμάτιστα κοριτσάκια στα χέρια μου και τώρα τις βλέπω να γίνονται υπεύθυνες γυναίκες. Το δημιούργημα αυτό, ναι, είναι δικό μου.
Και είναι απόλαυση για μένα να τις βλέπω να μεταμορφώνονται από κάμπιες σε πολύχρωμες πεταλούδες, γιατί βλέπω ότι δεν έζησα άσκοπα πάνω στη γη, ότι κάτι πρόσφερα κι εγώ στην καθημερινότητα. Γιατί ήμουν εγώ που τους έδωσα την  ικανότητα της κρίσης, εγώ που διαπότισα το κουκούλι τους με συμβουλές, με διδαχές, με παραινέσεις, με νουθεσίες, με δασκάλεμα, ώστε αυτό να θρέψει το μυαλό και την καρδιά τους με την καθαγιασμένη γνώση και τη σωφροσύνη, την απαραίτητη μέσα στην παλαίστρα για μια δυνατή και μεστή ζωή. Γιατί έτσι βγήκαν από το κουκούλι τους: έτοιμες να πετάξουν με τον σχεδιασμό που διαγράψανε με ότι τους έδωσα. Αυτές είναι παιδιά μου. Το αποψινό δείχνει αλήθεια ότι αναγνωρίζουν την καθοριστική συμβολή μου στη διαμόρφωσή τους. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού ήρθαν στα χέρια μου κυνηγημένα κοριτσάκια και είχαν εμένα για χρόνια πολλά πατέρα, αδερφό, προστάτη; Αφού στην πείρα μου δίνοντας σκοπό, την μετάπλασαν σε τρόπο ζωής; Έχεις δίκιο να λες πως είμαι δημιουργός. Διαμόρφωσα ένα κόσμιο περίγραμμα όπου μέσα του θα κινούνταν, έπλασα τα όνειρα και τις επιδιώξεις τους, φιλοτέχνησα δυο ελκυστικές και στέριες φιγούρες, αλλά μαζί και δυο ευαίσθητες ψυχές, εμφυσώντας εντός τους την ανθρωπιά.