ΣΤΟ ΑΤΕΛΙΕ

Τ΄ αδέρφια
κάποτε
θα μπουν στη μήτρα πάλι της μητέρας τους.
Εκείνη στης μητέρας της τη μήτρα…
Χάνοντας τα φτερά του το πουλί
μέσα στη μήτρα θα ’μπει του βατράχου,
στη μήτρα του ψαριού ο βάτραχος, 
η θάλασσα  στη μήτρα των Υδάτων,
η γη στη μαύρη τρύπα της
και όλα
μια χούφτα ζύμη θα ’ναι πάνω στο Μεγάλο
Τραπέζι του Μεγάλου Ζυμωτή.

Και θα ρωτήσει τον πελάτη: «Λοιπόν;..
Τα ίδια πάλι όπως χτες;»
«Αχ όχι! Δεν μπορώ! Τι κόσμος! Όχι αμάχη πάλι!
Όλη τη νύχτα δεν με άφησε σε ησυχία.
Φωτιές, συγκρούσεις, καταποντισμοί, κλάματα, μίση…»
«Μήπως θα προτιμούσατε καλλίτερα ομόνοια;»
« Ναι σας παρακαλώ…, φιλία, σύμπνοια, σύμπλευση… θα με υποχρεώνατε…»
«Αλίμονο. Δουλειά μου είναι. Ότι σεις ζητήσετε θα φτιάξω!»
«Ευχαριστώ. Να τόνε πάρω το απόγευμα-θα είν’ έτοιμος;» «Λιγότερο. Σε δυο ωρίτσες από τώρα.»