Ν’ ΑΓΑΠΑΣ

Δεν ξέρεις τι σημαίνει ν’ αγαπάς;
Είναι σα στον αιθέρα να πετάς.

Είναι σαν να ’χεις μέσα στο κορμί σου
Μια πυρκαγιά με εστία της το στήθος.
Κι η πυρκαγιά είναι μεγάλη τόσο
Που δεν χωράει μέσα σου και θέλει
Έξω να βγει στο Σύμπαν για να λάμψει.

Είναι ωσάν δεμένος κάπου να σαι
Χωρίς ούτε σκοινί διόλου να βλέπεις
Ούτε σε τι δεμένος πάνω είσαι.

Είναι ωσάν να θέλεις να φωνάξεις
Μα στόμα και πνευμόνια να μην έχεις.

Είναι να πνίγεσαι, από τί χωρίς να ξέρεις.

Είναι που η λέξη «λογική» σού είναι ξένη.

Είναι το χέρι σου που αν κοιτάζεις,
το χέρι της αγάπης αντικρίζεις.

Είναι το φως που ο ήλιος τάχα στέλνει
δεν είναι του ήλιου αλλά δυο ματιώνε.

Είναι που η μουσική, ανάπτυξη είναι
του δεύτερου του "άλφα" της αγάπης.

Είναι που δεν υπάρχεις παρά όσο
Η δίνη της αγάπης σε ορίζει

Είναι που δεν σε νοιάζει να πεθάνεις
Γιατί πια θάνατος για σε δεν είναι.



ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ..

Θάνατος είναι να λιπαίνεις
του μνήματός σου τα λουλούδια.
Θάνατος είναι αντίς ανθρώπους
να βλέπεις γύρω μαύρα ζούδια.

Είναι ανάγκη να μην έχεις
καμιάς γυναίκας την παρέα,
κι είναι ποτέ να μη σε νοιάζουν
του ραδιοφώνου σου τα νέα.

Είναι ποτέ να μην κρυώνεις
κρύο όσο γύρω σου κι αν κάνει,
είναι το μήκος των τριχών σου
να έχει πάψει πια ν' αυξάνει.

Θάνατος είναι να μην πρέπει
να φας να πιεις ή να διαβάσεις,
είναι ποτέ σου να μην έχεις
να ξαναδώσεις εξετάσεις.

Θάνατος επιτέλους είναι
χώρο στο σπίτι να μην πιάνεις,
θάνατος είναι, και κυρίως,
να μη φοβάσαι να πεθάνεις.



ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ

Αφού με πρόζα είδα κι αποείδα
πως θα μπορέσω να σας πείσω
δε μένει πια παρά με στίχους
όσο μπορώ να προσπαθήσω.

Λοιπόν κυρία Ντίνα σας αρέσει
να υποφέρουν οι ανθρώποι
ως υποφέρει το καημένο
που τα παιδιά χτυπούνε τόπι;

Γιατί υποφέρω αν πάρω κάτι
δίχως γι αυτό να ’χω πληρώσει.
Γιατί δεν ξέρω: χαζομάρα;…
…υπεροψία έχω τόση;…

Θέλετε να ’χω άγχος όλη μέρα;
Θέλετε στο κρεβάτι όταν γέρνω
να ’χω εφιάλτες; Τότε δίνετέ μου..
Εγώ όμως -σας το λέω-δεν θα παίρνω!

Ό,τι δεν έφτιαξα δεν είμαι άξιος
να το ’χω. Κι απ’ τη ζήση μου το σβήνω.
Του «παίρνω»-δυστυχώς- παιδί δεν είμαι.
Μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει είμαι του «δίνω»!