ΦΩΛΙΑΣΕ Η ΘΛΙΨΗ

Φώλιασε η θλίψη στο ξερό ακροκλώναρο της μέρας.
Ο τρόμος καταμάδησε τα ρόδα τ’ ουρανού
Τ’ ατσάλινα τα δίχτυα του ακονάει το νύχτιο τέρας.
Η ελπίδα νεκρολούλουδο στο λείψανο του νου.

Μια ησυχία απόκοσμη ετύλιξε την Πλάση
Και μοναχά ακούγεται μέσα στη σιγαλιά
Το τρεμοκάρδισμα πουλιού που άφησε τα δάση
Και μακριά εβρέθηκε απ’ τ’ άλλα τα πουλιά.

«Μείνε μαζί μας απαλό μικρόφτερο πουλάκι
οι σκοτεινοί σφού σ’ έστειλαν κοντά μας οι Καιροί.
Και δωσ’ ν’ ακούμε το γλυκό-θλιβό σου τραγουδάκι
Του κόσμου που αφήσαμε τα πάθη να ιστορεί.

Στο μονοπάτι το μικρό που έχεις περπατήσει
Όλους τους δρόμους γνώρισες-όλα τα μυστικά
Αν έχεις ζήσει μια στιγμή μία ζωή έχεις ζήσει.
Των γερατειών τα όνειρα είναι τα παιδικά.»

Έτσι απαλά εμίλησε το άλικο το ρέμα-
Ως η Αλήθεια μοναχά γνωρίζει να μιλά.
Και το πουλάκι άφησε της Ζωής το μέγα ψέμα
Και μες στο ρέμα αθάνατα τώρα κι αυτό κυλά.

                   -----