Παλιά η γιαγιά

Παλια η γιαγιά καθότανε-τι λέω παλιά, ως χτες
στην πολυθρόνα τη μικρή, στην άκρη της αυλής
και με δεχόνταν πάντοτε με αγκάλες ανοιχτές
και με τη ζέστα μιας φωνής γλυκιάς και σιγαλής.

Γύρω από ’να φέρετρο, στη σάλα τη μικρή
εκεί ’ναι όλοι αποβραδίς κλεισμένοι οι συγγενείς
και συντροφεύουν τη γιαγιά που είναι, λεν, νεκρή΄
κι όλοι τους είναι σκεφτικοί και δε γελά κανείς.

Δεν ξέρω αυτοί τι κάνουνε και ούτε με αφορά. ΄
Εγώ ζητώ τη σιγανή ν' ακούσω τη φωνή
και να χωθώ στην αγκαλιά που όλην με χωρά-
εγώ την άλλη μου γιαγιά ζητώ: τη ζωντανή!