ΤΟ «ΜΟΝΑΧΙΚΟ» ΣΠΙΤΙ

Για χρόνια
από μικρός μικρός
το σπίτι εκοίταζεν εκείνο,
το «μοναχικό»
διακοσαριά μέτρα πιο πέρα απ’ το δικό τους.

Τις νύχτες γέμιζε αυτό με σκιές
ανθρώπινες που μοιάζαν
κι η φαντασία τελετές εντός του αλλόκοτες
και βεγγέρες έπλαθε μυστηριακές.

Κι ήταν για κείνονε το σπίτι εκείνο,
«το μοναχικό»
το σύνορο του κόσμου.
Για χρόνια
από μικρός μικρός.  

Και πόθο είχε πάντοτε να μάθει
η γήινη ποια ήταν-η υλική υπόστασή του
του σπιτιού αυτού,  
εκείνη που θα ταίριαζε
με των αισθήσεων την ψευτιά και την απάτη.  

Και γέρος πια
τα έμαθε ολ' αυτά- ποιος το ’χε  
πότε χτίστηκε,
πότε πουλήθηκε
σε ποιον και από ποιον,
ποιος ζούσε μέσα κει και τι απόγινε.

Τα έμαθε.
Και πια
έναν εκέρδισε λόγο λιγότερο
να έχει για να ζήσει.