Μία κατάρα

Μία κατάρα του ’χει ορίσει
πίκρα να δίνει στους ανθρώπους.
Πάντα και σ' όλη του τη ζήση
παντού-στης γης όλους τους τόπους.

Μα όσο λυπάται και πονάει
κι αυτός μ’ αυτή του τη συνήθεια,
τόση χαρά και καρτεράει
να πλημμυρίσει του τα στήθια,

όταν οι μέρες του σωθούνε
και οι κακίες όπου κάνει-
αλήθεια πόσοι θα χαρούνε
σα θα ’ρθει η ώρα να πεθάνει...