Η ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΙΣ

Ναι, είναι μια μικρή παρέκκλισις
αυτός ο τρόπος της γραφής.
Κι αυτός ο δρόμος όμως στο Χαμό τραβάει.

Να πάω απ’ αυτόν λοιπόν ή στον ίδιονε να συνεχίσω;
Ποιος θα μου πει-ποιος θα μου δώσει μία γνώμη;
Κανείς δεν μιλάει.

Μα και να μιλούσε με τι γνώσεις θα γνωμοδοτούσε;

Μου λένε να πάω μαζί τους.
Μα θεέ μου, να κάνω τι;
("Κουράστηκε η καρδιά μου να ζητάει")
Ότι μ' απόμεινε με τα δόντια το κρατώ
για ν’ αγοράσω το εισιτήριό μου να περάσω.
Αυτοί όλοι έχουν πράγματα να δώσουνε γι αντίτιμο.
Σπίτια, βίλες, κόττερα,
στρέμματα ελιές και πορτοκάλια,
ημέρες ξεγνιασιάς και ηδονής,
εκατομμύρια.
Τύχη αγαθή τέτοιο κάτι να μην αποκτήσω μ'
έκαμε.
Γιατί θα είχα επαναπαυτεί.
Μου λένε να πάω μαζί τους.
Μα αυτοί τις νύχτες έχουν ύπνο.
Μα αυτοί λένε με σιγουριά: βρέχει.
Μα αυτοί δεν ξέρουν πόσο απέχει ο
άνθρωπος από τον εαυτό του.
Μα αυτοί δεν ακούν τα ρυάκια να μιλούν.
Νιώθουν τη θλίψη των πεσμένων δέντρων;
Έχουν ραγίσει με το κλάμα τους αυτοί
το κρύσταλλο της νύχτας;
Με τι γλώσσα εγώ μαζί τους να μιλήσω;
Και τότε τι θα δώσω στους κριτές μου σαν
απόδειξη
πως γνώριζα από πάντα-
στην τύχη ότι δεν ήμουν αφημένος
παρά προετοιμαζόμουνα;
Λοιπόν προς τι η παρέκκλιση;