Η δυστυχία δε συνηθίζεται
*
Αυτός που διψούσε για νάματα-
αυτός που δάγκωνε τα χείλη του ξερά
τι ειρωνεία τώρα να πνίγεται
μέσα στη θάλασσα της δίψας του.
*
Όταν θα φτάσω εκεί
η πόρνη μνήμη θα χαθεί
και από μένα όλο κι όλο που θα μείνει
θα είναι ένα κατάξανθο
ένα ωραίο ωραίο μηδενικό.
*
Ο Άλλος Κόσμος
θα 'ναι ο ίδιος βέβαια μ’ αυτόν
από τα έξω ιδωμένος.
*
Ο χειμώνας γεννάει την Άνοιξη κάθε χρόνο
όπως η θύμηση της καθημερνά τη δυστυχία του.
*
Τις νύχτες
τα βουνά
σα ζώα υπάκουα
τραβάν στη θάλασσα και πλένονται.
Γι αυτό και λάμπουν το πρωί
στου πρώτου ήλιου τις αχτίδες.
*
Όταν εκπνεύσω στον καθρέφτη μου
και δεν θαμπώσει
τότε ο καθρέφτης θα 'μαι εγώ.
*
Ο αμαξάς πληγώθηκε..
Τέλειωσε το νερό.
Οι ινδιάνοι πλησιάζουν όλο.
Και μακριά η πόλη ακόμα…
*
Κληρονομιά θ' αφήσω στους ερχόμενους
τη γνώση πως δεν έρχονται
μα ότι όπως όλα
κι αυτοί μονάχα πάνε.
*
Κοιτάζοντας κατάματα την πυρκαγιά
καθώς το κύμα ο ναυαγός,
ολόρθος θα θαφτώ μέσα στη στάχτη των ονείρων.
*
Τα δέντρα ομορφιές γεμάτα και χαρούμενα
ελούζονταν μες στο γλυκό το θάμπος του πρωιού.
Την ίδια ώρα ο χωρικός
Κρυώνοντας και πεινασμένος
λάδωνε το πριόνι του.
*
Αν δεν υπήρχε ο Νείλος κι οι αιγύπτιοι
οι τάφοι μας μπορεί και να 'τανε ακόμα στρογγυλοί.
*
Αν όλα θα χαθούν τίποτα δεν εχάθη.
*
Μέσα στη θύελλα την καλοκαιρνή
λυσσάει ο άνεμος και η βροχή μανιάζει.
Πέφτουν τα φύλλα
πέφτει ο ουρανός
πέφτει και μια μπλουζίτσα ολάσπρη απλωμένη
από το λυσσομάνι ξεσκισμένη.
*
Πού είναι το φιλί που φτάνει ως το θάνατο!
Πού 'ναι το χάδι που ευφραίνει στον αιώνα!
*
Όλη η ζωή μας αν καλοσκεφτείς
μας δόθηκε να μάθουμε γιατί
*
δεν πέφτουνε τα δέντρα απ' τον αέρα.
Και ούτε αυτό δε μάθαμε.
*
Η ανάκουστη φωνή της πέτρας
μόνο απ' Αυτόν ακούγεται.
Είναι γιατί Αυτός
της ακοής τους νόμους έχει θέσει.
*
Είμαι η γκλίτσα στο χέρι του βοσκού
και ο σταυρός στο χέρι του επίσκοπου.
Γι αυτό και μια με παίρνει ο θάνατος
μια η ζωή με πάει.
*
Τα πεύκα μας τα ξέρανε ο μελιτοβάκιλλος.
Χαλάλι του. Η εικόνα αυτή του πεύκου
από λευκό χιονάτο σκεπασμένου
κατακαλόκαιρο
αξίζει
όπως κάθε θάνατου.
*
Μην μπορώντας ν' αντέξουνε κάτω από τη γη
κάθε βράδυ οι νεκροί έρχονται
και μέσα μας μπαίνουν.
Γι αυτό τους βλέπουμε τη νύχτα στα όνειρά μας.
*
Καθώς το χιόνι στην πεδιάδα έλιωνε
πρώτη ξεπήδησε τινάζοντάς το μία μαργαρίτα
φουρκισμένη από την αγένεια του
τόσο αργά να μείνει φέτος.
*
Αν επιζούσε ο Ρωμαίος
θα 'χε ξεχάσει την Ιουλιέττα σ' ένα μήνα.
*
Οι νέοι και η επανάσταση πάνε μαζί.
Καμιά φορά, σε κάποιο χάνι
οι νέοι παρατρών και παραπίνουνε.
Τότε γυρίζουνε και λεν στην επανάσταση:
προχώρα κι έρχομαι.
Κι η οικουμένη τότε δυστυχεί.
*
Περιπλάνηση σε τοπία ηλιοβασιλέματος.
Το άνθος της Σιωπής εδώ
περίλαμπρο.
*
Κάποτε η μέρα
είχε διάρκεια τριών λεφτών στη γη.
Πόσα δισεκατομμύρια άσκοπα χρόνια!
*
Ακροβασίες επικίνδυνες οι δυο τους
πάνω σε γλιστερά σκοινιά κάνουν.
Αν δεν ενώσουν έγκαιρα τα χέρια
γκρεμίζονται κι οι δυο.
Γι αυτό ερωτευμένοι μόνο πρέπει
έτσι ν' ακροβατούν.
*
Τα νησάκια των ποταμών.
Η ασφάλεια στον κίνδυνο.
*
-"Πώς είστε;"
-"Άσχημα"
Λες και τον ρώτησαν από ενδιαφέρον.
*
Τάχα πώς λεν τη γη τους
οι άνθρωποι του φεγγαριού;
Φεγγάρι βέβαια.
*
Τα άστρα μέσα στη νύχτα
είναι η υπόσχεση
πως ο ήλιος θα φανεί πάλι το πρωί.
*
Το άλογο,
και με το μαστίγιο,
δε χάνει την περηφάνια του.
*
Με χίλια μικρά ξεγελασμένοι
χάνουμε το ένα το Μεγάλο.
*
Στο μισοσκόταδο
οι τσουκνίδες μοιάζουν άνθη.
*
Απρίλης.
Εποχή των ανταρτών.
*
Έμβρυα μέσα στον κορμό του δέντρου,
νήχονται τραπέζια, κρεβάτια, σκαμνιά.
*
Από το κελί του εικοστού αιώνα
Στο κελί του εικοστού πρώτου.
*
Η Ηγησώ ζει ακόμα χάρη στην Τέχνη.
Βάρβαρη που 'ναι η Τέχνη!
*
Γιατί ζαλίζεται απ' το γύρισμα της,
γι αυτό από παντού ξερνοβολάει η γη νερά.
*
Το παγώνι είναι ο ανταγωνιστής των ποιητών.
*
Να συλλέγεις-ναι.
Μα τι;
Πάνω σ' αυτό το "τι;" ζυγιάζονται όλα.
*
Κάθε καινούργια μέρα μια Δευτέρα Παρουσία
μετά το θάνατο της νύχτας.
*
Ήτανε όχι μια αγριοροδιά
μα μία ήμερη, μια σοβαρή,
μια ήρεμη, όμορφη ροδιά.
Όχι μια πρόκληση στην ερημιά
μα μια γλυκεία οπτασία στον κόσμο μέσα.
*
Παράδεισος σημαίνει άγνοια του έρωτα.
*
Ο ποιητής ζει μέσα στα ποιήματά του
όπως ένας νεκρός μέσα σε τάφο
που ο ίδιος έσκαψε.
*
Αυτός που διψούσε για νάματα-
αυτός που δάγκωνε τα χείλη του ξερά
τι ειρωνεία τώρα να πνίγεται
μέσα στη θάλασσα της δίψας του.
*
Όταν θα φτάσω εκεί
η πόρνη μνήμη θα χαθεί
και από μένα όλο κι όλο που θα μείνει
θα είναι ένα κατάξανθο
ένα ωραίο ωραίο μηδενικό.
*
Ο Άλλος Κόσμος
θα 'ναι ο ίδιος βέβαια μ’ αυτόν
από τα έξω ιδωμένος.
*
Ο χειμώνας γεννάει την Άνοιξη κάθε χρόνο
όπως η θύμηση της καθημερνά τη δυστυχία του.
*
Τις νύχτες
τα βουνά
σα ζώα υπάκουα
τραβάν στη θάλασσα και πλένονται.
Γι αυτό και λάμπουν το πρωί
στου πρώτου ήλιου τις αχτίδες.
*
Όταν εκπνεύσω στον καθρέφτη μου
και δεν θαμπώσει
τότε ο καθρέφτης θα 'μαι εγώ.
*
Ο αμαξάς πληγώθηκε..
Τέλειωσε το νερό.
Οι ινδιάνοι πλησιάζουν όλο.
Και μακριά η πόλη ακόμα…
*
Κληρονομιά θ' αφήσω στους ερχόμενους
τη γνώση πως δεν έρχονται
μα ότι όπως όλα
κι αυτοί μονάχα πάνε.
*
Κοιτάζοντας κατάματα την πυρκαγιά
καθώς το κύμα ο ναυαγός,
ολόρθος θα θαφτώ μέσα στη στάχτη των ονείρων.
*
Τα δέντρα ομορφιές γεμάτα και χαρούμενα
ελούζονταν μες στο γλυκό το θάμπος του πρωιού.
Την ίδια ώρα ο χωρικός
Κρυώνοντας και πεινασμένος
λάδωνε το πριόνι του.
*
Αν δεν υπήρχε ο Νείλος κι οι αιγύπτιοι
οι τάφοι μας μπορεί και να 'τανε ακόμα στρογγυλοί.
*
Αν όλα θα χαθούν τίποτα δεν εχάθη.
*
Μέσα στη θύελλα την καλοκαιρνή
λυσσάει ο άνεμος και η βροχή μανιάζει.
Πέφτουν τα φύλλα
πέφτει ο ουρανός
πέφτει και μια μπλουζίτσα ολάσπρη απλωμένη
από το λυσσομάνι ξεσκισμένη.
*
Πού είναι το φιλί που φτάνει ως το θάνατο!
Πού 'ναι το χάδι που ευφραίνει στον αιώνα!
*
Όλη η ζωή μας αν καλοσκεφτείς
μας δόθηκε να μάθουμε γιατί
*
δεν πέφτουνε τα δέντρα απ' τον αέρα.
Και ούτε αυτό δε μάθαμε.
*
Η ανάκουστη φωνή της πέτρας
μόνο απ' Αυτόν ακούγεται.
Είναι γιατί Αυτός
της ακοής τους νόμους έχει θέσει.
*
Είμαι η γκλίτσα στο χέρι του βοσκού
και ο σταυρός στο χέρι του επίσκοπου.
Γι αυτό και μια με παίρνει ο θάνατος
μια η ζωή με πάει.
*
Τα πεύκα μας τα ξέρανε ο μελιτοβάκιλλος.
Χαλάλι του. Η εικόνα αυτή του πεύκου
από λευκό χιονάτο σκεπασμένου
κατακαλόκαιρο
αξίζει
όπως κάθε θάνατου.
*
Μην μπορώντας ν' αντέξουνε κάτω από τη γη
κάθε βράδυ οι νεκροί έρχονται
και μέσα μας μπαίνουν.
Γι αυτό τους βλέπουμε τη νύχτα στα όνειρά μας.
*
Καθώς το χιόνι στην πεδιάδα έλιωνε
πρώτη ξεπήδησε τινάζοντάς το μία μαργαρίτα
φουρκισμένη από την αγένεια του
τόσο αργά να μείνει φέτος.
*
Αν επιζούσε ο Ρωμαίος
θα 'χε ξεχάσει την Ιουλιέττα σ' ένα μήνα.
*
Οι νέοι και η επανάσταση πάνε μαζί.
Καμιά φορά, σε κάποιο χάνι
οι νέοι παρατρών και παραπίνουνε.
Τότε γυρίζουνε και λεν στην επανάσταση:
προχώρα κι έρχομαι.
Κι η οικουμένη τότε δυστυχεί.
*
Περιπλάνηση σε τοπία ηλιοβασιλέματος.
Το άνθος της Σιωπής εδώ
περίλαμπρο.
*
Κάποτε η μέρα
είχε διάρκεια τριών λεφτών στη γη.
Πόσα δισεκατομμύρια άσκοπα χρόνια!
*
Ακροβασίες επικίνδυνες οι δυο τους
πάνω σε γλιστερά σκοινιά κάνουν.
Αν δεν ενώσουν έγκαιρα τα χέρια
γκρεμίζονται κι οι δυο.
Γι αυτό ερωτευμένοι μόνο πρέπει
έτσι ν' ακροβατούν.
*
Τα νησάκια των ποταμών.
Η ασφάλεια στον κίνδυνο.
*
-"Πώς είστε;"
-"Άσχημα"
Λες και τον ρώτησαν από ενδιαφέρον.
*
Τάχα πώς λεν τη γη τους
οι άνθρωποι του φεγγαριού;
Φεγγάρι βέβαια.
*
Τα άστρα μέσα στη νύχτα
είναι η υπόσχεση
πως ο ήλιος θα φανεί πάλι το πρωί.
*
Το άλογο,
και με το μαστίγιο,
δε χάνει την περηφάνια του.
*
Με χίλια μικρά ξεγελασμένοι
χάνουμε το ένα το Μεγάλο.
*
Στο μισοσκόταδο
οι τσουκνίδες μοιάζουν άνθη.
*
Απρίλης.
Εποχή των ανταρτών.
*
Έμβρυα μέσα στον κορμό του δέντρου,
νήχονται τραπέζια, κρεβάτια, σκαμνιά.
*
Από το κελί του εικοστού αιώνα
Στο κελί του εικοστού πρώτου.
*
Η Ηγησώ ζει ακόμα χάρη στην Τέχνη.
Βάρβαρη που 'ναι η Τέχνη!
*
Γιατί ζαλίζεται απ' το γύρισμα της,
γι αυτό από παντού ξερνοβολάει η γη νερά.
*
Το παγώνι είναι ο ανταγωνιστής των ποιητών.
*
Να συλλέγεις-ναι.
Μα τι;
Πάνω σ' αυτό το "τι;" ζυγιάζονται όλα.
*
Κάθε καινούργια μέρα μια Δευτέρα Παρουσία
μετά το θάνατο της νύχτας.
*
Ήτανε όχι μια αγριοροδιά
μα μία ήμερη, μια σοβαρή,
μια ήρεμη, όμορφη ροδιά.
Όχι μια πρόκληση στην ερημιά
μα μια γλυκεία οπτασία στον κόσμο μέσα.
*
Παράδεισος σημαίνει άγνοια του έρωτα.
*
Ο ποιητής ζει μέσα στα ποιήματά του
όπως ένας νεκρός μέσα σε τάφο
που ο ίδιος έσκαψε.
