ΤΗΣ ΕΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΠΑΡΕΑΣ

ΣΤΗΝ ΕΥΣΤΑΘΙΑ
(μητέρα του Μπούλη)

Ευσταθία Ευσταθία
όλη μέρα εργασία
δίχως σκόλη και στασό
πού θα πάει πια αυτό;

Τα πλυμένα για ν’ απλώσεις, 
ύστερα να σιδερώσεις
και μετά να διπλωθούν
και στη θέση τους να μπουν. 

Το λουτρό να καθαρίσεις,
να σκουπίσεις, να ψωνίσεις 
και μετά τρεχαλητό
για να κάνεις φαγητό.

Να μαζέψεις τ’ αποφόρια
που αφήσανε τ’ αγόρια 
να μαζέψεις την ποδιά
που εξέχασε η γιαγιά.

Άντε πλύσιμο τα πιάτα
και ξεσκόνισμα και λάτρα
άντε κι ένα μπακλαβά
να γλυκάνεις τα παιδιά.

Να βουρτσίσεις, να μαζέψεις,
να γιαλίσεις, να πορέψεις, 
όλα αυτά είναι δουλειές
κι όχι λίγες μα πολλές.


Μια το ένα μια το άλλο
αχ! τι βάσανο μεγάλο!
μια κι εκεινο μια κι αυτό
και δε στέκεσαι λεφτό.

Ύστερα έρχεται ο κήπος-
ή δεν είναι αλήθεια μηπως;
να κλαδέψεις τα κλαδιά,
που πετούν στη λεϊμονιά, 

θέλει χάραγμα το κλήμα,
και τα λάχανα-τι κρίμα
δεν εκάναν προκοπή
λίγο θέλουνε φουσκί.

Ράντισμα ζητούν τα δέντρα, 
δεν επιάσανε τα κέντρα, 
χώμα θελει η λεϊμονιά
και χαλκό η πορτοκαλιά.

Κι ολοένα ξεσκαλίζεις
και κλαδεύεις και ποτίζεις
και φυτεύεις πιπεριές,
ντοματιές, κολοκυθιές…

Και ο κήπος σε κουράζει
και η μέση σε πειράζει
το στομάχι σε πονεί
και η πίεση θ’ ανεβεί. 

Και απέ η εκκλησία
εκεί άλλη εργασία
εκεί άλλος σκοτωμός
(όμως άγιος αυτός).

Α! δουλειές και φασαρίες!
μηπως κάθεσαι κι αργίες;
σα στη λεϊμονιά οι ανθοί
όλο κάτι θα βρεθεί.

Ευσταθία κάνε κράτει,
μείνε λίγο στο κρεβάτι
παραπάνω-και απέ
κάτσε και στον καναπέ. 

Ευσταθία μου καημένη
το γεράκι περιμένει-
θα σε πάρει αν του σταθείς
και τι κάνουμε εμείς;

Τον καφέ ποιος θα μας ψήνει;
ποιος ορμήνιες θα μας δίνει;
Ποιος με γλώσσα γνοιαστική
τότε πια θα μας μιλεί;

Ευσταθία ξεκουράσου
στάσου λίγο και στοχάσου
αν σκοντάψεις, σα σε δουν
όλοι τύφλα θα σου πουν.


Ευσταθία όλα τελειώνουν
μόνο οι δουλειες δε σώνουν
πίσω άφηστες μαθές
και τον εαυτό σου δες.

Βγες μια βόλτα παραπέρα
κι άλλον γνώρισε αέρα
στη ζωή τη λιγοστή
λίγο ξέσκασε κι εσύ.

Πήγαινε όπου δεν επήγες
ευκαιρίες μένουν λίγες
πιάστες-άρπαξτες γερά
η ζωή δεν καρτερά.

Οι χρονιές Σταθία περνάνε
και οι άνθρωποι γερνάνε
πριν πολύ να είναι αργά
ας γλεντήσουμε γοργά.

Γιατί αυτά που λέω για σένα
είναι βέβαια και για μένα:
γέροι θα μαστε κι οι δυο
μετά κάμποσον καιρό.

Κι αν μου πεις πως ειν’ ωραία
όπως είσαι τώρα, είναι,
όμως απ’ τα τωρινά
πάντα υπάρχουν πιο καλά.

Τη γιαγιά βλέπεις πώς στέκει
ανημπόρευτη περέκει;
αλλά ακόμα συ μπορείς!
γέλα-γλέντα-μην αργείς. 

Γιατί κι όλα στην εντέλεια
να τα έχεις, ποια η ωφέλεια;
Ούτε ένας θα σκεφτεί
ευχαριστώ για να σου πει.

Μήτσος, Άρης και Θοδώρα
εμεγάλωσαν πια τώρα
κι όσο κι αν σε αγαπούν
το έχε γεια θα σου το πουν.

Θα σ’ αφήσουν μοναχή σου
να περάσεις τη ζωή σου
γιατι νύφες και γαμπροί
μια φορά κάθε Λαμπρή.

Στης ζωής μέσα τη δίνη
μόνο ο Μπούλης θα σου μείνει
στοργικά να σε κοιτάξει.
Οι άλλοι θα ’χουνε πετάξει.

Γι αυτό πάντα όχι λέγε
σ’ όσους να πονάς σου λένε
και σε γλέντα και χαρές
όχι πια ποτέ μη λες.

Οι δουλειές και αν βραδύνουν
πάλι κάποτε θα γίνουν.
Κείνο που δεν καρτερεί
ειν’ οι όμορφοι καιροί.

Ευσταθία Ευσταθία
όλη μέρα εργασία
δίχως σκόλη και στασό
πού θα πάει πια αυτό;

        -----