Αρμέγοντας
όλα στα πράματά σου τα προσέχεις.
Να! ένα τσιμπούρι στην κατσίκα εκείνη!
Το βγάζεις.
(πέτα το γρήγορα λοιπόν, τι το κρατάς ακόμα...)

Η λάγια προβατίνα σα να 'ναι άρρωστη.
"Πατέρα,
πάρτηνε στην άκρη να τη δω μετά!"

Χμ! Στις οπλές ανάμεσα ετούτης
σκουλήκια έχουν μαζευτεί.
"Αλμπέρ! Το φάρμακο!"

Καλά-
κάνεις καλά ολ' αυτά να τα προσέχεις.

Μα για' δε λες ακόμα:
"Ετούτος δω εν' αγκάθι στην καρδιά του...
η ψυχή του πληγωμένη...
Και του κοκκάλωσε στη ζητιανιά το χέρι...
Ας του ρίξω μια ματιά..."

Και το φάρμακο για όλα τούτα
για' δε μου δίνεις;..