Θα 'λαμπε η χλόη απ' τις δροσοσταλίδες.
Μέγα εν' αστέρι πάνω θα εστάθη
στου ταβανιού τις άσπρες τις σανίδες
φωτίζοντας κάθε άβυσσου τα βάθη.

Δίπλα τα κατσικάκια και τ' αρνάκια
γέννα μυρίζοντας θα καρτερούσαν
να δουν να τους γεννιέται εν' αδερφάκι
κι ακίνητα τη μάνα θα κοιτούσαν.

Κι εκείνη, ίσως γνωρίζοντας στο βάθος
πως άλλο πια παιδί δε θα γεννούσε
απόδιωξε μακριά της κάθε λάθος
που ως όλοι μας κι αυτή εκουβαλούσε,

κι έτσι καθάρια, κι έτσι αγνισμένη
γέννησε σένα-ένα μωρό αγγελένιο-
ένα μωρό που η μοίρα του γραμμένη
να 'ναι ό,τι κάνει κι ό,τι πει μελένιο.

Έτσι γεννήθηκες. Γι αυτό ό,τι κάνεις
σωστό, ακριβό και άγια καμωμένο,
κι ολόγλυκο ό,τι πεις, λες και το βγάνεις
από λαιμό με ζάχαρη φτιαγμένο.