Παπά την αδερφή της που 'χεις πάρει,
άκου και μένα και θα μου 'χεις χάρη:
παπάς πραγματικός αν θέλεις να 'σαι
σε κείνην πρέπει να ξεμολογάσαι!

"Κανένας αναμάρτητος" δε λέτε;
Μα η αμαρτία σα φλούδα δεν πετιέται-
πρέπει άλλος κάποιος να την ξεριζώσει
αν είναι μια ψυχή απ' αυτήν να σώσει.

Κι αυτός παπά ο άλλος είν' εκείνη
που στους αιώνες πάναγνη θα μείνει
κι αγιότερη απ' όλες τις αγίες
κι ας πάρει απ' όσους, όσες αμαρτίες.

Μάτια ευλογιά κι ανθός το χαμογέλιο.
Το βλέμμα της 'φροσύνης ευαγγέλιο.
Kαι μια του προσώπου της αχτίδα
ευθύς νεκρανασταίνει κάθε ελπίδα.

Πεθύμησες γυναίνα μήπως άλλη
και θες αγνός σαν πριν να γίνεις πάλι;
Μέσα στα μάτια της κοίτα τα δύο
και θα 'σαι πάλι ο άγιος των αγίω'.

Έκλεψες; Σκότωσες; Μοιχέψει έχεις;
Δεν έχεις σε Όρη Άγια να τρέχεις.
Ένα χαμόγελό της πάρε μόνο
και θα 'σαι καθαρός όλο το χρόνο.

Δε με πιστεύεις; Μην ακούς εμένα.
Πάρε για δείγμα όλα τα κλαμένα-
κοίτα η χαρά πώς πάλι θα τα πνίξει
μία ματιά της μόνο σαν τους ρίξει.