Στο σπίτι της 
η προσοχή μου όλη σ’ αυτήνε.
Ως πότε-
ως πότε θα τεντώνεται το λάστιχό της
χωρίς να σπάσει;

Ποτάμια καθημερινότητας και μόνο
ξεχύνονται από τ' ακροδάχτυλά της.
Τ' αντιπερνώ-
δεν είν' αυτά που θα με δρόσιζαν.

Ας φύγω.
Τι θέλω εγώ-
εγώ ο ανοιχτός-
εγώ ο αιθεροβάμων-
εγώ ο απερίκλειστος
μες στο μικρό αυτό δωμάτιο
που κάθε λέξη πρέπει να διϋλίζεται
πριν ειπωθεί
στης χωρικής ευπρέπειας τον ηθμό,
που κάθε κοίταγμα
πρέπει αδιάφορο να δείχνει
αλλιώς στους τολμητίες όνειδος προσάπτει;

Ας φύγω.
Τι θέλω εγώ μέσα στον κόσμο της
που όπως όστρακο την κλείνει
μη αφήνοντας ευαισθησία καμιά
το εντός της το διαμάντι ν' αφυπνίσει;