ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ  SHERRY

Οι νύχτες απελπισμένες μένουν

στην ατέλειωτη διάρκεια του μεσημεριού.

Η γη αλλάζει από το  'να χέρι της στο άλλο

το δυσβάστακτο βάρος του.

Το βράδυ έξω από την πόρτα περιμένει τη σειρά του

ζεσταινόμενο λίγο.

Το απόγευμα πουλί μέσα στα χέρια σου

που δε λέει να πετάξει.

Και συ ενσφηνωμένη στο μεσημέρι

βουβή σαν ισχνή φέτα πρωινού

επίπεδη και κοίλη

σύννους

προβάλλεις εύκαμπτες επιφάνειες

προσδοκώντας ταχείαν αποκατάστασιν.

Διάστικτη και διάσπαρτη

από πιθανές και επιδιωκόμενες μικρές νίκες

την ανεπανόρθωτον πτώσιν ενεδύθης.

Σύννεφο πύρινο ο ενθουσιασμός

της κενής σου πομφόλυγος

αφήνοντάς σε έκθετην

και σε νύξη έστω δροσιάς.

Μεσημβρινή SHERRY

στους κύκλους σου υποκλίνομαι.

Δική μου καθόλου πια δεν είσαι.

Αυτή είναι η ώρα της κατοχής σου.

Αδιαμαρτύρητα και άψογα την δέχομαι

πλην με υστεροβουλίαν

επειδή γνωρίζω πως, ύστερα πάλι,

μεγαλοπρεπής και ασθμαίνουσα

σφριγώσα και ρέουσα

στης ματαιοδοξίας μου τα λεπτά ανθεκτικά πέπλα πιασμένη

μέχρι το άλλο μεσημέρι

πλήρως θα σ'  έχω.