ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΝΤΟΡΑ

Στο κάτασπρο το στήθος της το ποθοπλανταγμένο
ένας σταυρός κρεμόντανε με τον Eσταυρωμένο.
Κι αναρωτήθηκα γιατί στους τόσους Tου μπελάδες
να τον παιδεύουν το Χριστό τώρα κι οι συμπληγάδες.

Μα όταν έσκυψα να δω επάνω στο σταυρό Tου
να 'ναι αναψοκόκκινο είδα το πρόσωπό Tου
κι αντί να είναι η όψη Tου άφατα πονεμένη
την είδα με αγαλλίαση να 'ναι στεφανωμένη.

Τα μάτια Του μισόκλειστα κι εσειόνταν το κορμί Του
σαν ο σεισμός να έγινε προτού από τη θανή Του.
Κι οι βόγγοι που εβγαίνανε απ' τα φρυγμένα χείλη
γι άλλην μιλούσανε παρά για την ουράνια πύλη.

Και μέσα κει στα στήθη της τα παντοβόρα είδα
να 'ναι πιασμένος ο Χριστός στην ίδια την παγίδα,
στην ίδια να φλογίζεται φωτιά που τον καθένα
καίει στη γη επάνω αυτήν ως έκαψε και μένα.

Για μένα ετούτος ήτανε ο Πλάστης και Θεός μου
κι Αυτόνε ξέρω μόνο εγώ για Ποιητή του κόσμου.
Εκείνου εικόνα είμαστε όλοι κι ομοίωσή Του,
στον ίδιο σταυρωνόμαστε σταυρό κι εμείς μαζί Του.

Και όρκο παίρνω πως μετά το κορμομάχημά Του
λίγο πριν πάψει να χτυπά για πάντα η καρδιά Του-
και όρκο παίρνω λέω ξανά, δεν είναι εικασία-
πως είχε το "τετέλεσται" μιαν άλλη σημασία.