ΘΕΟΙ!..

Μες στου κήπου αυτού τη γλυκιά ησυχία
με τα δέντρα τ’ αγνά γίνεται ένα το σώμα. 
Μπρος σ’ αυτήν που κερνά το νιοπότιστο χώμα
ειν’ αλήθεια μικρή κάθε άλλη ευτυχία.

To κεφάλι ακουμπά σε χρυσά πορτοκάλια
τα σταφύλια γλυκά με καλούν να τα γέψω
και σε κάθε μεριά τη ματιά μου αν στρέψω
άνθη βλέπω λευκά να μου γνέφουν αγάλια.

Τα κυδώνια ντυτά το χνουδάτο τους δέρμα
τα συκάκια μικρές χρυσοπράσινες στάλες
α! τη φύση απαλά τήν κρατώ απ' τις μασχάλες
και ψηλά την πετώ στου ηλιού της το γέρμα.

Πα’ στο χώμα σωροί τα χρυσά λουλουδάκια
που δε βρίσκει μεριά να πατήσει το πόδι-
κόκκινα, άσπρα, γκρενά, κιτρινούλια, ιώδη
που απωθούν απ’ το νου κάθε του έχθρα και κάκια.

Και τα χέρια τ’ αβρά η γαλήνη έχει απλώσει
σε σφιχτήν αγκαλιά όλην κλειώντας την Πλάση. 
Φορτικά η χαρά απ’ το γεμάτο της τάσι
για να πιω με καλεί που ’χει μπρος μου απιθώσει.

Α! Του ωραίου αυτού παραδείσου τα δώρα
είναι άσκοπα αφού σαν Αδάμ είμαι μόνος
σαν νεκρό ένα πουλί και σαν άνανθος κλώνος. 
Παρεκτός κι αν -Θεοί!-σ’ είχα δίπλα μου Ντόρα.