ΟΙ ΧΌΟΥΜΕΣ

Φορτωμένα τα πράγματα στο καροτσάκι τους
που με τα χέρια σπρώχνουν, αμίλητοι,
ήρεμοι, σκεφτικοί, προχωρούν, πίσω τους
τον κόσμον όλο περίφροντιν αφήνοντας.

Σε μαύρες σακούλες μέσα, για προστασία
από μάτια αδιάκριτα και υποκριτικά,
την περιουσία τους όλη κλείνουν. Ρούχα
με όλη τους τη γύμνια ντυμένα, σαν να 'χει

μόνο η βρώμα μείνει απάνω τους, φορούν.
Παρακαλεστικό το μάτι ποτέ δεν βλέπει.
Σαν πουλιά πάνταοτε να ήτανε κυνηγημένα

σ' ένα μέρος δε στέκουν. Ως για τη ζωή, μάταια,
σκυλιασμένη πίσω τους ακολουθεί, ζητώντας   
θύματα κι αυτούς υποτακτικά της να τους κάνει.