ΕΥΘΥΝΗ

Ακούει, καθώς ο αέρας την χτυπά,
παράξενα να ηχεί, και μακρινά.
Και ο ήχος της στα πράγματα διαχύνεται όλα
και τα δονεί σαν η ψυχή τους να είναι.

Και εδώ ένα γέλιο, εκεί μια κουβέντα,
μικρές συντροφιές όπως σε δεξίωση.
Και δίνει σε όλα πλάτεμα και υπομονή,
για να μπορέσει ύστερα, μέσα τους, κουρασμένη,

να ξαποστάσει-σ’ ένα αστέρι, σε μια φωλιά,
σ’ ένα πράσινο χωράφι νιόσπαρτο.
Στους ήχους όλους ο ήχος της νόημα δίνει,
όπως τα πόδια στον πέτρινο δρόμο,
που πριν από αιώνες φτιάχτηκε και ως την κορφή
του λουλουδιασμένου λόφου οδηγεί.