ΩΣ ΙΜΑΤΙΟΝ

"Συ κατ' αρχάς ,Κύριε, την γην εθεμελίωσας και έργα των χειρών σου εισίν οι ουρανοί. αυτοί απολούνται, συ δε διαμένεις, και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται...."
(Προς Εβραίους,!, 10)

Θα 'ρθει ο καιρός που απ' την πολλή τη χρήση
οι ουρανοί σα ρούχο θα παλιώσουν
κι έτσι γλυκά η πνοή σου θα φυσήσει
και σα νιογέννητοι θα καινουργώσουν.

Τη φωτεινή θαυματουργή σου πέννα
στα πανταρκή κρατώντας μέσα χέρια
πουλιά θα ζωγραφίζεις φτερωμένα
τους Γαλαξίες, τους Ήλιους και τ' Αστέρια.

Κι εκείνα μες στ' ατέρμονα τα χάη
θα λάμνουνε της σφαίρας της ουράνιας,
απλά κι αβίαστα, καθώς κυλάει
το πυρωμένο δάκρυ της μετάνοιας.

Και στην αφεύγατη διάτα όλα τούτα
μιας μόνο σκέψης σου θα πειθαρχούνε
σαν όπως ωριμάζουνε τα φρούτα
όταν του θέρους τ' άγγιγμα δεχτούνε.

Έτσι γι ατέλειωτο διάστημα χρόνου
Πλάσες θα φτιάχνονται και θα χαλιούνται
καθώς στο δάγκαμα του νόστιου πόνου
θλίψες θεριεύουνε κι ελπίδες σβηούνται.

Και συ για πάντα ο ίδιος θα υπάρχεις
καθώς προ των αιώνων ήσουν πάντων
κι ευδαίμων κι εύχαρις επάνω θ' άρχεις
στη δυσστονία του νου και των Συμπάντων.