ΟΙ ΑΓΕΝΝΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ

Φίλοι από ανθρώπους που είν’ αγέννητοι  
μες στης πικρής καρδιάς μου ζουν τα φύλλα.

Ανθρώπους φίλους λέω που δε γεννήθηκαν.
Που μες στην ιστορία της γης μας της πολύδωρης
το φως δεν είδανε της μέρας.

Μες απ’ τα πλήθη τους προβαίνουν μύστες-
της ανθρωπιάς ορόσημα και της αγάπης.
Αδερφοσύνης γίγαντες προβάλλουν.
Ηγέτες που με θέληση και δύναμη
ένα λαμπρό οικοδόμημα
φιλίας μιας χτίζουν πανανθρώπινης.

Προβαίνουν ήρωες.
Πετιούνται νικητήριοι επαναστάτες.
Γεννιούνται άνθρωποι
όχι αρχηγοί κρατών ματοβαμμένων 
αλλά παγκόσμιας ευτυχίας ταγοί. Άνθρωποι
που ένα λαό απ’ όλους πλάθουν τους ανθρώπους.
Ένα λαό που πλούτος του το ασήμι της ομόνοιας
και βασιλεία η δόξα του της γνώσης.

Γεννιούνται άνθρωποι διάφοροι απ’ όσους
μέχρις τα τώρα φάνηκαν στη γη.
Που όλα για όλους τους τα δίνει η γη τους
και με σοφία τα δέχονται αυτοί.

Οι  άνθρωποι αυτοί τη σκέψη μου έχουν κάστρο
και λάβαρο τον πόθο μου κρατούν.
Ανθρώπους που είν’ αγέννητοι
μες στης καρδιάς μου θάλπω εγώ τα φύλλα.