ΒΡΑΔΥ

Η μέρα αυτή τον άγγιξε σαν ήχος μιας αιθέριας μουσικής.
Ότι να δει ποθούσε
Μινάχο του εμπρος του ήρθε και στάθηκε.
Με κύκλους που όλο και μεγάλωναν
τ’ αρχαία μυστήρια του αποκαλύφτηκαν του κόσμου.
Με φως οι αισθήσεις του όλες πλημμυρίσανε
κι ανάμεσα στη Γνώση και στο νου 
μόνο ένας τοίχος λεπτός τόσο
που στο λογισμό του συνευρίσκονταν
ο κεραυνός, η σκέψη του θεού κι η νεροστάλα.

Σαν δέντρο μέσα του εβλάστησεν η μέρα αυτή.
Κι ως η εσπέρα της λιποθυμούσε
Όπως το άνθος την ψυχή,
Έτσι κι αυτή εκείνον τον τραβούσε.