Ακούτε;
Ακούτε αυτό το θρόϊσμα κλαυθμών;
Ακούτε;
Ακούτε αυτούς τους θρήνους της σιγής;
Ακούτε τον παλμό του Σύμπαντος
τον τόνο του να γέρνει ως τη θλίψη;

Είναι γιατί σήμερα
καθώς να πιάσει μια κατσίκα δύστροπη επήγαινε
εκείνη τηνε τράβηξε
την έριξε
και χτύπησε το πόδι της η Νικολίτσα.

Και κούτσαινε όλη μέρα.

Σώπα καημένη Φύση.
Κόπασε Σύμπαν μου το Θρήνο
και συ Ουρανέ τα δάκρυα σου σταμάτα.
Αύριο πάλι θα πηδά
σαν ζαρκαδάκι νιόγεννο
και πάλι στ' άλογο επάνω
ουράνια θα φαντάζει αμαζόνα.
Και πάλι με το βήμα της
το ίδιο εκείνο
θα περπατεί.

Σωπάστε.
Είμαι γιατρός.
Ξέρω.