ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ «ΌΤΑΝ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ»
..."Να φύγω από δωΙ Α! το ’χω ξανακούσει αυτό πολλές φορές… Όσες φορές εγνώρισα ανθρώπους. Μερικοί ήσαν και είναι τόσο ευγενικοί που μου το λένε ευγενικά οι αγάπες μου. Άλλοι δε θέλουν να μου το πουν και μου το δείχνουν με τις πράξεις τους, με τον τρόπο που μου μιλάνε, με τον τρόπο που με κοιτάζουν, με ένα κίνημα του χεριού τους, με ένα επιφώνημα... Δε θέλουν να με πληγώσουν οι καλοί μου… ΩΙ Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να διώξεις κάποιον… Και ούτε ένας για να τον καλέσεις...ούτε ένας για να τον φέρεις κοντά σου... Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ και σας και την αίσθηση που μου επιτρέπει να ξεχωρίζω το νόημα των μέσων που χρησιμοποιείτε κάθε φορά για να με διώξετε. Όχι, δε θα ήθελα να είμαι εκείνος ο χαζός που δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και επιμένει να μένει κοντά σε κάποιους, ανεπιθύμητος. Ευλογημένο το μυαλό. Καταραμένη η ιδιοτελής υποβολιμαία αμυαλιά Ευλογημένο το διώξιμο. Κάτι άλλο θα με ζητήσει κοντά του-και τι είναι χειρότερο από τους ανθρώπους ;
..."Να φύγω από δω!..." Η ίδια γελαστή κυρία και ο σοβαρός αδερφός της μου το ξαναείπανε και πάλι όταν γύρισα στη μητριά-πατρίδα.  Ήμουνα τη φορά εκείνη στο πατρικό μου σπίτι.: "Να φύγεις από δω! Φύγε! Φύγε! Να φύγεις από δω!..."
Και έφυγα.
Και πάλι το άκουσα, όταν η ίδια αυτή κυρία και ο σοβαρός αδερφός της φόρεσαν το πρόσωπο μου και πήγαν και πήραν τα υπάρχοντα μου από το μέρος που τα είχα δώσει να μου τα φυλάνε… Μου το είπαν όταν ήτανε μπροστά στο γκισέ μετρώντας τα: "Φύγε από δω!"
 Και έφυγα και από κει.