Ο μηδενιστής έχει έλλειψη του θεμέλιου λίθου πάνω στον οποίο θα χτιζόταν η πίστη στις αξίες.  
 Ο μηδενιστής αρνείται όλες τις αξίες. Έτσι αρνείται και τους κανόνες της ηθικής και αδιαφορεί γι αυτούς.
Δεν δέχεται κριτική για την «ηθική ποιότητα» των πράξεών του, δεν κάνει αυτοκριτική, δεν εισπράττει επιδοκιμασία ή απόρριψη από το κοινωνικό σύνολο, δεν έχει τύψεις.
Για τον μηδενιστή δεν υπάρχει καλό και κακό.
Η έλλειψη της πίστης γίνεται γι αυτόν το εφαλτήριο προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Γκρεμίζει τις αξίες για να χτιστεί πάνω στα συντρίμμια τους η συνειδητή και δημιουργική α-ηθικότητα που θα ελευθερώσει τον άνθρωπο.
Ειδικότερα η χριστιανική ηθική θέλει τον άνθρωπο μια ισοπεδωμένη προσωπικότητα, μια έρημο όπου δεν συναντάς μια πέτρα, ένα δεντράκι, μια σαύρα.
Η χριστιανική ηθική θέλει μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτήν θα αγαπά ο ένας τον άλλο, θα γυρίζει και την άλλη παρειά όταν τον χτυπούν στη μία, δεν θα κλέβει, δεν θα σκοτώνει, δεν θα λέει ψέματα.  
Θέλει να υποκαταστήσει τον άνθρωπο με σάρκα και οστά με τον άνθρωπο είδωλο.
Αυτό είναι από μόνο του ένα σημάδι παρακμής.
Και ο πιο δυσφάνταστος των ανθρώπων καταλαβαίνει τι κοινωνία θα ήταν αυτή.
Ο άνθρωπος βαδίζει τυχαία πάνω στη γη και δεν έχει ούτε ενότητα ούτε και τελικό σκοπό.