Όσοι με διαβάζουν θα έχουν καταλάβει πως είμαι μηδενιστής.
Και όλοι ξέρουν ότι ο μηδενισμός πηγαίνει χέρι χέρι με τον άκρατο εγωισμό.
Όντας μηδενιστής αρνούμαι τη δυνατότητα γνώσης από τον άνθρωπο. Αρνούμαι τη δυνατότητα της βαθιάς και πλήρους γνώσης, δηλαδή της αλήθειας.
Βλέπω το ποτήρι, το αντιλαμβάνομαι με τις αισθήσεις μου, το χρησιμοποιώ για να πίνω νερό, όμως δεν έχω καμία ιδέα για το τι, πέραν αυτού που εγώ αντιλαμβάνομαι, είναι ένα ποτήρι, δηλαδή ποια είναι η φύση του ποτηριού, τι βρίσκεται πίσω από ό,τι εγώ βλέπω, τι δημιούργησε αυτό το ποτήρι. Τέλος τι συμβαίνει ανάμεσα στο πώς πραγματικά είναι το ποτήρι και στο πώς εγώ το βλέπω.  
Και αν ένας χημικός βάλει μπροστά μου τη δουλειά του και φτάσει να μου πει πως το ποτήρι αποτελείται από άτομα, δεν απαντάει στην απορία μου: την μεταθέτει στο άτομο. Και ακόμα στο τι ενδιάμεσα παράβλεψε στη διαδικασία των ερευνών του καθώς τις ωθούσε προς το επιθυμητό γι αυτόν αποτέλεσμα-να φτάσει στο μικρότατο συστατικό της ύλης του ποτηριού.  
Ότι το ποτήρι αποτελείται από άτομα είναι μια αλήθεια, όμως είναι αυτή μία αλήθεια για το ποτήρι όπως το παρατηρούνε οι άνθρωποι και όχι για το ποτήρι όπως αυτό υπάρχει ή δεν υπάρχει στον δικό του κόσμο, στον κόσμο τον πραγματικό, τον ανεξάρτητο από τον κόσμο της ικανότητας αντίληψης των αισθήσεων του ανθρώπου.
Το ίδιο αδύναμες είναι και οι άλλες αισθήσεις του ανθρώπου και σε ψευδή αντίληψη του γύρω μας κόσμου μας οδηγούν. Αν ας πούμε βάλω το χέρι μου στη φωτιά και καώ, αυτό δεν σημαίνει ότι γνώρισα τη φύση της φωτιάς ή του καψίματος. Και αν δεν βάζω το χέρι μου πάλι στη φωτιά, δεν το κάνω, όχι γιατί ξέρω την αλήθεια για τη φύση της φωτιάς ή του καψίματος, αλλά επειδή η μνήμη μου ενεργεί ώστε να με αποτρέψει από κάτι που θα με κάνει να πονέσω.
Ο Ντεκάρτ μαζί με άλλους, θέλησε να πολεμήσει τους μηδενιστές και τους σκεπτικιστές με το «σκέπτομαι άρα υπάρχω» του, παίρνοντας από αυτό τη σιγουριά ότι υπάρχει και άραγε ότι αυτό είναι μια αναμφισβήτητη γνώση-και άραγε να! υπάρχει έστω μία γνώση, μία αλήθεια.
Τι σημαίνει όμως «σκέπτομαι»; και τι σημαίνει «υπάρχω»; Και ίσως το πιο αμφισβητούμενο στοιχείο του συλλογισμού να είναι το συμπερασματικό «άρα».
Ίσως άθελά του, ο Καρυωτάκης απάντησε στον Ντεκάρτ με τον στίχο του: "Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Για τους μηδενιστές η γνώση είναι αδύνατη για τον άνθρωπο.