Βρίσκομαι σε διαρκή κατάσταση εξέγερσης προκειμένου να απαλλαχτώ από όλα τα μεγάλα ψεύδη που στοχεύουν στην αλλοτρίωσή μου: οικογένεια, κράτος, λαός, κοινωνία, κοινωνικές τάξεις, ανθρωπότητα, κοινότητα, ομάδα. Όλα αυτά είναι ψευδή κατασκευάσματα και τάξεις εξάρτησης, είναι ξένοι αφέντες που αποβλέπουν στην υποδούλωσή μου, στον ευνουχισμό μου, στο να μην γίνω αυτό που είμαι, στο να μην ζήσω τον εαυτό μου. Για παράδειγμα το κράτος είναι ένας δικτάτορας που με τους νόμους και τα διατάγματά του καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του κάθε ανθρώπου, του λέει τι είναι δίκαιο και τι δεν είναι, τι μπορεί να κατέχει και τι όχι. Το κράτος έτσι αυτονομείται, γίνεται μια εξωτερική, αυτοδύνμη αρχή, που βάζει φραγμό στα συμφέροντά μου ενώ συγχρόνως προσδιορίζει τα συμφέροντα και των δημιουργών του, στην εποχή μας των καπιταλιστών. Και τι είναι πια οι άνθρωποι; Είναι ευνουχισμένα εγώ, φυλακισμένα στην ιδεοληψία που οι ίδιοι κατασκεύασαν. Τα ίδια ισχύουν και για τα άλλα ψεύδη που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος: λαό, πατρίδα, οικογένεια κλπ
Δεν πιστεύω στην ισότητα, στη δικαιοσύνη, στη φιλία, στην αγάπη.
Η ελευθερία δεν μπορεί να νοηθεί μέσα σε κοινωνικά πλαίσια. Κάθε κοινωνία επιβάλει στο άτομο όρια που το εμποδίζουν  να αντιδράσει απέναντι στους άλλους όπως του αρέσει. Το σλόγκαν «η ελευθερία μου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου» δείχνει πως η ελευθερία μέσα στην κοινωνία είναι πάντα σχετική, ελευθερία μέσα στον περιορισμό, στην καθυπόταξη και στη δουλεία.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν όμως ότι είμαι ερημίτης. Συνάπτω σχέσεις (π.χ. φιλικές ή επαγγελματικές), ποτέ όμως δεν παραδίνομαι σ’ αυτές, δεν αφήνω να με ορίσουν, δεν θυσιάζω το συμφέρον μου για χάρη τους. Ίσα ίσα, τις χρησιμοποιώ για το συμφέρον μου.