ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ “EARLY WORLD ”
DOWNTOWN L. A.
4-8-1988

Ακούω το ξεφτισμένο
πράσινο θρόισμα του φουστανιού της
στις στριμωγμένες τις καρέκλες.
Ακούω το ήσυχο ανάδεμα του κουταλιού στην κούπα του καφέ.
Ακούω την κουρασμένη της φωνή
που παραγγέλνει country gravy.

Είναι η φωνή ανθρώπου που απόκαμε
απ' τις πολλές προσπάθειες και πια
τα όπλα του απωθεί και παραδίνεται
και τώρα στέκει σαν ξερό φύλλο του φθινοπώρου
γέρας του πρώτου που θαρθεί αέρα.

Ακούω τις μονολεκτικές
ευγενικές της απαντήσεις
στην προσποιητή πολυλογία της waitress.
Ακούω τους ήχους του σπασίματος της φρυγανιάς
 σαν πέταμα πουλιού από κλαδάκι σε κλαδάκι.
Ακούω ένα "yes"
ένα "of course... thank you..."
Ακούω το άψυχο, βιασμένο της χαμόγελο
καθιερωμένο εδώ
που κλείνει την ανώφελη κουβέντα-
γέλιο ανεπαίσθητο… σαν ψίθυρος... σαν άχνα...

Θα φύγω
δίχως να στρέψω προς τα κει
το βλέμμα ή το κεφάλι.
Φοβάμαι
όταν γυρίσω να τη δω
πως κιόλας δεν θα υπάρχει.