ΤΑ ΕΜΜΗΝΑ

Μπήκε στο σπίτι με βήματα βαριά.
Το πρόσωπό της κομένο.
Πήγε ευθεία και σωριάστηκε στο κρεβάτι.
«Περιμένω… ξέρεις…», είπε με φωνή κουρασμένη.
Ξέρω βεβαια.
«Η κοιλια μου πονάει… η μέση μου είναι σαν σπασμένη…»
Μιλώντας άλλαζε στάσεις και θέσεις στο κρεβάτι. 
«Απόψε δεν κοιμήθηκα… δυο μέρες έτσι…»
Έκλεισε τα μάτια. «Αχ! Λίγο να με άφηνε να κοιμηθώ…»
Τ’ άνοιξε. «Και το στήθος μου να! πάλι με σουβλίζει… και πρησμένο… κοίτα!..»
Ανασηκώθηκε με κόπο
και στου κρεβατιού εκάθισε την άκρη.
Σήκωσε τη μπλούζα της
έπιασε τον στηθόδεσμο από κάτω
και τραβώντας τον με προσοχή
προς τα έξω πρώτα και πάνω ύστερα 
λευτέρωσε το στήθος της.
«Κοίτα! Σαν δύο μπάλες!»

Αλήθεια. Ήτανε μεγαλωμένο,
στιλπνό και άσπρορόζ.
Σαν δυο μπαλόνια έτοιμα να σπάσουν.

Τη ρώτησα αν θέλει ένα παυσίπονο.
«Όχι, άσε…»
Και ξαναξάπλωσε.

Τι είναι τα βάσανα των έμμηνων;
Τι άλλο απ’ την εκδίκηση
Της Αυτής Μεγαλειότητος της Φύσης
Που ό,τι για ένα μήνα ολόκληρον Αυτή ετοίμαζε
Το περιφρόνησε η γυναίκα;