ΣΑ ΛΑΒΑ

Σα λάβα υγρή κι έτσι ζεστή
δεκαπεντάχρονη μικρούλα
στέκεται μπρος μου αιδώ μεστή
χωρίς ψυχή-χωρίς φωνούλα.

Κι ως με θωρεί γονατιστή
τόσο γλυκιά κι έτσι αγνούλα
λες άλλης είναι οι μαστοί
που σει' του πόθου η τρεμούλα.

Κι εγώ κεντρίζοντας βαθιά
τ' άλογο που 'χω εντός μου
μ' όσα η σβησμένη της φωνή:
"πάρε μου" λέει και "δος μου",

λύνω την άσπρη της ποδιά
την ντύνω με το φως μου
και λεηλατώ και τη σοδειά
και το δεντρί του κόσμου.