Ο ΧΟΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΟΡΕΥΤΗΚΕ

Πόσο να χόρευε θα ’θελε απόψε…
στην πλατειούλα τη στενή εκεί
που μια μικρή ορχήστρα ετραγουδούσε…

Μα η ντροπή…

Να πηδά στο ρυθμό της ανάπνιας του
στου αιμάτου του τα κύματα να ταξιδεύει
στα τινάγματα των μούσκλων του ν’ αφήνεται…
Να γίνει ένα με της θάλασσας το βόγγο,
με του Συμπάντου την κλαγγή να στοιχιστεί,
να στείλει σήματά σ’ αδέρφια του στους κόσμους του απείρου-
για μια στιγμή να ξαναγίνει εκείνο που τον έκαμε
και τον πηγαίνει
και τον καρτερεί…

Μα η ντροπή…

Τουλάχιστο έφυγε από κει
με όλο του το είναι ανταριασμένο.
Στον κόσμο της ντροπής
αυτό μετράει κάτι λίγο.