Οι φλέβες στα πόδια του ξαδέρφου μου του φεγγαριού

Οι φλέβες στα πόδια του ξαδέρφου μου του φεγγαριού
το κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο του
η επιείκεια στη ματιά του-όλα γνώριμα...
Ο έρωτας της πέτρας και του ρυακιού
το υγρό αγκάλιασμά τους
η αιώνια-ακατάλυτη ψυχή του ήλιου μες στο έλατο
όλα οικεία...
Αλλά
ας είμαι μια παραφυάδα της νύχτας μόνο
ας είμαι
ο ήχος του ραβδιού που μες στα χέρια μου κρατώ
ανεβαίνοντας
καθώς αυτό χτυπάει σε κάθε βήμα μου στις πέτρες
ας είμαι το στραφτάλισμα των φύλλων μες στα δέντρα:
καθώς οδεύω πρέπει
να σταθω στη βρύση
να γευτώ λίγο νερό
να δώσω μια με το ραβδί σε κείνο το αγριόχορτο
κι αφού απ' του πεύκου τον κορμό
κόψω παχιά μια φλούδα,
πρέπει
ενώ θα τον σκαλίζω
να πω μέσα στ' αυτί της ερημιάς
τα λόγια που οφείλω
τα λόγια που θα έλεγα αν είχα
ένα κρυφό.,. ένα όμορφο...
κάτι για να μ' ακούσει...