THORNBIRD

Σαν το πουλί που το μικρό
το σώμα του καρφώνει
σε κάποιου κάκτου το ξερό
αγκάθι, που πληγώνει

το τρυφερό του το κορμί
κι εκείνο κελαϊδάει
με τέτια χάρη γιορτινή
που η Φύση σταματάει

όποιο της μούρμουρο γλυκό
σαν να 'χει ξάφνω σκόλη
και το τραγούδι το απαλό
γλυκαφουγκράζεται όλη…

κι όσο το αγκάθι πιο βαθιά
μέσα στο σώμα μπαίνει
τόσο η φωνίτσα η γλυκειά
και πιο πολύ γλυκαίνει

ώσπου το αγκάθι να χωθεί
μες στη μικρή καρδιά του
και η ζωή του να κοπεί
και η γλυκιά λαλιά του...

έτσι η ψυχή μου είναι κι εμέ
σαν ένα αγκαθοπούλι
που δε διαλέγει-αχ! καημέ!-
τη βιόλα ή το γιούλι

παρά στου Πόνου τα σπαθιά
τ' ακονισμένα ορμάει.
Κι ως μπαίνουν κείνα πιο βαθιά
τόσο αυτή πονάει,

ώσπου του Πόνου το σπαθί
άπαφτα προχωρώντας
μες στην καρδούλα της να μπει
και τότε τραγουδώντας

τον πιo όμορφό της το σκοπό,
τα μάτια της να κλείσει
σαν αγριολούλουδο μικρό
που έχει πια μαδήσει.