ΦΘΟΡΑ

Παλιώσαμε κι εμείς. Εγίναμε
σαν σιδερένιες πόρτες που σκουριάσανε.

Κι ούτε προσέξαμε
πότε άρχισε το χρώμα να μας ντύνει το κεραμιδί
κι ούτε θυμόμαστε
πότε ακούσαμε το πρώτο τρίξιμο
ή την ημέρα που οι αρμοί μας
στη συνηθισμένην ώθηση δυστρόπησαν.

Όλα ήσυχα και σαν διακριτικά εγίναν.

Σκουριάσαμε.

Και το κλειδί κάθε πρωί
με πιότερη όλο δυσκολία μας ανοίγει.