Η ΠΕΙΝΑ

Όταν στ' αδρά πλοκάμια της γερά μ' αδράχνει η πείνα
που σύντροφος αχώριστη μου 'χει προσφάτως γίνει
τότε νωρίς ξαπλώνομαι στην πενιχρή μου κλίνη
πως θα ξανάδω βέβαιος τα όνειρα εκείνα

που σ' ένα κέντρο κοσμικό βρίσκομαι στην Αθήνα
και πάνω στο τραπέζι μου που 'χει πολύ πλατύνει
ο μαιτρ θαυμάσια φαγητά κάθε λογής αφήνει
ενώ ποτάμια αργοκυλούν η μπύρα κι η ρετσίνα.

Αργοκυλούν και μπαίνουνε ίσα στα σωθικά μου
κι ανακατεύονται εκεί με τ' άλλα φαγητά μου.
Κι απ' το γεμάτο φαγητό κι οινόπνευμα στομάχι
τόσο η κοιλιά μου η ισχνή αφύσικα φουσκώνει
που το 'δρωμένο χέρι μου στον ύπνο μέσα ψάχει
και της μπιτζάμας τα κουμπιά με βιάση ξεκουμπώνει.