ΑΚΗΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ

Αχ! Τους μεγάλους άνδρες της η Ελλάς τους φυλακίζει.
Η φυλακή όμως εμέ καθόλου δεν μ’ αγγίζει
γι αυτό κι εγώ σαν να ’μουνα ελεύθερος μιλάω
και σαν απ’ το Ιερό Πιοτί του Δίκιου να μεθάω:

Πολύ μεγάλη προσβολή στο πρόσωπό μου έγινε
που ούτε ο Βαρδάρης μου ακόμα δεν την ξέπλυνε.
Γιατί ιδού! –αλίμονο!- τι μου ’γραφε η μοίρα:
Είπαν για με πως τ’ άρπαξα!  Ψεύδος! Κακώς!: τα πήρα!

Κι είναι μεγάλη η διαφορά του παίρνω απ’ το αρπάζω.
Κάτι κι εγώ από γράμματα-το βλέπετε- σκαμπάζω.
Δεν είμαι τόσο αγροίκος πια κι ας είμαι μακεδόνας-
τόπου καθ’ όλα ελληνικού ως λέω (κατά μόνας,

γιατί αν το πω κι απόξω μου θα γίνει μέγας σάλος
καθώς μου το απαγόρεψε αυστηρώς και ο Μεγάλος.)
Κι αν πήρα στη γυναίκα μου χλιδάτο νυφικό
ε, τι; Χιλιάδες έκανε μονάχα εκατό.

Το νυφικό εστοίχισε τριπλά της Σαρκοζίνας-
είμαστε ή δεν είμαστε κι εμείς σκληρός πυρήνας;
Κι αφού αμπέλι ξέφραγο είναι η χώρα ετούτη
τι;  θα φοβόμουν να γευτώ τα τόσα της τα πλούτη;

Κι ούτε οφ σορ ίδρυσα εγώ -καθώς ο Βουλγαράκης
παρά ησύχως τα έβαλα στην τσέπη κατευθείαν!
Οδούς εγώ αγνοώ σκολιάς. Εγώ είμαι ο Άκης!
Πολιτικός ου μην αλλά κι αγνός και τίμιος λίαν.

Στο τέλος αν δε φάμε εμείς οι Εθνικής Αμύνης,
θα ’τρωγε ο Οικονομικών απ’ τους μιστούς της πείνης;
Τι κάθομαι όμως τώρα εγώ και λέω και τσαμπουνάω;
σα να μην είχα τάχατες δικαίωμα να φάω…

Αφού στην κλίκα του ΠΑΣΟΚ η μοίρα μ’ είχε πάει
ήτανε σα να μου ’λεγε: Άρπαξε! Κλέψε! Φάει!
Με τα όπλα που αγοράζουμε σώζουμε την Ελλάδα:
σωτήρες της πατρίδας τους να τρώνε φασολάδα;

Το είχε πει κι ο Πρόεδρος ο πολυαγαπητός μου
που τα βαλάντια δανεικά εγέμιζε του κόσμου-
είχε ο ίδιος τότε πει: «ε, όχι και πεντακόσα!»
γι αυτό κι εγώ εβούτηξα μονάχα τετρακόσα.

Του αρχηγού μου τη γραμμή εγώ δε θα τηρούσα,
εγώ που για τον αρχηγό μονάχα εκείνον ζούσα;
Και φυσικά ο πρόεδρος μιλούσε για δραχμές,
μα αν ζούσε τώρα για ευρώ θα μίλαγε βεβαίως.

Γι αυτό σας λέω άδικες μου άφησαν αιχμές.΄
σαν να ισχυρίζονταν κανείς ότι δεν είμαι ωραίος…
Κι αν είμαι τώρα φυλακή αντί για υποψήφιος,
κι αν λεν πολλοί πως  είμαι βλαξ ή ίσως και ηλίθιος,

αλλά δεν είμαι απ’ αυτά τίποτε ο καημένος;
είμαι ως τα μπούνια μονάχα-το ξαναλέω-θιγμένος.
Ταύτα είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω
κι όταν ακούω εισαγγελεύς σαν το λαγό ας τρέχω.