Ο μύθος "ό,τι θέλει το παιδί-άστο να αποφασίσει μόνο του, μην το επηρεάζεις"

Μεγαλύτερη βλακεία δεν υπάρχει. Και πολλοί συγγενείς του παιδιού, υπακούοντας σ' αυτήν, βλέπουν από μακριά το παιδί τους και τις αποφάσεις του.
Όμως το παιδί δε ζει μέσα σε μια γυάλα για να παίρνει αποφάσεις "μόνο" του. Συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους:συμμαθητές, φίλους κλπ. Και ποτέ κάποιος-ούτε και το παιδί-δεν αποφασίζει "μόνος" του. Κάθε απόφασή "του" είναι το αποτέλεσμα συμβουλών, συζητήσεων, προτροπών κλπ άλλων.
Και οι βλάκες γονείς νοιώθουν πολύ ευτυχείς που το παιδί τους έκανε κάτι "μόνο" του, χωρίς δηλαδή να επηρεαστεί από κανέναν.
Έτσι έχουμε παιδιά που "διαλέγουν" να γίνουν βαποράκια, νταβατζήδες, αεριτζήδες, ή, όταν η εκλογή δεν αφορά αποκλειστικά το επάγγελμα αλλά και τις έξεις και τις συνήθεις,να γίνουν ναρκομανείς, χαρτοπαίχτες, κλέφτες, μπεκρήδες.
Τότε ο γονιός-γιατί αυτός είναι τις περισσότερες φορές ο βλάκας της υπόθεσης, λέει περήφανος: "Άφησα το παιδί μου ανεπηρέαστο να πάρει το δρόμο που αυτό (!) διάλεξε στη ζωή!"