ΕΛΛΑΔΑ-ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ ΔΥΟ
(2014)

Χτες, αλβανός έστειλε ένα γράμμα γεμάτο ανθρωπιά στην πρωινή εκπομπή του ραδιο ρίαλ εφ εμ όπου ανάφερε ότι τον απελαύνουν από την Ελλάδα όπου ζει για εικοσιτρία χρόνια, επειδή «δεν είχε χαρτιά».
Ο δημοσιογράφος, ποιών δημοσιογραφικότατα και χατζηνικολαουκιώτατα, δε βρήκε μια λέξη, τουλάχιστον συμπάθειας, για τον αλβανό, και συνέχισε την εκπομπή του ως είχε διαταχθεί, με τους  χρυσοπληρωνόμενους ύμνους   για τα ματζούνια που ο σταθμός διαφημίζει και τις χρυσοφόρες επιθέσεις κατά του παλαιόθεν υπάρχοντος  μπούλινγκ, που η αναταραχή  της ελληνικής θάλασσα έχει αυτή την εποχή φέρει στην επιφάνεια.
Πιάστηκε όχι από το γράμμα του ξένου, αλλά από το «γράμμα του νόμου» για να συνταχτεί με μια ανάλγητη πολιτεία.
Αλήθεια ποια πολιτεία και με ποια κριτήρια έχει το δικαίωμα και από ποιον νόμο να καταστρέφει ζωές; Ποιος και με ποιανού ισχύ έχει τέτοια δύναμη που να ξεριζώνει μια ψυχή; Πράγμα είναι ο άνθρωπος να τον τοποθετεί κάπου όποιος θέλει σαν να ήτανε ένα βάζο ή ένα ποτήρι, ή να τον πετάει έξω από το σπίτι; Και οι φίλοι που αυτός είχε κάνει τόσα χρόνια στη χώρα μας; Η δουλειά που με κόπους είχε βρει; Η συνήθεια που για εικοσιτρία χρόνια του έχει γίνει τρόπος ζωής; Το ζύμωμα με τους ντόπιους, η διακοπή κάθε είδους δεσμού από τον τόπο προέλευσής του, η ελπίδα για ένα καλλίτερο αύριο που βρήκε στη νέα του πατρίδα, η άρνηση της ελπιδογεννήτρας μηχανής να  παράγει ελπίδες κατά το δοκούν των κυβερνήσεων, όλα αυτά δεν λογαριάζονται; Και καλά, τον πρώτο, δεύτερο, τρίτο χρόνο της παραμονής στον ξένο τόπο, είναι εύκολο να πεις σε κάποιον φύγε. Ύστερα από εικοσιτρία χρόνια όμως με τι ηθική το κάνεις; Και αν «το γράμμα του νόμου» του κυρίου ραδιοπαρουσιαστή το επιτρέπει, ποιος γήινος θεός το επικροτεί;
Και θα έχει τη διάθεση και την ικανότητα ο άνθρωπος αυτός να αρθεί πάνω από πατρίδες και να μην τον ενδιαφέρει το γεγονός  ότι για τους αλβανούς θα είναι έλληνας και για τους έλληνες αλβανός; Θα ευχαριστεί την τύχη του γιατί έτσι δεν θα είναι τίποτα ή θα λυπάται γι αυτό;
Ταράχτηκα ακούγοντας το γράμμα και την ψυχρή αντιμετώπιση του δημοσιογράφου που τόσο ταιριάζει με της πολιτείας.
Τώρα, ξέρετε γιατί ασχολούμαι με το θέμα; Γιατί μου θύμισε κάτι που θα σας το πω με πολύ λίγα λόγια γιατί με πολλά θα χρειάζονταν ώρες διήγησης. Και από αυτό θα με δικαιώσετε γιατί αγαπώ την Αμερική και τους αμερικανούς περισσότερο από όσο αγαπώ την Ελλάδα και τους έλληνες.
Βρίσκομαι για δώδεκα χρόνια στην Αμερική. Πρόεδρος Κλίντον. Δεν έχω «χαρτιά». Έτσι μού απαγορεύεται αν φύγω από την Αμερική, να ξαναμπώ σε αυτήν.
Τα υιοθετημένα αδέρφια μου μου παραγγέλνουν ότι η-πραγματική-μητέρα μου πεθαίνει.
Θέλει να με δει πριν πεθάνει και με πιάνει και μένα το ελληνικό μου και θέλω να τη δω πριν πεθάνει.
Πάω στη δικηγόρο μου και της ζητάω να μεσολαβήσει ώστε να πάρω τέσσερες μέρες άδεια.  Μου λέει μόνο ο δικαστής μπορεί αν θέλει να σου δώσει την άδεια να φύγεις αλλά και να μπορείς να ξαναέρθεις. Πάμε στο δικαστή. Λέει όχι. Πήγαινε στον κογκρεσμάνο (βουλευτή) της περιφέρειας σου, μου λέει, και πες του το πρόβλημά σου. Πηγαίνω. Άρνηση. Τι άλλο μένει; Ρωτάω τη δικηγορίνα μου. Τίποτα μου λέει.
Μέχρι εδώ όλα φυσιολογικά. Σκληρά αλλά φυσιολογικά.
Από δω και πέρα αρχίζουν τα δικά μου.
Έκατσα και έγραψα κι εγώ ένα γράμμα όπως ο αλβανός.
Μόνο που το δικό μου απευθυνόταν στον  Πρόεδρο Κλίντον.
Μέσα στις τρεις πρώτες σελίδες του περίγραφα τα μαρτύρια στα οποία είχα υποβληθεί για να αποκτήσω άδεια παραμονής χωρίς τελικά να το καταφέρω.
Στις επόμενες τρεις σελίδες αποκαλώ τον Πρόεδρο αιτιολογώντας κάθε χαρακτηρισμό μου σαν δολοφόνο, τρομοκράτη, παλιάνθρωπο, κτήνος, ανήθικο,  βρωμερό, ανάλγητο (επειδή όλα αυτά γίνονταν στο κράτος όπου αυτός ήταν υπεύθυνος…). Και αυτά είναι όσα μόνον θυμάμαι. Τότε ήτανε η περίοδος που η Αμερική έβραζε κατά του Χουσείν και το σκεπτικό μου για να απευθύνω τόσες ύβρεις στον Κλίντον, ήτανε κυρίως του τύπου «δεν είναι ο Χουσεϊν όπως τον κατηγορείς εσύ και οι αμερικάνοι …. αλλά εσύ!, διότι….»
Και αφού έβριζα έτσι πατόκορφα τον Κλίντον και τις αμερικανικές Υπηρεσίες, του ζητούσα αυτός να επέμβει και να μου δοθεί άδεια μετάβασης στην Ελλάδα, με την δυνατότητα επανεισόδου μου στην Αμερική. Και γρήγορα μάλιστα γιατί η μητέρα μου πεθαίνει και την προλαβαίνω-δεν την προλαβαίνω.
Το γράμμα το έστειλα στον Κλίντον με κοινοποίηση επίσης α. τη δικηγόρο μου, β. το Γιώργο Στεφανόπουλο, δεξί χέρι του Κλίντον, γ. τον κογκρεσμάνο μου, και δ. την Ανώτατη Επιτροπή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch αν το θυμάμαι καλά).
Η δικηγορίνα μου τράβαγε τα μαλλιά της όταν έλαβε το γράμμα μου.
Εγώ από την άλλη μεριά, πήγα σε γνωστούς μου έλληνες, τους είπα τι είχα κάνει, τους άφησα ένα βόδι που έτρεφα στο σπίτι μου και λεφτά για να το φροντίζουν όταν θα είμαι στη φυλακή, και τους ζήτησα να έρθουν μάρτυρες υπέρ μου στη δίκη που κάποτε θα γίνονταν, αν επιζούσα της δίκαιης μανίας των αμερικανών.
Ύστερα τακτοποίησα τις υποχρεώσεις μου και τα πράγματα του σπιτιού μου, κλείστηκα μέσα σε αυτό και περίμενα την αστυνομία.
Η αστυνομία πράγματι ήρθε την μεθεπόμενη της ταχυδρόμησης του γράμματος.
Όχι όμως για να με συλλάβει. Ο αστυνομικός που ήρθε μου έφερε ένα επείγον σημείωμα από το γραφείο του κογκρεσμάνου μου.
Μου γνωστοποιούσε ότι μπορώ οποιαδήποτε ώρα της ημέρας θελήσω, να πάω εκεί για να πάρω την άδεια που ζητούσα! και μάλιστα άδεια για έναν ολόκληρο μήνα!! (ενώ εγώ κοπτόμουνα για τέσσερες ημέρες.)
Όταν συνήλθα από την έκπληξη, πήγα και πήρα την άδεια. Ο κογκρεσμάνος μου μού είπε ακόμα προφορικά, φιλικά και εννοώντας το, ότι αν είχα καιρό θα ήθελε  να με έβλεπε όταν γύριζα από την άδειά μου.
Την επόμενη μέρα έφυγα για Ελλάδα και γύρισα μετά λίγες μέρες γιατί δούλευα.
Αυτά με τη δική μου ανάλογη περίπτωση.
Αυτή είναι η Αμερική και αυτή είναι η Ελλάδα.
Από αυτά και από όλη μου την εμπειρία από την Αμερική,  αγάπησα αυτή τη χώρα.
Και επειδή ξέρω τι θα πει να είσαι ξένος «χωρίς χαρτιά» σε μια ξένη χώρα, αγαπώ όλους τους «ξένους» (μα τόσο δικούς μου αλήθεια), από όποια χώρα.
Για να τελειώνω, δεν τολμώ ούτε να σκεφτώ τι θα συνέβαινε στον φίλο αλβανό αν έγραφε ένα παρόμοιο γράμμα στον Τσίπρα.
Δεν προσπάθησα να μάθω την τύχη του γράμματός μου, υποθέτω όμως ότι το θέμα λύθηκε μέσω των Human Rights Watch, και μάλιστα τηλεφωνικά).