ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ
(Los Angeles 1992)

Πολλές εισαγωγές βιβλίων από τις υπερπόντιες κτήσεις.
Τα ρομπότ τα χρησιμοποιούν
στο χτίσιμο εξοχικών οικιών
τσιμεντώνοντάς τα γύρω.

Τα γράμματα τότε μέσα τους πλαντάζουν.
Μερικά επαναστατούν
σπάζουν το περίβλημα και χύνονται έξω.
Η γυναίκα-ρομπότ λέει τότε: ο τοίχος μπάζει νερά.

 ΏΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΏΡΑ ΒΟΥΛΉΣ!

«Για μία ώρα η Βουλή θα μείνει στο σκοτάδι.»
Ε τι; Για νέο μας το λεν; Διακόσα χρόνια τώρα
μέσα στο σκότος ζει αυτή και πλέκει μες στο βράδυ
αντάμα σκοτεινιάζοντας κι ολόκληρη τη χώρα.

Απ’ τη στιγμή που φτιάχτηκε, στο Μαύρο είναι κρυμμένη.
Ψυχή ολόμαυρη έχουνε οι βουλευτές της όλοι,
μαύρο μυαλό, μαύρα όνειρα, στα μαύρα είναι ντυμένοι
και χρήμα μαύρο κουβαλούν στο μαύρο πορτοφόλι.

Άκου θα κλείσει η Βουλή βράδυ οχτώ τα φώτα!
Μα κλειώντας φώτα ολοζωής εκείνη διασκεδάζει:
φώτα Παιδείας…Πνεύματος…και σαν του Κουίκ μια κότα
όταν βαριέται να τα κλει…ε τότε…μας τ’ αλλάζει…

ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ,
ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΡΗΛΙΟΥ
(οι εφημερίδες της 27-8-08)

Στη «βάρβαρη» τη χώρα-την Τουρκία-
κάτω απ’ το φως του ζωοδότη ηλίου
σ’ ανασκαφές που γίνονται στη χώρα
βρέθηκε το κεφάλι του Αυρηλίου.

Εμπρός λοιπόν Καραμανλή Κωστάκη
εμπρός και ανοικονόμητη συ Ντόρα
κάντε διαβήματα να μας δοθούνε
όσα η σκαπάνη έχει ανασκάψει δώρα.

Κι ας ήτανε αυτοκράτορας ρωμαίος
μα ελληνικά αφού έγραφε κι ωμίλει
έλληνας ήταν΄ κι αν μας αρνηθούνε
τουλάχιστο ας μας δώσουνε τα χείλη…

Τόσους που ελληνικά έχουνε γράψει
(Σαμοσατείς κι ας ήσαν… ή και Σύροι… )
έλληνες όλους τους εμείς τους λέμε-
το ’χουμε πάρει πλέον ψωμοτύρι.

(Κι εγώ λοιπόν δυο τόμους ποιημάτων
στην αγγλική που έχω εκδώσει γλώσσα,
κι εγώ γι αμερκανάκι θα μοστράρω
μετά ’πό χρόνια τόσα κι άλλα τόσα;)

Σ’ άπταιστα ελληνικά κι ο αυτοκράτωρ
τα «Εις Εαυτόν» λεν είχε αυτός γραμμένα.
Ψέμα! Δεν τα ‘γραψε του Εαυτού του:
στους έλληνες τα είχε αυτός ταμένα!
 
Λοιπόν με τ’ άλλα μάρμαρα-του Έλγιν-
ζητάτε τώρα και του Αυρηλίου
να ‘χετε να το λέτε στους κρετίνους
στις εκλογές του Σιούφα-του Απριλίου.
 

ΑΣ ΕΡΘΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ…

Κάθε χρονιά Δεκέμβρης δταν μπαίνει
Τρέμω Χριστούγεννα μη και δε 'ρθούνε-
Μη δε φανεί ο Χριστός στην Οικουμένη
Και μύριες έγνοιες τότε με πονούνε.

Σα λείψει ο Χριστός δύναμη άλλος
Ποιος θάχει τάχα το φτωχό να πείσει
Όταν τόνε ραπίσει ο μεγάλος
Και τ’ άλλο μάγουλό του να γυρίσει;

Λεφτά πώς θα γεμίζουν οι παπάδες
Αφού οι εκκλησίες πια θα κλείσουν;
Ποιος θα ευλογεί των πλούσιων τους παράδες
Ώστε παράδες κι άλλους να γεννήσουν;

Δίχως της Κόλασης τώρα το φόβο
Θα περισσέψουνε οι αμαρτίες
Κι αναβροχιά-το χέρι μου το κόβω -
θα μας ρημάξει δίχως λιτανείες.

Πάνε τα Ευαγγέλια, όσιοι κι άγιοι,
Άχρηστα τα Ορατόρια κι ο "Μεσσίας",
Σταυρώσεις, Αναλήψεις, Τάφοι Άδειοι,   
Και πίνακες θείας Τέχνης θαυμασίας.

Και είναι η  ελπίδα μου η μονάχη
Αν γίνει κάποτε το απευκταίον
ότι θα τρέξουμε όλοι εν τάχει
και θεό  έναν  ευθύς θα  βρούμε  νέον.
 

ΝΟΣΤΟΣ
(Los Angeles 1994)

Η θάλασσα είναι αδιάβατη.

Νόστε φίδι φαρμακερέ
Νόστε τυραννική ερωμένη
Νόστε φράχτη αγκαθερέ
Φως αβάσταχτο στ’ ανθρώπινα μάτια.
Νόστε πικρέ
Νόστε διατρυπώντα
Νόστε απανθρακώνοντα.

Η θάλασσα είναι αδιάβατη.

Τρίαινες νεκροστόλιστες τα βλέφαρά της.
Τα σπασμένα δόντια της τρύπες του νερού.
Τα μαλλιά της συνωμοτούντα φίδια.
Οι μηροί της Συμπληγάδες στο Αγύριστο Φαράγγι.
Σπυριά πάνω στο μαλακό δέρμα της τα νησιά.  

Και δεν μπορείς να πάρεις το αυτοκίνητο    
Να πεταχτείς μέχρι τον… ή την..    
Την ανθρωπιά σου να υποθηκέψεις στου Γιάννη...    
Ή να πας να παίξεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα στου Σπύρου...

Οι κουβέντες "θα ’ρθω το βράδυ",
"Πάρε με τηλέφωνο",
"θα σε δω αύριο πρωί"
Δεν έχουν νόημα.
Αναρωτιέσαι: πού τις βρήκα αυτές τις λέξεις;
τί σημαίνουν;

Φυτρώνει άραγε βασιλικός εδώ;
Όχι, δεν μπορεί.

Πανικός.
Το δωμάτιο είναι στενό.
Δε σε χωράει.
Να φύγεις από κει.
Να βγεις έξω.
Να τρέξεις ώσπου… (να και το τρέξιμο)..
Ώσπου τι;

Θάλασσα μεγάλη
Δεν είναι τα καράβια που χάνονται στα βύθη σου
Δεν είναι οι άνθρωποι που συνθλίβονται στις πλάκες των νερών σου,
Η αδιάβατη μεγαλοσύνη σου είναι που σκοτώνει.
Κυκλώνεις τη γη σαν δαχτυλίδι φαρμακερό.
Στου σφραγιδόλιθού σου την κρύπτη
Το φαρμάκι της ξενιτειάς φωλιάζει.

Πάνω σου πλέουν κομμάτια γης
Γι άλλους θεούς καθένα αγαπητά.
Και κάθε θεός το ιερό του.
Και κάθε ιερό τους πιστούς του.

Λέγαμε λοιπόν πως η θάλασσα είναι αδιάβατη.
 

Η κυρία Αμφιβολία και η κυρία Συνείδηση, να! τα αφεντικά μου...

Lesson of Poetry Number One


In order to write a poem
the hand is not enough;
you have to have a head
with a mouth that doesn't laugh.

In order to write a poem
your soul must ever cry –
in order to write a poem ;
If not, don't even try.


THE DEVIL AND A WOMAN

The Devil. sitting on His throne up-there
He saw down here a woman coquettish and fair.
"That evil. dirty creature. will be mine"
He said "Before I count even to nine".

He takes His tools. His summons brings,
He bears all His strange and frightful things,
His slaves His servants His sons He calls-
His eye-sockets two red hot balls.

The woman "My Lord. my Master" says to Him
"My Lord. leave quiet Your faithful team-
Since from man to man You created me to go,
Then, I already am Yours. as far as I know».
 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥ ΣΤΑ «ΛΟΓΙΑ»
(2015)

ΛΟΓΙΑ (ΛΟΓ)
Κύριε Χαζοχαρούμενε μπορείτε να μας πείτε
Πότε επιτέλους σοβαρά θα διαπραγματευτείτε;
ΧΑΖΟΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ (ΧΑΖ)
Φίλε μου πάντα σοβαρά εγώ διαπραγματεύομαι
Όμως ενώ ταυτόχρονα του Έθνους τ’ Άγια σέβομαι.
Τους είπα: θέλω το και το. Αυτό! Τελεία και παύλα.
Κι εκείνοι όλοι τους μου λεν πως λέω κενά και φαύλα.
Ακούστε κύριε Χολιαστέ, εγώ θα μείνω έλληνας
έστω και αν συνομιλώ με εκατό ανθέλληνας.
Εγώ του Έθνους τα Ιερά και τ’ Άγια δεν προδίνω.
Εάν αυτοί είναι βάρβαροι, εγώ όχι, δε θα γίνω.
ΛΟΓ
Σας λένε πως δεν κάνετε διόλου μεταρρυθμίσεις.
Καθημερνά όλοι το ακούν σε όλες τις ειδήσεις.
ΧΑΖ
Κύριε-κύριε Χολιαστέ, είστε ελλην ή δεν είστε;
Θα σας ειπώ… μα μη ορθός μου στέκετε-καθίστε.
ΛΟΓ
Συγνώμη κύριε Πρόεδρε… καρέκλα δεν υπάρχει…
Αν θέλατε να πάρετε το δεξιό σας πόδι…
ΧΑΖ
Γι ακουμπιστήρι τότε πια το πόδι μου τι θάχει;
ΛΟΓ
Αν θα το βάζατε σ’ αυτήν και τ’ άλλο που είναι πόδι;…
ΧΑΖ
Σε μια καρέκλα να χω εγώ τα δυο μου πόδια ίδια;
Με θέμα τόσο σοβαρό μην κάνετε παιχνίδια…
ΛΟΓ
Μήπως το χέρι το δεξί στην ίδια να το βάζατε-
Στην ίδια που και το ζερβό το χέρι σας ξαπλάρατε
Ώστε καρέκλα άδεια μια να μείνει και για μένα;..
ΧΑΖ
Έλληνας είστε κύριε ή εμιγκρές κανένας
που άσυλο εζήτησε και βρήκε εις τας ξένας
και για να ζήστε φουκαρά, δημοσιογραφείτε;
Γιατί αν ήσαστε έλληνας θα ξέρατε ορισμένως
Ότι ο έλλην σε ‘καφέ’ αν είναι καθισμένος
Καρέκλες τέσσερες αυτός αμέσως αγκαζάρει
Δύο για κάθε χέρι του και δυο κάθε ποδάρι
Ενώ στην πέμπτη βέβαια τον πισινό του βάζει
Και κολομέρι που και που να μην πιαστεί αλλάζει.
Ή μήπως έλληνα εμέ ίσως δεν θεωρείτε;
Αν όχι ίσια πέστε το χωρίς να με ντραπείτε.
Μη με θεωρείτε βούλγαρο γιατί είμαι από το Πράβι;
Μα κι αν ακόμα πρόγονο εγώ είχα την Αγαύη
Δεν έχω εξαλληνισθεί; Ιδέτε τας καρέκλας-
Ό,τι ο Παύλος ήτανε, δεν ειν’, για με, της Θέκλας;
ΛΟΓ
Κύριε Χαζοχαρούμενε ας μη μακριά το πάμε.
Τι λέτε; Τη συνέντευξη αυτή δεν προχωράμε;
Πέστε μου πώς σκοπεύετε να διαπραγματευθείτε.
Ένα ίσως «ΟΧΙ» τελικά ή ένα «ναι» θα πείτε;
ΧΑΖ
Και βέβαια ‘όχι’ θα ειπώ και ότι θέλει ας γίνει.
Κι αν δεν διαπραγματεύομαι καθώς ποθούν εκείνοι
Έτσι ειμ’ εγώ. Και ας μου λεν ότι δεν κάνω εκείνα
Που υποσχέθηκα και πως βολτάρω στην Αθήνα.
Αυτοί ας πάνε και να λεν. Αφού ο λαός με θέλει
Αυτή μονάχα η θέληση πολλά μου δίνει οφέλη.
ΛΟΓ
Και αν αλλάξει ο λαός γιατί τον κοροϊδέψατε
Κι ενάντια του τα ίδια του τα όπλα διότι στρέψατε;…
ΧΑΖ
Μην προχωρείτε αγαπητέ. Πάω για εκλογές.
Και θα του δώσω υπόσχεσες διπλές απ’ τις παλιές.
ΛΟΓ
Θα σας πιστέψει ο λαός ψέματα αν ξαναπείτε;
ΧΑΖ
Α! Δημοσιογραφάκο μου. Μα πέστε μου, πού ζείτε;
Εδώ επίστεψε ο λαός δεκάδες δεξιούς
Και θα κολώσει η πίστη τους λές σε αριστερούς;
Δεν πρόσεξες πόσο καλά, με τέχνη και πειθώ
Τον έπεισα πως σοβαρά όσο κανείς ποθώ
Ν’ αλλάξω όχι τη χώρα μας αλλά και την Ευρώπη;
Πως θα την παίζω όπως παιδί στα χέρια του το τόπι;
Δεν είδες πώς τον έπεισα πως κουβαλώ  στην πλάτη
Λαών Ελπίδες-όσων ζουν στης Εσπερίας τα πλάτη;
Και πως την αξιοπρέπεια η Νου Δου που του τσαλάκωσε
Θα του ισιώσω; Το τυρί της φάκας πώς ετσάκωσε;
Δεν είδες πώς τα χρήματα του παίρνω από την τσέπη
Και κείνος-ο ταλαίπωρος- κανει ότι δεν βλέπει;
Δεν βλέπεις που του αύξησα πάλι την ανεργία
Και ούτε ψίθυρος κανείς και ούτε απεργία;
Και όχι μόνον ο λαός-δες τους πολιτικούς
Δεν είναι λαδωμένους σαν να βλέπεις ποντικούς;
Δε βλέπεις από τη Νου Δου πως δεν κουνιέται φύλλο;
Δε βλέπεις με τι θαυμασμό με ακούνε και τι ζήλο;
Μιλάω και με τρέμουνε κι ο Πάπας κι ο Ομπάμα
Σωπαίνω και ανησυχούν γιατί δε λέω πράμα.
Και δε θα με ψηφίσουνε αν εκλογές θα γίνουν;
Αυτοί νερό οι κακόμοιροι στο όνομά μου πίνουν
Λοιπόν τι συ μου τσαμπουνάς τώρα για διαπραγμάτευση.
Εγώ ένα «ΌΧΙ»  τους βροντώ κι ύστερα εδώ: ανάπαυση!
……………………………………………….
 

ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2013

Πρωί Σαββάτου (24-2-13), ραδιόφωνο ΣΚΑΙ. Ο σπήκερ και σχολιαστής ακούει από τον καλεσμένο του ότι οι ξένοι πολιτικοί υπόσχονται στους πολίτες τους ότι θα φροντίσουν η χώρα τους «να μη γίνει Ελλάδα.»
Και η απορία του σχολιαστή με φωνή διαμαρτυρόμενη: «Μα γιατί απαξιώνουν έτσι την Ελλάδα;..»
 Μαύρο χιούμορ; Σαρκασμός; Εξύβριση των αυτοκτονησάντων; Λοιδωρία (και τίνος;); Μάλλον τίποτε από αυτά παρά μαύρος σωβινισμός μαζί με καλοζωϊα του ατόμου, που δεν την έχει αγγίσει η κρίση-πρόκειται δηλαδή για πειθήνιο ενεργούμενο της σαμαρικής εξουσίας.  
 

ΤΡΊΤΗ, 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2013
ΑΥΤΟΚΤΟΝΊΕΣ ΛΌΓΩ ΚΡΊΣΗΣ

Δεν περιμέναμε οι νεκροί να μας πονάνε
πιότερο από τους ζωντανούς
θαρούσαμε αγέρας είναι-πνοές και πάνε,
έτσι αλαφρές, στους ουρανούς.

Μα κείνες μπαίνουν στις μικρές ζωές μας
και μ' ένα τρόπο μαγικό
με τις λυγρές συμπλέουν αναπνοές μας
κι αλώνουν κάθε μας δικό.

 

 Τρίτη, 26 Φεβρουαρίου 2013
         ΣΑΜΑΡΆΣ ΚΑΙ  ΉΤΤΑ ΜΌΝΤΙ
     ΔΟΎΛΟΙ ΤΏΡΑ ΟΙ ΠΡΙΝ ΑΡΧΌΝΤΟΙ

Και τώρα κύριε Σαμαρά; Τα ’μαθες για τον Μόντι…
Κaι κείνος τη λιτότητα σημαία του είχε κάνει.
Κι αυτός- αν και μας θύμιζε η εμφάνισή του κόντη-
κόντηνε τόσο που-ο φτωχός-τρέχει και πια δε φτάνει…

Έτσι και συ δόλιε θα πας, ειπείν τε συνελόντι.
Και συ θα θέλεις να κρυφτείς και κρύψιμο δε θα ’χει.
Και πριν ας είχες δύναμη σαν δέκα Τζίμυ Λόντοι,
θα είσαι τώρα αδύναμος και για μιας ώρας μάχη…

Κι ως απ’ την κάλτσα νάιλον τη γυναικεία οι πόντοι,
έτσι θα φεύγουν κι από σε οι βουλευτές τω όντι
και του Χαμού σου οι στριγκλιές θ’ ακούγονται κι οι βόγγοι
σαν κάποιου που ακοίμητα του βγάζουνε το δόντι…

Τετάρτη, 27 Φεβρουαρίου 2013
Ο  ΠΑΠΑΓEΩΡΓΌΠΟΥΛΟΣ  ΙΣΌΒΙΑ

Ο Παπαγεωργόπουλος ισόβια.
Και τ’ άλλα της πενίας μας τα μικρόβια:
Οι βουλευτές; Οι υπουργοί; Οι «δικοί» τους;
Όλων αυτών ποια θα ’ναι η ποινή τους-

να παν στο σπίτι τους και να τα φάνε
ενώ τα θύματά τους θα πεινάνε;
Να τους στερήσουνε  την ιθαγένεια
ενώ έχουν χρυσά ως και τα γένια;

Και πού είναι τα λεφτά που έχουν κλέψει;
Τέτοια κανείς αρμόδιος κάνει σκέψη,
ή με την ευλογία του τα κλεμμένα
γίνονται και αυτά ευλογημένα;

Και λαός που το αίμα του το ρουφηγμένο
στέργει να γίνεται κεμέρι ξένο,
στη γη επάνω πρέπει του να μένει
ή αποφορά του Άδη ν’ ανασαίνει;
\

ΕΛΛΑΔΑ-ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ ΔΥΟ
(2014)

Χτες, αλβανός έστειλε ένα γράμμα γεμάτο ανθρωπιά στην πρωινή εκπομπή του ραδιο ρίαλ εφ εμ όπου ανάφερε ότι τον απελαύνουν από την Ελλάδα όπου ζει για εικοσιτρία χρόνια, επειδή «δεν είχε χαρτιά».
Ο δημοσιογράφος, ποιών δημοσιογραφικότατα και χατζηνικολαουκιώτατα, δε βρήκε μια λέξη, τουλάχιστον συμπάθειας, για τον αλβανό, και συνέχισε την εκπομπή του ως είχε διαταχθεί, με τους  χρυσοπληρωνόμενους ύμνους   για τα ματζούνια που ο σταθμός διαφημίζει και τις χρυσοφόρες επιθέσεις κατά του παλαιόθεν υπάρχοντος  μπούλινγκ, που η αναταραχή  της ελληνικής θάλασσα έχει αυτή την εποχή φέρει στην επιφάνεια.
Πιάστηκε όχι από το γράμμα του ξένου, αλλά από το «γράμμα του νόμου» για να συνταχτεί με μια ανάλγητη πολιτεία.
Αλήθεια ποια πολιτεία και με ποια κριτήρια έχει το δικαίωμα και από ποιον νόμο να καταστρέφει ζωές; Ποιος και με ποιανού ισχύ έχει τέτοια δύναμη που να ξεριζώνει μια ψυχή; Πράγμα είναι ο άνθρωπος να τον τοποθετεί κάπου όποιος θέλει σαν να ήτανε ένα βάζο ή ένα ποτήρι, ή να τον πετάει έξω από το σπίτι; Και οι φίλοι που αυτός είχε κάνει τόσα χρόνια στη χώρα μας; Η δουλειά που με κόπους είχε βρει; Η συνήθεια που για εικοσιτρία χρόνια του έχει γίνει τρόπος ζωής; Το ζύμωμα με τους ντόπιους, η διακοπή κάθε είδους δεσμού από τον τόπο προέλευσής του, η ελπίδα για ένα καλλίτερο αύριο που βρήκε στη νέα του πατρίδα, η άρνηση της ελπιδογεννήτρας μηχανής να  παράγει ελπίδες κατά το δοκούν των κυβερνήσεων, όλα αυτά δεν λογαριάζονται; Και καλά, τον πρώτο, δεύτερο, τρίτο χρόνο της παραμονής στον ξένο τόπο, είναι εύκολο να πεις σε κάποιον φύγε. Ύστερα από εικοσιτρία χρόνια όμως με τι ηθική το κάνεις; Και αν «το γράμμα του νόμου» του κυρίου ραδιοπαρουσιαστή το επιτρέπει, ποιος γήινος θεός το επικροτεί;
Και θα έχει τη διάθεση και την ικανότητα ο άνθρωπος αυτός να αρθεί πάνω από πατρίδες και να μην τον ενδιαφέρει το γεγονός  ότι για τους αλβανούς θα είναι έλληνας και για τους έλληνες αλβανός; Θα ευχαριστεί την τύχη του γιατί έτσι δεν θα είναι τίποτα ή θα λυπάται γι αυτό;
Ταράχτηκα ακούγοντας το γράμμα και την ψυχρή αντιμετώπιση του δημοσιογράφου που τόσο ταιριάζει με της πολιτείας.
Τώρα, ξέρετε γιατί ασχολούμαι με το θέμα; Γιατί μου θύμισε κάτι που θα σας το πω με πολύ λίγα λόγια γιατί με πολλά θα χρειάζονταν ώρες διήγησης. Και από αυτό θα με δικαιώσετε γιατί αγαπώ την Αμερική και τους αμερικανούς περισσότερο από όσο αγαπώ την Ελλάδα και τους έλληνες.
Βρίσκομαι για δώδεκα χρόνια στην Αμερική. Πρόεδρος Κλίντον. Δεν έχω «χαρτιά». Έτσι μού απαγορεύεται αν φύγω από την Αμερική, να ξαναμπώ σε αυτήν.
Τα υιοθετημένα αδέρφια μου μου παραγγέλνουν ότι η-πραγματική-μητέρα μου πεθαίνει.
Θέλει να με δει πριν πεθάνει και με πιάνει και μένα το ελληνικό μου και θέλω να τη δω πριν πεθάνει.
Πάω στη δικηγόρο μου και της ζητάω να μεσολαβήσει ώστε να πάρω τέσσερες μέρες άδεια.  Μου λέει μόνο ο δικαστής μπορεί αν θέλει να σου δώσει την άδεια να φύγεις αλλά και να μπορείς να ξαναέρθεις. Πάμε στο δικαστή. Λέει όχι. Πήγαινε στον κογκρεσμάνο (βουλευτή) της περιφέρειας σου, μου λέει, και πες του το πρόβλημά σου. Πηγαίνω. Άρνηση. Τι άλλο μένει; Ρωτάω τη δικηγορίνα μου. Τίποτα μου λέει.
Μέχρι εδώ όλα φυσιολογικά. Σκληρά αλλά φυσιολογικά.
Από δω και πέρα αρχίζουν τα δικά μου.
Έκατσα και έγραψα κι εγώ ένα γράμμα όπως ο αλβανός.
Μόνο που το δικό μου απευθυνόταν στον  Πρόεδρο Κλίντον.
Μέσα στις τρεις πρώτες σελίδες του περίγραφα τα μαρτύρια στα οποία είχα υποβληθεί για να αποκτήσω άδεια παραμονής χωρίς τελικά να το καταφέρω.
Στις επόμενες τρεις σελίδες αποκαλώ τον Πρόεδρο αιτιολογώντας κάθε χαρακτηρισμό μου σαν δολοφόνο, τρομοκράτη, παλιάνθρωπο, κτήνος, ανήθικο,  βρωμερό, ανάλγητο (επειδή όλα αυτά γίνονταν στο κράτος όπου αυτός ήταν υπεύθυνος…). Και αυτά είναι όσα μόνον θυμάμαι. Τότε ήτανε η περίοδος που η Αμερική έβραζε κατά του Χουσείν και το σκεπτικό μου για να απευθύνω τόσες ύβρεις στον Κλίντον, ήτανε κυρίως του τύπου «δεν είναι ο Χουσεϊν όπως τον κατηγορείς εσύ και οι αμερικάνοι …. αλλά εσύ!, διότι….»
Και αφού έβριζα έτσι πατόκορφα τον Κλίντον και τις αμερικανικές Υπηρεσίες, του ζητούσα αυτός να επέμβει και να μου δοθεί άδεια μετάβασης στην Ελλάδα, με την δυνατότητα επανεισόδου μου στην Αμερική. Και γρήγορα μάλιστα γιατί η μητέρα μου πεθαίνει και την προλαβαίνω-δεν την προλαβαίνω.
Το γράμμα το έστειλα στον Κλίντον με κοινοποίηση επίσης α. τη δικηγόρο μου, β. το Γιώργο Στεφανόπουλο, δεξί χέρι του Κλίντον, γ. τον κογκρεσμάνο μου, και δ. την Ανώτατη Επιτροπή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch αν το θυμάμαι καλά).
Η δικηγορίνα μου τράβαγε τα μαλλιά της όταν έλαβε το γράμμα μου.
Εγώ από την άλλη μεριά, πήγα σε γνωστούς μου έλληνες, τους είπα τι είχα κάνει, τους άφησα ένα βόδι που έτρεφα στο σπίτι μου και λεφτά για να το φροντίζουν όταν θα είμαι στη φυλακή, και τους ζήτησα να έρθουν μάρτυρες υπέρ μου στη δίκη που κάποτε θα γίνονταν, αν επιζούσα της δίκαιης μανίας των αμερικανών.
Ύστερα τακτοποίησα τις υποχρεώσεις μου και τα πράγματα του σπιτιού μου, κλείστηκα μέσα σε αυτό και περίμενα την αστυνομία.
Η αστυνομία πράγματι ήρθε την μεθεπόμενη της ταχυδρόμησης του γράμματος.
Όχι όμως για να με συλλάβει. Ο αστυνομικός που ήρθε μου έφερε ένα επείγον σημείωμα από το γραφείο του κογκρεσμάνου μου.
Μου γνωστοποιούσε ότι μπορώ οποιαδήποτε ώρα της ημέρας θελήσω, να πάω εκεί για να πάρω την άδεια που ζητούσα! και μάλιστα άδεια για έναν ολόκληρο μήνα!! (ενώ εγώ κοπτόμουνα για τέσσερες ημέρες.)
Όταν συνήλθα από την έκπληξη, πήγα και πήρα την άδεια. Ο κογκρεσμάνος μου μού είπε ακόμα προφορικά, φιλικά και εννοώντας το, ότι αν είχα καιρό θα ήθελε  να με έβλεπε όταν γύριζα από την άδειά μου.
Την επόμενη μέρα έφυγα για Ελλάδα και γύρισα μετά λίγες μέρες γιατί δούλευα.
Αυτά με τη δική μου ανάλογη περίπτωση.
Αυτή είναι η Αμερική και αυτή είναι η Ελλάδα.
Από αυτά και από όλη μου την εμπειρία από την Αμερική,  αγάπησα αυτή τη χώρα.
Και επειδή ξέρω τι θα πει να είσαι ξένος «χωρίς χαρτιά» σε μια ξένη χώρα, αγαπώ όλους τους «ξένους» (μα τόσο δικούς μου αλήθεια), από όποια χώρα.
Για να τελειώνω, δεν τολμώ ούτε να σκεφτώ τι θα συνέβαινε στον φίλο αλβανό αν έγραφε ένα παρόμοιο γράμμα στον Τσίπρα.
Δεν προσπάθησα να μάθω την τύχη του γράμματός μου, υποθέτω όμως ότι το θέμα λύθηκε μέσω των Human Rights Watch, και μάλιστα τηλεφωνικά).
 

ΓΙΟΡΤΕΣ ΔΟΞΑΣ-ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ (ΕΠΙΕΙΚΩΣ) ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Όπου έλληνες εξολοθρεύτηκαν ή νικήθηκαν, εκεί έχουμε και μια εθνική γιορτή!
Σήμερα γιορτάζεται η Έξοδος του Μεσολογγιού. Γιατί αυτό είναι δόξα για τους έλληνες;
Επειδή οι πολιορκούμενοι δεν είχανε τι να φάνε;  Σε κάθε πολιορκία αυτό συμβαίνει. Τότε κάθε χώρα θα είχε πολλές γιορτές στην ιστορία της κάθε χρόνο.
Επειδή φεύγοντας άφησαν στα χέρια των τούρκων την πόλη;  Μα αυτό είναι όνειδος και όχι δόξα.
Οι αμερικανοί σωστά γιορτάζουν το Άλαμο: γιατί οι υπερασπιστές του έπεσαν μέχρις ενός υπερασπιζόμενοι τον τόπο τους ενάντια στους μεξικάνους.
Γιορτάζουμε την 28 Οχτώβρη. Το «ΟΧΙ»!  
Μα αν γίνονται πόλεμοι πάνω στη γη είναι γιατί λέγονται «όχι». Αλλιώς, αν όλοι λέγανε «ναι» όλα θα ήσαν ήρεμα και ειρηνικά.
Ή μήπως γιορτάζουμε επειδή νικηθήκαμε; Αν ναι, είναι η πρώτη φορά που λαός γιορτάζει την ήττα του.
Νίκη ενάντια στον Άξονα γιορτάζεται από τους ρώσους-σήμερα μάλιστα. Ίσως και από άλλους που δεν ακούγεται και δεν είναι πολύ γνωστό. Η νίκη ναι, να γιορταστεί. Η ήττα όμως γιατί;
Αλλά οι έλληνες έχουν δυο εθνικές γιορτές!  Όπως κανείς άλλος λαός!
Γιορτάζουμε και την 25 Μαρτίου.
Και γιατί; Επειδή η ελληνική «επανάσταση» πνίγηκε από τους
Τούρκους; Μα η ήττα δεν γιορτάζεται.
Επειδή μας ελευθέρωσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις;
Τότε γιατί επαιρόμαστε εμείς;
Δεν είναι αυτές όμως μόνον οι μέρες δόξας μας.
Έχουμε και πολλές άλλες τοπικές δόξες και πολλά δοξασμένα μέρη.
Τα Καλάβρυτα είναι ένδοξα επειδή οι γερμανοί μας σφάξανε!
Ώστε όποιος λαός χάνει μαζικά είναι ένδοξος;
Τότε οι εβραίοι είναι πανένδοξοι. Όμως όχι, οι εβραίοι έχουνε μυαλό και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους δοξασμένους γι αυτό,
Απλά το θυμίζουν στους ανθρώπους για άλλους λόγους. Άσε που έχουν πάρει τα μέτρα τους να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο.
Αμ οι αρμένιοι δεν θα ήτανε δοξασμένοι κι αυτοί λόγω της γενοκτονίας τους;
Οι ινδιάνοι της Αμερικής;
Οι τούρκοι-για το πογκρόμ της Τρίπολης;
Και άλλα παρόμοια.
Αντί ‘οές αυτές να είναι ημέρες θλίψης να για τόσους νεκρούς (Καλάβρυτα κλπ) , είναι, για τους παραλογιζόμενους έλληνες,  ημέρες δόξας.
 

ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Οι φασίστες ακόμα στην Ελλάδα αλωνίζουν
κι εκλογές συνεχώς χρόνια τώρα κερδίζουν.
Κι εξηγείται επαρκώς τέτοια επίμονη ρέντα
και γι αυτό απ’ αυτούς ας μη βγαίνει κουβέντα:
βουλευτές με δεκάδες τρόπους βγάζουνε χρήμα
σαν που η θάλασσα βγάζει ασταμάτητα κύμα:
μίζα, αβάντα, προμήθεια, διευκολύνσεις, χατίρια,
ευκολίες, εκδουλεύσεις, νταραβέρια μυστήρια,
διαπλοκή και ρουσφέτια, και βολέματα, χάρες,
και οφ σορ εταιρείες, και σκανδάλων «γαργάρες»,
και πολλές πληρωμένες με χρυσό επερωτήσεις
και χρυσό αν διαθέτεις, ό,τι άλλο ζητήσεις.
Κι επειδή οι φασίστες σαβουρώνουν το χρήμα
κι επειδή οι εκλογές απαιτούνε-τι κρίμα!-
να μετράς τον παρά, γι αυτό εκλέγονται πάλι
οι καλοί μας φασίστες-και ξανά ίδιο χάλι…
 

Ο ΠΥΡΓΟΣ

Δεν ξέρω ποιο πλοίο εδώ μ’ έχει αφήσει
μα ξέρω καλά-θα 'ρθει πάλι μια μέρα
και κάποιος τον πύργο να δει θα ζητήσει
που θα 'πρεπε να 'χτιζα σε τούτη την ξέρα.

Γι αυτό μόλις πάτησα το πόδι μου απάνω
σε τούτο το ανάχωμα, με πάθος και ζήλο
τον πύργο μου άρχισα αμέσως να χτίζω
στοιβάζοντας σίδερο και πέτρα και ξύλο.

Μα κάθε που είχα σχεδόν τελειώσει
ενός μανιασμένου αέρα το πείσμα
φυσώντας με πάθος και δύναμη τόση
εγκρέμιζε πάντοτε τ' ωραίο το κτίσμα.

Το ύψος θα είναι μικρό της ποινής μου;
Μεγάλο; Το χρέος μου θα εξοφλήσει;
Θα ειν' αδυσώπητος κριτής ο κριτής μου;
Μετρούν τα συντρίμμια στην όποια του κρίση;

Μα ενώ ζοφερές κάνω τέτοιες προβλέψεις
για του δικαστή μου το αλύγιστο μέτρο
φορές συλλογιέμαι-παιχνίδια της σκέψης...-
μη χτίστηκε ο πύργος μου κι εγώ δεν τον βλέπω;

                               ---

ΞΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ

Ξέρω κάποιον που όπου πάει
τα παπούτσια μου φορά
και τα ρούχα μου ταιριάζει
σα θα βγει κάθε φορά.

Είναι πράος -είμαι οργίλος
είναι ξύπνιος ειμ' αργός
γίνομαι εύκολα εγώ φίλος
μ' όλους κείνος είναι εχθρός.

Το ταγκό εγώ χορεύω
του αρέσει αυτού το ροκ
ροκοκό εγώ διαλέγω
κείνος θέλει το μπαρόκ.

Για γυναίκες αν ρωτήσεις
του αρέσουν οι ξανθές'
κι οι δικές μου προτιμήσεις;
προτιμώ μελαχρινές.

Δε θα μ' ένοιαζε για κείνον
πώς περνάει και πώς ζει
στην οδό Ακανθοκρίνων
αν δε μέναμε μαζί

κι αν δεν είχαμε το ίδιο
να μοιράζουμε ποτό
κι αν δεν είχαμε μερίδιο
απ' το ίδιο φαγητό.

Ξέρω κάποιον που όπου πάει
τα παπούτσια μου φορά
και τα ρούχα μου ταιριάζει
σα θα βγει κάθε φορά.







ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ

Επειδή όλοι εδώ πέρα
συζητάνε για λεφτά
είπα να 'βρω μια γυναίκα
να μη νοιάζεται γι αυτά.

Και τη βρήκα. Κι είν' αλήθεια
για λεφτά παρά δε δίνει-
δυο δολάρια όταν είδε:
"τ' είν' αυτά;" μου είπε εκείνη.

Την παντρεύτηκα εν τάχει
και της είπα τι χαρά
είχα νιώσει όταν είδα
που αψηφούσε τον παρά.

Και μου είπε αυτή: "Βεβαίως'
τ' είναι σήμερα δυο μπάξις;
δεν μπορείς ούτε μια πέτρα
στο τσακμάκι σου ν' αλλάξεις..."
 

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΙΝΙΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ
ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΔΟΧΟΥΣ

Σαν τα σκυλιά γαυγίζουνε τ’ αδέσποτα οι αλήτες
οι διευθυντές των καναλιών κι οι δημοσιογράφοι,
για την που αποφασίσανε οι ναυτικοί απεργία
Και οργισμένοι στρέφονται κατά πασών και πάντων
πλην κατά της κυβέρνησης. Και η Διαμαντοπούλου
λυσσάει κι αυτή τα λόγια της χάνοντας τα βλακώδη.
Και λέει η απεργία αυτή πως θα ισοπεδώσει
τελείως το εμπόριο. Ώστε έχει μείνει κάτι
που δεν ισοπεδώθηκε απ’ της μαντάμ το κόμμα;

Ώστε και κάτι έχει γερό η τάλαινα Ελλάδα;
Ας πάει κι αυτό τότε λοιπόν μαζί με όλα τ’ άλλα-
ας καταστρέψει κι ο λαός κάτι στα τόσα μέσα
που εκατάστρεψε η Βουλή-των τρακοσίων η κλίκα.

Και ο Λοβέρδος ο απειλών με μακελειό Τον τόπο,
πάει κι αυτός, αν κι ιταλός, τη χώρα μας να σώσει
με άλλους συσκεπτόμενους σωτήρες στο Μαξίμου.
Ένας μαφιόζος, μια σουσού, συν ένας τραπεζίτης
θα λύσουνε το πρόβλημα και θα σωθεί η Ελλάδα.

Δυο ημερών έτσι έσοδα δε χάνουν τα χοτέλια,
και δε θα κινδυνέψουνε με κραχ οι ξενοδόχοι.
Απ’ το λαό όσα κλέβουνε θα ξανακλέβουν πάλι,
πάλι το πορτοφόλι τους το μαύρο θα χοντραίνει,
πάλι θα φοροκλέβουνε και θα φοροδιαφεύγουν,
πάλι σαν κροίσοι σύγχρονοι θα ζουν ή βασιλιάδες,
πάλι χρυσάφι θα μετρούν σε κάθε μέρας τζίρο,
πάλι θα υψώνουνε τιμές στα κολοδωμάτιά τους
ώστε αυτά απλησίαστα να είναι από τη φτώχεια,
πάλι θ’ ακούν απ’ το λαό βρισίδια και κατάρες,
και σα γουρούνια θα βουτούν στου χρήματος τη λάσπη.

Μα όμως κι οι παραγωγοί –γεωργοί και κτηνοτρόφοι-
λεν πως πολλά θα χάσουνε από την απεργία.
Μα δεν πειράζει, παίρνανε για χρόνια επιδοτήσεις
για στρέμματα εκατόν οχτώ ενώ είχαν δέκα μόνο,
για ζώα εκατοσταριές ενώ πενήντα είχαν,
και για να παίρνουν τα λεφτά οι δυο μόνον εκείνοι
οι άλλοι ψευτοζούσανε κι έργα δεν εγινόνταν.

Τώρα ας χαρούν λίγο κι αυτοί στη φτώχεια που ήσαν πάντα
που ούτε καν δρόμους είχανε σωστά να περπατήσουν
και που ένα «όχι» παίρνανε από τους ξενοδόχους
σαν το δωμάτιο γύρευαν να μη χρυσοπληρώσουν
κι έτσι να κάναν διακοπές έστω άπαξ στη ζωή τους.
Και που με κα ’να παλαιό, χάλια λεωφορείο
φεύγαν με βιάση το πρωί, πηγαίναν παραπέρα,
και πίσω ξαναγύριζαν προτού να πέσει η νύχτα
για να ειπούν κι οι δόλιοι αυτοί πως πήραν λίγο αέρα.

Λίγο απ’ το αίμα μας λοιπόν κι εμείς παίρνουμε πίσω
ακούγοντας πως βλάφτονται για λίγο οι ξενοδόχοι   
ή πως λιγότερα λεφτά οι παραγωγοί θα βγάλουν.
Αν και ανάγκη ούτε οι μεν ούτε οι δε δεν έχουν,
γιατί κι οι δυο και με ΠΑΣΟΚ και χούντα τα βολέψαν
και με Νου Δου πάλι αν πεις, είχανε πανηγύρι…
Κι ας κλείσω εδώ με την ευχή ν’ αράξει η απεργία
και η σουσού κι ο ιταλός και ο πρωθυπουργός τους
τίποτα να μην κάνουνε για να τη σταματήσουν.
Κι αν πάλι καταφέρουνε-πού ξέρεις-να τη σπάσουν,
οι έρμοι φτωχοί όπως εγώ τι είχανε-τι θα χάσουν…
                                      ---------
 

ΠΏΣ ΘΑ ΣΩΘΕΊ Η ΧΏΡΑ
(επί δυαρχίας…)

Ποιος άραγε αρχηγός θα κυβερνήσει
τη χώρα, πριν προλάβει αυτή να σβήσει;
Ο πεταχτούλης μας ο γκομενάκιας
ή ο χοντρούλης μας ο εξυπνάκιας;
Ο ένας ορκίζεται στο φασισμό
ο άλλος σε κλεψιών καταιγισμό.
Τι την Ελλάδα μας τάχα θα σώσει
προτού αυτή αισίως τα κακαρώσει;
Νομίζω η Ελλάδα θα σωθεί
αν ο φασίστας φιλοτιμηθεί
και κάνει ό,τι έκανε η γιαγιά του-
που όταν μπήκανε οι γερμανοί
μ’ ένα πιστόλι πάει κι αυτοκτονεί
και τράβηξε γραμμή στον Άδη κάτου.
Και αν ο εξυπνάκιας προσφερθεί
απ’ τον πεινώντα λαό να φαγωθεί.
Έτσι μονάχα η χώρα θα σωθεί-
κι ο ένας και ο άλλος αν χαθεί
και η Ελλάδα μας αν γίνει ένας ναός
όπου παπάδες και πιστοί θα ’ν’ ο Λαός.
                         --------------
 

ΝΑ ’ΧΑΜΕ ΕΝΑΝ ΑΡΧΗΓΟ…
(δυαρχία Σαμαρά-Βενιζέλου)

Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…

Να ’ταν πολύς ο Σαμαράς κι όχι όπως είναι λίγος-
κάθε του να μην τελείωνε κουβέντα με γελάκι,
να μη τόσο ήταν ελαφρός και χαζογκομενάκιας,
να μη σκεφτότανε πολύ τη φράση πριν τελειώσει,
να δείχνει πως αληθινά θυμώνει όταν θυμώνει,
να μην τόσο ηθοποίηζε στα «σοβαρά» μιλώντας,
μούτρο να είχε όχι παιδιού αλλά μεσόκοπου άντρα,
εύκολος να μην ήτανε σε πόζες αρχηγίας,
να ’χε μυαλό περσότερο και άχερα πιο λίγα,
να υποσχόταν μοναχά ό,τι μπορεί να κάνει,
να μη το «έπαιζε»-ο χαζός!-σωτήρας της Ελλάδας,
να μην εφασιστόφερνε και πατριδολατρούσε,
να μην κρεμόταν απ’ του νέου Καραμανλή τα φρύδια,
τότε μπορεί να λέγαμε ότι με λίγη τύχη
ίσως να μην κατάστρεφε ό,τι έχει απομείνει.

Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…
    
Κι ο Βενιζέλος να ’χε εκτός του λίπους και μυαλό-
να μην τόσο κοφτότανε να γίνει αρχηγός,
να μη σκεπάζει με ωραίο κάθε ψευτιά του λόγο,
να μην αντιμνημονιακός-ο βλαξ!- το «παίζει» τώρα,
να μη ενώ λιβάνιζε τον ΓΑΠ τώρα τον «ρίχνει»,
ανέμους ενώ έσπειρε να μην προσμένει αιθρίες,
συγνώμη να μη ζήταγε μόνο για να…ζητήσει,
να μη επειδή είναι παχύς θαρρεί ότ’ είν’ και μέγας,
να μην  τα έκανε μπροστά σε Μέρκελ και Λαγκάρντ
να μίλαγε στους έλληνες με λόγια αληθινά,
να ένοιωθε πως το ΠΑΣΟΚ τα λοίσθια πνέει τώρα
και να μην ήθελε φιλί ζωής σ’ αυτό να δώσει,
τότε μπορεί να λέγαμε ότι με λίγη τύχη
ίσως να μην κατάστρεφε ό,τι έχει απομείνει.

Έναν ηγέτη να ’χαμε του Ερντογκάν να μοιάζει
να χτίζει κάθε πράξη του και όχι να ρημάζει…
 

ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ-ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ
ΒΙΟΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ
(προεκλογικό)
    
Τι τραβάει ο δόλιος Άκης
για τα όσα έχει κλέψει
(στο φαϊ καλά τα πήγε
μα τα χάλασε στην πέψη)…

Και ο Γιώργος που τον σώζει
μοναχά η ασυλία
βουλευτής πάει να γίνει
στη γενέτειρα Αχαϊα…
                -----
 

ΩΡΑΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Μόνο τη Διαμαντοπούλου
μη κανένας μου πειράξει
η θεωρία του Ωραίου
που σ’ αυτήν έγινε Πράξη.

Και γι΄αυτή την ευφροσύνη
που η θέα της φέρνει εντός μας
θα τη θέλαμε ακόμα  
κι αρχηγό του Σύμπαντός μας.
 

                             ΡΕ ΚΑΡΑΜΑΝΛΉ ΧΟΝΤΡΟΎΛΗ…
Ρε χοντρούλη πώς εβγήκες έτσι μόνος μες στη στράτα
και πώς τα ‘πες έτσι χύμα  και φορτσάτα και σταράτα;
Ξάφνου πώς η κάρα σου έχει τέτοια απόφαση παρμένη
και λεφτό ουτ’ ένα ακόμα δεν μπορεί να περιμένει
μόνο λέει κι όλο λέει και ξερνάει και παρλάρει
και των βουλευτών σου όλων τα μυαλά τα έχεις πάρει;
Και καλά για τον εαυτό σου-ήθελες ν’ αυτοκτονήσεις
μα δε σκέφτηκες τους άλλους που ‘χουν άλλες απαιτήσεις-
που από τη ζωή ζητάνε σαν και σένα να πλουτίσουν
πριν τα έδρανα της πόρνης της Βουλής απαρατήσουν;
Κι αν εσύ δυο θείους είχες την Ελλάδα που ρημάξαν
και περιουσίες μυθώδεις με το κλέψιμο εφτιάξαν
κι απ’ τα κλεψιμέϊκα  είναι τα περσότερα δικά σου
ώστε να ‘χουν και να τρώνε ως και τα οχταέγγονά σου,
όμως όλοι οι βουλευτές σου δεν προλάβανε να φάνε
και οι κακόμοιροι φωνάζουν σαν τους λύκους που πεινάνε.
Τι ψυχή θα παραδώσεις στο Θεό κάποια ημέρα
έτσι όπου κάθε όσιο κι ιερό έχεις κάνει πέρα-
όσους σ’ έβγαλαν ν’ αφήνεις νηστικούς και πεινασμένους
και να τους κοιτάζεις τάχα σαν αγνώστους και σαν ξένους;

Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΠΑΕΙ
ΓΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
(Οι εφημερίδες, 2010)

Του ταιριάζει.  Ό,τι πρέπει.
Θαυμαστά θα γράψει έπη.
Θα κοιμάται όλη μέρα
ειτ’ έχει ήλιο ή αέρα,
και για λίγο θα ξυπνάει
όταν είναι για να φάει.

Η μπουλντόγκ του η μουσούδα
θα χοντρύνει σαν του Βούδα
και ο κόλος του ο παχύς
θ’ απαιτεί καρέκλες τρεις.
Κι αθλητής άρσης βαρών
θα ‘ναι δίπλα του παρών,

που για πλούσιο κασέ
με μια κίνηση αρασέ
θα σηκώνει του το χέρι
από πάνω να το φέρει
από όποιο άσπρο χαρτί
είναι να υπογραφεί.

Μοναχά το φασισμό του
μην ξεχνώντας τον ωμό του,
πριν υπογραφή να βάλει
θα ρωτάει-τέτοιο χάλι-
τον αρχιβιομήχανό του
που θα έχει σύμβουλό του,

μη και κάποιο απ’ τα χαρτιά
προξενεί στον ΣΕΒ ζημιά.
Έτσι ο νυν πρωθυπουργός μας
και ο μέλλων Πρόεδρός μας
δίχως τσίπα και ντροπή
το λαό θα «υπηρετεί».
 

ΝΕΑ ΚΟΜΜΑΤΑ
(2013)

Νέο κόμμα! Νέο κόμμα! Να τι θέλει η Ελλάδα!
Την πολλή που είχε ως τώρα εβαρέθηκε λιακάδα
κι απ’ το μπλε το χρώμα έχει τόσο πλέον βαριεστήσει
που ΝΟΥΔΟΥ ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ απ’ το χάρτη θα τα σβήσει.

Νέο κόμμα της Ελλάδος τώρα η όρεξη τραβάει
κι υλικό ως νέο δεν έχει  βολικό που να μετράει,
τα παλιά υλικά ζυμώνει, κόμματα δυο νέα χτίζει
και ΝΟΥΣΟΚ λέει το ένα και ΠΑΔΟΥ τ’ άλλο βαφτίζει.
 

             ΤΟ ΡΕΜΑ
(στον Βενιζέλο όταν συγκυβερνούσε με τονΣαμαρά)

Τον κόλο σου στο μάρμαρο
χοντρέ να τον χτυπάς
ένα είναι πλέον ή σίγουρο-
πως μέρες πια μετράς.

Κι ενώ τα κλεψιμέικα
βαθιά στην τσέπη χώνεις,
όμως συντάξεις και μιστούς
αλήταρε, παγώνεις.

Και με τις στάλες απ’ του λαού
τον ίδρωτα και το αίμα
ένα φρικώδες κι άθλιο
φτιάχνοντας άγριο ρέμα,

το στέλνεις μες στη θάλασσα
των φίλων σου κλεφτών
για να ξανάβγεις κάποτε
πρωθυπουργός δι αυτών.

Μα πρόσεξε το ρέμα μη
στη δίκαιη οργή του
πάρει και σε και τ’ άτιμα
τα πλούτη σου μαζί του.
 

«ΤΣΙΠΡΑ ΔΙΧΩΣ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ
ΣΥ ΑΞΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΡΑΜΑ»
(Κρητική μαντινάδα)
(2015)

Με του Ομπάμα τις ευχές
και τις ευλογίες του Πάπα
ό,τι αν κάνεις κι ότι λες
δε θα φας ποτέ σου φάπα.

Κι αν κανείς το χέρι απλώσει
κάποια φάπα να σου δώσει
στον Ομπάμα εσύ ευθύς
θα προστρέξεις να κλαυτείς,

κι όποιος να σε δείρει θέλει
αυτός ο ίδιος θα δαρθεί.
Για να μην ειπώ σαν χέλι
απ’ τον Μπάρακ θα γδαρθεί.

Χόρευε λοιπόν Αλέξη
στο σκοπό που θα σου παίξει
ο μεγάλος  πλανητάρχης
ώστε ακινδύνως να άρχεις.

Μόνο μη ποτέ θαρρήσεις
πως μπορείς να αγνοήσεις
τις ρητές του εντολές-
ή αν το θες τις «συμβουλές»-

Γιατί τότε με ποιου πλάτες
τα καπρίτσια σου θα κάνεις
που τους «κάλπη»κους πελάτες
έναν έναν θα τους χάνεις;

Και πια τότε Αλεξίσκο
δε θα κάνεις τον καμπόσο
κι όποια πέτρα κι αν σηκώσω
από κάτω θα σε βρίσκω,

όχι σα μεγάλο κάποιον
ούτε σαν πρωθυπουργό,
αλλά σαν καρπό ένα σάπιον
ή σαν άπλευστη Αργώ.
 

Νέα Ιωνία 2010
Ωραία μέρα σήμερα είκοσι δύο του Απρίλη. Βγαίνω στο δρόμο. Περπατώ στην αγορά.
Ένας εικοσάρης νεαρός και μια δεκαοχτάχρονη δροσερή κοπέλα πλάι του βαδίζουν μπροστά μου.
Περπατώντας αντίθετα στη δική τους κατεύθυνση να και μια άλλη όμορφη κοπέλα.
Όταν βλέπονται, τρέχουν το ζευγάρι προς την κοπέλα και εκείνη προς αυτούς, σταματάνε, ανοίγουν διάπλατα τα μάτια από ευχάριστη έκπληξη, και αμέσως μετά τα χέρια σε αγκάλιασμα.
Αγκάλιασμα που γίνεται αμέσως, ενώ την ίδια στιγμή, ανάμεσα σε κραυγές χαράς, επιφωνήματα και γέλια, τα χείλη των τριών ζευγαρώνουν του ενός με του άλλου.
Και ενώ είχαν όλοι αλληλοφιληθεί, βλέπω με δική μου τώρα έκπληξη, να  συνεχίζονται τα φιλήματα ανάμεσά τους, σαν με τα περίσσια φιλιά να ήθελαν να εκμηδενίσουν κάποιον μακρύ χωρισμό που δεν είχε φέρει λησμονιά.
Στο μεταξύ είχα φτάσει στο ύψος τους, όχι περπατώντας λες, αλλά κολυμπώντας σε μια θάλασσα φιλιών και έχοντας μπει κι εγώ μέσα στο κλίμα αυτό της χαράς τόσο, που ένιωθα όχι συμμέτοχός της, δικαιούχος της όμως τόσο, που μου έμοιαζε απρόσμενο και άδικο να βρίσκομαι έξω από αυτό το χαρούμενο πανηγύρι.
Με αυτά τα συναισθήματα και όταν ήμουν ακριβώς στο μάτι του ευφρόσυνου κυκλώνα στάθηκα, γύρισα προς το μέρος της παρέας και κοιτάζοντας  τα κορίτσια, τους είπα γελαστά και παραπονεμένα: «Εγώ;»
Μια έκπληξη στην αρχή, ώσπου να καταλάβουν πού πήγαινε αυτό το «εγώ;»
Το ύφος μου όμως φαίνεται πως είχε πιεί νερό από την ίδια βρύση που είχε ξεδιψάσει και την ψυχή μου και η έκπληξη δεν κράτησε πάνω από ένα ανοιγόκλεισμα ματιού. Οι δυο κοπέλες όρμησαν προς εμένα και αγκαλιάζοντάς με σφιχτά η μία μετά την άλλη, μου έδωσαν από ένα σκαστό και γεμάτο φιλί.
Αμέσως ύστερα γύρισαν στα δικά τους, εγώ συνέχισα το δρόμο μου και όλα από κει και ύστερα έγιναν με την κανονική τους σειρά.
 

ΜΈΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΊΣΗ
ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Στον Κωστάκη εικοσιπέντε
μέτρα φέρνει ο ΣΫΡΙΖΑ
που όμως ο «στερεάς παιδείας»
τα κλαδεύει  σύρριζα.

Ο ολίγος Παπανδρέου
πέντε μέτρα του προτείνει
μα ο Κωστάκης με παλάμη
ανοιχτή, πίσω τα δίνει.

Ο ΛΑΌΣ φέρνει προτάσεις
τέσσερες συμπυκνωμένες
μα ζουμί μέσα δεν είχαν,
παρά αέρα οι καημένες.

To Κου Κου Ε δεν έχει δέσμες
ή σημεία ή προτάσεις
μόν’ πορείες, καταλήψεις
και λαϊκές επαναστάσεις.

Και ο Κωστάκης πια μονάχος του
την κρίση διαχειρίζεται,
με  άλλα λόγια ο κόσμος χάνεται
και το ….. χτενίζεται…
 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
(2009)

Θεέ μου, αφού μας έχεις καταδικάσει να ακούμε ραδιόφωνο και να βλέπουμε τηλεόραση, τουλάχιστον:
-Κάνε να μην είναι ο Τέρενς Κουίκ πρόταση και (συγνώμη Θεέ μου)-πρόταση και μαλακία.
-Διώξε την ηλίθια έκφραση από το πρόσωπο της Τατιάνας.
-Βάλε πιο μέσα τα δόντια της Αλιμπέρτη ή μην την αφήνεις να τα δείχνει γελώντας.
-Κλείσε τα παράθυρα της τηλεόρασης γιατί έχει πουντιάσει η Ελλάδα Θεέ μου.
-Κάνε να μη λένε οι παρουσιαστές τα δευτερόλεπτα  δεπτερόλεπτα και μάθε τους ότι η προστακτική δεν παίρνει αύξηση.
-Μάθε τους ακόμα να μη λένε «οι τρομοκράτες» αλλά «οι Αμυνόμενοι»-γιατί (εσύ το ξέρεις) αυτό είναι Θεέ μου.
-Φανερώσου μας και δώσε μια εξήγηση σε μας τους αμαρτωλούς- πώς, όταν ο Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ προφέρει το όνομα του Άρη Βελουχιώτη δε σπάζει το γυαλί της τηλεόρασης.
-Ας τα φτιάξουν επιτέλους Θεέ μου ο Τράγκας με τη Μακρή να πάψει να τρώει το λαό η αγωνία.
-Κάνε να μη γλύφει η Κατερίνα Σερέτη τον Κουίκ, ή, αν αυτό ξεπερνάει και τις δικές σου δυνάμεις, να μη βραχυκυκλώνουν τα ραδιόφωνα από τα σάλια της.
-Τέλος, αν διπλασιάζαμε τα κεριά που ανάβουμε στη χάρη Σου, θα γινόταν Θεέ μου να μην ξανακούσουμε τον Καραμανλή  στο ραδιόφωνο και να μην ξαναεμφανιστεί στην τηλεόραση;
Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που μου έχεις αφήσει τη δύναμη να μπορώ να Σου προσεύχομαι ακόμα.
 

 ΠΕΡΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Το σύνταγμα εφαρμόζοντας
μας γέμισαν ατομικές ελευθερίες
και δικαιώματα (γιατί όχι:
από την τσέπη τους τα βγάζουν;)

Αυτό το παλιοσύνταγμα...
να μη λέει τίποτα και για λεφτά...

ΣΤΟ ΧΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΙΜΙ ΒΑΛΛΕΥ

Ειν’ ένα χτήμα μια απλωσιά.
Λουλούδια προς το βάθος
Και δίπλα μας και γύρω μας
Ο,τι χλωρό θελήσεις:
Ντομάτες, φράουλες, αρακάς,
Μπάμιες και φασολάκια,
Βασιλικός και άνηθος,
Πατάτες, κολοκύθια…

Και λάμπουν μες στ' απόγιομα,
Πιότερο από τον ήλιο
Τα γένια τ’ αραποσιτιού
Και οι κιτρινοπράσινες
Κολοκυθοκορφάδες.

Μέσα σ' αυτή την απλωσιά
Μικρές νοικοκυρούλες
Σαν τ' αγριοπερίστερα
Αλέγρα τριγυρνώντας
Μαζεύουνε τα φρέσκα τους
Και τα σαλατικά τους.

Φορές, εκεί, μία φωνή
Έξαφνα κάποια βγάζει
Για να καλέσει το παιδί,
Ή για να την ακούσει
Η φιλενάδα που γερτή
Μακριά μαζεύει πέρα.

Μέσα στην ήσυχη εξοχή-
Μέσα στου αίθριου χτήματος
Την απεραντοσύνη,
Έρχοντας σαν μια κίνηση
Στου ακίνητου τη χώρα,
Ακούγεται αυτή η φωνή.


Σαν από κόσμο άλλονε
Ή σαν μια υπενθύμιση
Αιωνιότητας, ή σάμπως .
Έξαφνα να ’ρωτεύεται
με  τον εαυτό του ο κάμπος.

Έτσι θ' ακούγεται η φωνή
Του θεού μέσα στο Σύμπαν.
 

ΕΚΛΟΓΕΣ 2012


ΠΟΡΤΡΑΊΤΑ

ΛΑΌΣ
Τρία…όχι…δύο…δυόμισυ…
τρία…ωραία! μπαίνω!
Μα πάλι…τρία…δυόμισυ…
…Γαμότο, έξω μένω…

ΔΗΜΑΡ
Βέβαια κι είναι Αριστερά
αφού ειν’ ΔΗμοκρατία.
Πλεονασμοί… Σπαρτιατική
πού είσαι λιγολογία;..


ΚΟΥΒΕΛΗΣ
Τόσο πολύ εταύτισε
σιωπή με αξιοπρέπεια
που μένοντας αμίλητος
του ’χουν φυτρώσει λέπια…


ΔΗΣΥ
«Δημοκρατία» πάει με Ντόρα;
Όχι βεβαίως. «Συμμαχία»;
Ούτε. Τι κρίμα! Ως κι ο τίτλος
του Κόμματος, αποτυχία…


ΠΑΣΟΚ
Ήλθον-έφαγον-απήλθον-
με λεξούλες τρεις
του ΠΑΣΟΚ να! η ιστορία
στο Βιβλίο της Γης.


ΝΈΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ
Είτε με οκταετίες
ή με Ράλλη ή Σαμαρά,
τον φασιστικό ρυθμό της
η Παράταξη τραβά.


ΚΟΥ-ΚΟΥ-Ε
Στη θεωρία άσφαλτο.
Στην πράξη αποτυχόν.
Κι όμως! Το μόνο είναι Βαθύ
στον Κόσμο το Ρηχόν.


ΣΎΡΙΖΑ
Αριστερό αριστερό!
Κι αν με λαχτάρα το θωρώ
καθώς μπεκρής τον τρύγο,
τι κρίμα… είναι λίγο…



ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ
Ο Τρότσκυ αν δεν σκοτώνονταν
άλλος θα ήτανε ο Κόσμος τώρα-
η γη θα ήτανε για τους Λαούς
γεμάτη όλη δώρα…δώρα…δώρα…


ΠΑΠΟΥΤΣΉΣ
Έφαγε ογδόντα δύο
και τον έχουν υπουργό.
Κάν’  τον πάλι Ναυτιλίας
να τον δεις πρωθυπουργό.


ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ

Ο…σκεπτόμενος…ο σύννους!..
Μα δεν είδε ούτε αυτός
ότι ήταν ο Γιωργάκης
βαρεμένος και χαζός,

κι ότι σπρώχνει τους πολίτες  
στο γκρεμό για να χαθούν
και να φύγει; Μα σιωπούσε
αποστάτη μη τον πουν,

ήγουν μη της Συμμορίας
του ΠΑΣΟΚ τον πουν προδότη.
Και γι αυτόν λοιπόν αξία
το Συμφέρον είχε πρώτη.




ΕΥΘΥΜΊΟΥ

Ευθυμίου! Η ξινή του
και η χαζοβιόλα φάτσα
φανερώνει του μυαλού του
την ολέθρια μπουνάτσα.



ΚΑΚΛΑΜΆΝΗΣ

Ο αχρείος! Όλο πάθος
το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει
ακριβώς ως γλύφει ο σκύλος
όποιο χέρι τον ταϊζει.

Πρόεδρος Βουλής ΠΑΣΟΚων.
Καπιταλιστής αλήτης.
Κι αν του πεις: «Για όλα ποιος φταίει;»
σου απαντάει: «ο πολίτης!»..


ΛΟΒΕΡΔΟΣ

Ο Ιταλός. Διδάκτωρ τέλειος
στων μαφιόζων το σκολειό-
το Νονό του αν του πειράξουν
απειλεί με «μακελειό»!..



ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ

ο αλλοπρόσαλλος νταής.
Ο πιο γελοίος των γελοίων.
Αξία παίρνει μοναχά
λόγω υπάρξεως Εξαρχείων.



ΜΠΕΓΛΙΤΗΣ

Απ’ τους «συμβούλους» του Γιωργάκη.
Ο «σοβαρός με τα γυαλάκια».
Αλλά δεν του ’παν να μην παίζει
με Δου Νου Του και Μνημονιάκια…


ΦΑΡΜΑΚΗ

Τάχα μιλάει με πειθώ
γι αυτό αργά μιλάει.
Κι ας πάει καλό κάτι να πει
μα όλο μας τη σπάει.



ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ

Κακομοίρικο το ύφος
κακομοίρικος κι αυτός.
Ό,τι έπρεπε για χώρας
τέτοιας (σκλάβας), υπουργός.



ΒΕΝΙΖΈΛΟΣ

Καταστροφέας των ελλήνων.
Χοντρός καθώς τα ψέματά του.
Μικρός καθένας μας μπροστά του
όπως αυτός μπρος στ’ άπλυτά του.



ΓΙΑΝΝΑΚΆ

Η σεξουαλικότητα
αν ήταν υποψήφια
Θα ’βγαζε η Σοφούλα μας
νούμερα εξαψήφια.



ΓΑΠ

κάποιονε γι αυτόν
να λέει, μιλώντας, «το ζαβό»!
Τι λέξη αλήθεια ταιριαστή-
Γλώσσα μου εσύ να σε χαρώ…



ΠΕΤΣΑΛΝΙΚΟΣ

Πρωθυπουργό αν τον έκανε
ο Γιώργος τον γελοίο,
σαν πιο γελοίος θα ’μπαινε
στου Γκίνες το βιβλίο.



ΝΤΙΝΌΠΟΥΛΟΣ

Φασιστάκος ζωηρός.
Η Νου Δυο καλά διαλέγει:
Τη Δημοκρατία χτυπά
και τη χώρα του αρμέγει.



ΤΡΑΓΑΚΗΣ
Αυτόν αν άνθρωπο τον πεις
είναι σα να θελήσεις
του Καραγκιόζη το τσαρδί
σαράϊ να βαφτίσεις.




ΚΑΝΤΕΡΕΣ

Μάλιστα! Αυτού του πρέπουνε
αξιώματα μεγάλα:
να λέει «αυτά!» πως θα γινούν
και να γινόνται άλλα…



ΓΚΙΟΥΛΕΚΑΣ

Αστέρι ανερχόμενο
της φασιστο-οικογένειας.
Διαστρεβλωτής κάθε σωστής
λαοσωτήριας έννοιας.



ΛΥΚΟΥΡΈΝΤΖΟΣ

Τροπολιτσώτικο γουρούνι.
Δοσιλογοχιτοφασίστας.
Προστάτης της πλουτοκρατίας,
της προπαγάνδας της αρτίστας.



ΠΑΠΑΔΟΓΓΟΝΑΣ

Ο ταγματασφαλίτης τους
ή κάποιο του βλαστάρι;
Ό,τι και να ’ναι, μόνο αυτό:
Πού ’σαι καημένε Άρη…



ΠΑΥΛΌΠΟΥΛΟΣ

Ο επιστήμων μαστροπός
της λαϊκής αγνοίας.
Αυτός με λόγια τυραννάει
και όχι δια της βίας.



ΑΝΤΏΝΑΡΟΣ

Ο μονοκόμματος τζουτζές,
νερό που κουβαλάει
στο μύλο του Καραμανλή.
(Και δίχως κείνον, πάει).



ΜΕΪΜΑΡΆΚΗΣ

Απ’ το φυτώριο της ΟΝΝΕΔ,
ήτοι των δοσιλόγων,
εχθρός Λαού και φίλτατος
νουδαίων παραλόγων.



ΑΒΡΑΜΌΠΟΥΛΟΣ

Φασίστας σαν την Τρίπολη
κι όπως και κείνη χίτης.
Κατά μάνα κατά τάτα
κατά Τρίπολη κι αλήτης.


β.

ΤΙΣ ΠΤΑΊΕΙ….

Ω! Γραικοί μου εσείς μη σκάτε
και το κέφι σας χαλάτε:
Ή την ψήφο αγνοήστε
ή φορές δέκα ψηφίστε,

κι όποιον φέρτε, ίδιο χάλι
τουτ’ η χώρα θα ‘χει πάλι.
Φίλοι μου οι εκλεγμένοι
δε σας φταίνε –οι καημένοι!-
δε σας φταίει άλλος κανείς:
φταίτε φίλοι μου εσείς!





γ.

ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
Ψοφίμι ο λαός. Πάνω κοράκια
που ο ίδιος έφτιαξε για να τον φάνε.
Κοιτάτε τη δουλίτσα σας παιδάκια:
τα πράγματα είναι όπως πρέπει να ’ναι.




δ.

ΤΟ ΑΝΑΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΦΛΟΓΑΣ
ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ
 Η: ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΜΑΡΑΝΑΝ...



δ1
Τόσο η Μέρκελ θάμασε
που ανάψαμε τη φλόγα
που ρίγησε του στήθους της
η μαραμένη ρόγα.

Κι απ’ το πολύ που ένιωσε
για την Ελλάδα δέος
ολόκληρο μας χάρισε
το επαχθές το χρέος.



δ2.

Κι όταν στο μπάσκετ νίκησε
η εθνική ομάς μας
κι ενώ η γη απ' το προϊόν
βρώμιζε της χαράς μας,

ο Ολάντ μας ανεκήρυσσε
πολίτες της Γαλλίας
και η Αγγλία μας έχριζε
Δούκες της Ουαλίας.





ε.
ΤΑ ΡΕΜΑΛΙΑ                          

Οι τηλεπαρουσιαστές
των πρωινών των εκπομπών
σ’ όλα τα κανάλια
είν’ αυτοί αν ζούσαν χτες
κύκλων παρακρατικών
θα ’τανε ρεμάλια.

Φασιστοειδή οικτρά
μία θέση έχουν βρει
και καλοπερνάνε
και ψευδόμενοι αισχρά
ό,τι η εξουσία τους πει
στο λαό περνάνε.

Ω! δικτατορίσκοι εσείς!
ω! ληστών ανδράποδα!
που τα ωραία κι ίσια
σαν να πίνετε χασίς
σεις τα λέτε ανάποδα
και κακά περίσσια

και το λαό κοιμίζετε
με αφιόνι της χαράς
αντί να ’στε κείνοι
που θα εφροντίζατε
να παλέψει ο φουκαράς
ευτυχής να γίνει...

Φάτε σκύλοι απ’ το λαρδί
που σας ρίξαν-που το λεν
δεκαεφτά Νοέμβρη
κι η νόησή σας η αισχρή
ας θαρρέψει ότι φταιν
όσοι ο Σύρος έβρει.

Μα η ώρα θα 'ρθει εσείς
έλεος να γυρεύετε
με βαριά τα στήθια
και θα είναι δικαστής
για όσα μαγειρεύετε
μια Κική… μια Αλίθια...











στ.

(από τα «ΛΟΓΙΑ»: εκλογές του ’12)

ΨΉΦΟΙ…

Όλοι τους αν δεν ήταν αγιογδύτες
θα ψήφιζα αναμφίβολα ΠΑΣΟΚ
κι η Νέα Δημοκρατία ας μου ’χει δώσει-
για να μ’ εξαγοράσει-ένα μπρελόκ.

Φασίστας αν δεν ήταν ο Καμένος
Ίσως και τον ψήφιζα… μπορεί…
μα τώρα που τον Κουίκ έχει μαζί του
ως τη Δευτέρα Παρουσία θα καρτερεί…

Ως για τη Νέα σας Δημοκρατία
που πριν να ιδρυθεί κιόλας μας γδύνει
ποτέ δε θα ’βλεπε ψήφο από μένα
η χώρα μπούρμπερη και στάχτη ας γίνει.

ΔΗΜΑΡ; Μπορεί. Μα τώρα που εκείνη
τον Παπαδόπουλο έχει εκπρόσωπό της,
μολύνει φασισμό κι όλο το κόμμα
κι όσους αγγίσει ο ανασασμός της.

Ο ΣΎΡΙΖΑ από τους μεγάλους μένει.
Μ’ αυτός θα φέρει ευρωκουμουνισμό
ήτοι Μπερλινγκουέρ και προδοσία,
Γράμσι και Πουλαντζάδων τον εσμό.

Αν ήταν το Κου Κου Ε να κυβερνήσει
τότε θα κάθομουν να το σκεφτώ.
Μα όπως το πράγμα έχει καταντήσει
η κάλπη από με θα δει λευκό.


ζ.

ΛΑΓΚΑΡΝΤ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Τι περηφάνια ειν’ αυτή ‘Ελληνα που σε δέρνει-
που σ’ αξιοπρέπειας τ’ άβατα και τα ιερά σε φέρνει!
Και πόσο πίσω αφήνεις συ στρατιές λαών που τρέχουν
στον ίδιο αγώνισμα με σε, μα δίχως και ν’ αντέχουν…

Φοροφυγάδα η Λαγκράντ τόλμησε να σε πει.
Εσένα! Όπου προτιμάς η ζωή σου να κοπεί
παρά φόρο απλήρωτο ν’ αφήσεις! Τι κακία
στα λόγια της όπου αυτή έδειξε η κυρία!

Αλλά και ζήλεια προφανώς, γιατί ο λαός εκείνης
ανέχεται η πατρίδα του να τελευτά εκ πείνης
παρά αυτός τους φόρους του να δώσει που χρωστάει
για να μπορέσει και αυτή η τάλαινα να φάει…

Μα σύ το φοροδοτικό κράτα ψηλά κεφάλι
και, έλληνα, πες της της Λαγκάρντ πως σου χρωστάει  και πάλι-
γιατί ενώ τέτοιες ψευτιές για σένα έχει ξεράσει,
μα δεν την έχεις, έλληνα, ακόμα εσύ σχολάσει…



η.
ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΝΔ

Κοιμάται το παιδάκι μου
Και ποιός θα το ξυπνήσει;
Τ' αηδόνι της ανατολής
ή το πουλί της δύσης;

Κοιμίσου συ μωράκι μου
κι η μάνα σου δουλεύει
και αναδιαπραγμάτευση
και κούρεμα σου φέρνει.

κοιμάται νιο κοιμάται νιο
κοιμάται νιο φεγγάρι
κοιμάται σε γερμανικό
απάνω μαξιλάρι.

Με Ντόρα για μητέρα τους
και με πατέρα Αντώνη
Ο ύπνος τρέφει το παιδί
κι η γεια το μεγαλώνει.

Έλα Γιουνκέρ και ‘Όλι Ρεν
και πάρτο στα περβόλια
και φέρτο με τους κόρφους του
τ’ άδεια του πορτοφόλια.



ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΠΑΣΟΚ

Κρίση που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και τούτο
όλο ζωή σου το ’δωσα
ξέψυχο φέρε μού το.

Κοιμήσου και παρήγγειλα
στη Μέρκελ το σεντόνι
στον Σόϊμπλερ την κάσα σου
κοράκι τον Αντώνη.

Κοιμήσου συ μωράκι μου
κι η τύχη μου δουλεύει
ευρώ και λίρες αγγλικές
ογλήγορα μου φέρνει.



ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΚΚΕ

Νάνι νάνι το μωρό μου
νάνι νάνι το χρυσό μου
ώσπου να ’ρθει η μάνα του
και η παραμάνα του
απ’ τα ξύλα, απ’ το νερό,
απ’ τον Γοργοπόταμο
να του φέρει κουκουεδάκια
και μικρούτσικα κνεδάκια.

Έλα ύπνε απ’ το βουνό
με το αγέρι το γοργό
έλα ύπνε απ’ το κλαράκι
να υπνωτίσεις το παιδάκι.
Και κανείς μη το ξυπνήσει
αν πριχού δεν κοκκινίσει.




ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Κοιμήσου το παιδάκι μου
τώρα Χρυσή σου ήρθε Αυγή
κοιμίσου και στο πλάγι σου
η μάνα σου η καλή αγρυπνεί.

Κοιμήσου και στο ξύπνο σου
βαριά θα βρεις ποδιά
με μήλα, με κοχύλια
κι αλλοδαπών κορμιά.


ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΛΑΟΣ

Νάνι νάνι η Νου Δου μου
και εγώ να ’χω το νου μου
σ’ ύπνο σαν πέσει η άπονη
ν’ αρπάξω της τον Άδωνι.

Νάνι νάνι ο Σαμαράς μου
νάνι το αρχοντόπουλο
κι όταν σε βαθύπνι πέσει
τρώω και τον Βελόπουλο.

Νάνι νάνι ο λαός
να ξυπνήσει ο ΛΑΟΣ
και στις εκλογές για λεία
του λαού να ’χει τα τρία.




ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΚΑΜΕΝΟ

Κοιμήσου αγγελούδι μου,
και να ’ν’ καλοί σου οι χρόνοι
σαν τα πουλιά που χαίρονται
στης λεμονιάς το κλώνι.

Τον Όλι Ρεν παρακαλώ
να μου τ’ αποκοιμίσει
ώσπου να μπω στο γκόβερνο-
και πια… δε θα ξυπνήσει.




ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΑΠΟ ΔΗΜΑΡ

Κοιμάται το γαρούφαλο
κοντά στη ματζουράνα
κοιμάται το παιδάκι μου
με την καλή του μάνα.

Κοιμήσου που να σε χαρεί
η Δύση που σ’ εγέννα
και ο Μπαρόζο κι ο Ολάντ
να δουν χαρά από σένα.

Κοιμήσου όμορφο μωρό
νύχτα με τ’ αστρουλάκια
και Μέρκελ, Σόϊμπλε και Σουλτς
να ’χεις για ονειράκια.




θ.
ΑΝΤΙΟ ΕΛΛΑΔΑ

Λίγα λογάκια θα ειπώ και πάλι ως συνήθως
όχι για κάποιο σήμερα ωραίο γυναίκας στήθος
μα για το κράτος που ’χουμε όλοι μαζί μοντάρει
και τέτοιο που ’ναι ήρθ’ ο καιρός ο διάολος να το πάρει.

Κράτος που μάτια ας έχει δυο, μα με το ένα βλέπει
που ’χει στραμμένο μόνιμα προς του λαού την τσέπη
ενώ υπουργούς και βουλευτές άβλεπους τους αφήνει
να τρώνε όλο, αδιάφοροι τι η χώρα μας θα γίνει.

Κι έπρεπε το μονόφθαλμο κράτος να πάει καλιά του,
να διαλυθούν τα κρέατα, και μένοντας τα οστά του
η άφατη φρίκη να φανεί του άσπρου των κοκάλων
κατάμαυρου απ’ το αδιάλειπτο λάδωμα των «μεγάλων».

Και τα οστά του τ’ άλιωτα στο διάβα των αιώνων
να δείχνουν στις που έρχονται γενιές επιστημόνων
πόσο μπορεί ένας λαός τέτοια κατάντια να ’χει
που να χαθεί απ’ την κλεψιά χωρίς μια έστω μάχη.


ι.
     ΤΙ ΛΑΟΣ!...

Τι λαός που είμαστε όμως!
Πώς αλλάζουμε συντόμως
έξεις τάσεις και συνήθειες
αναχλές είτε και βύθιες…

Πριν από εξήντα χρόνια
εγεμίζαμε κασόνια
με αυτιά, μάτια και μύτες
από θύματα και θύτες.

Κι ήταν η ζωή μας τότες
να την τρώνε και οι κότες
κι οι νεκροί πάνω στα κάρα
 δυο ντουζίνες μια δεκάρα.

Τώρα όμως τι λαός
που εγίναμε ακριβός-
Ένας κάπου αν πεθάνει
σίριαλ η τιβί το κάνει.

Αμ το άλλο; Χρόνια τώρα
κατακλέβανε τη χώρα
στρατιές πολιτικών
δεξιών κι αριστερών.

Και οργίαζε η σπατάλη
κι από δώθε παν οι άλλοι
και ανθούσε η διαφθορά
και κρυφά και φανερά.

Και να! βίλλες και οφ-σορ
να! κι αρμάνι και ντιορ
να! και πύργοι να! και κότερα
με ροζ σκάνδαλα στα ενδότερα.

Τώρα όμως τι λαός
που εγίναμε ηθικός!
τώρα πια κανείς δεν κλέβει
απ’ την πείνα και ας ρεύει.

Τι βαρύ να πάθαν σοκ
 η Νου Δυο και το ΠΑΣΟΚ
και να κλέβουν σταματήσαν
λες τιμιότητα μεθύσαν;

Τι λαός που είμαστ’ αλήθεια!
Τι καρδιά κλειούμε στα στήθια!
Πώς γοργά που ’χουμε αλλάξει!
και στα λόγια και στην πράξη…

(…Βάδρα μη γυρνώντας ο ήλιος
πάλι ερθεί κάνας Εμφύλιος…
…βάρδα μην τελειώσει η κρίση
και φαϊ πάλι μυρίσει…)




ια.
  ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Η Ελλάδα νίκησε στο μπάσκετ!
Η πατρίδα σώθηκε!..
Μια γαλήνη στην Ελλάδα
πέρα ως πέρα απλώθηκε!..

Τώρα η Μέρκελ πια στα σκέλια
θα τη βάλει την ουρά
κι ο Όλι Ρεν θα πει «συγνώμη»
και θα κλαίει γοερά...

Ο πολύς ως τώρα Γκρουέφσκι,
αρχηγός έθνους ανάνδρου,
το που έστησε θα ρίξει
άγαλμα του Αλεξάνδρου...

Τώρα κάθε μία χώρα
που μας είχε ευρώ δανείσει
δίχως δεύτερη μια σκέψη
όλα θα μας τα χαρίσει...

Πάνε πια τα που η Ελλάδα
τόσα χρόνια είχε χάλια-
τώρα οι έλληνες θα τρώνε
με χρυσά πλέον κουτάλια...

Κι ο Ομπάμα όταν θα μάθει
ότι πρώτοι έχουμ’ έρθει,
μια βοήθεια εν τω άμα
θα μας δώσει ευμεγέθη…

...Α! Ρε έλληνες κουτάβια
που σας κάνουν να πιστέψτε
πως μετά από τέτοια νίκη
από πείνα δεν θα ρέψτε…

...Α! ρε έλληνες κουτάβια
που ένα κόκαλο σας δίνουν
που «αθλητισμό» το λένε
και το αίμα αυτοί σας πίνουν…

...Α! ρε έλληνες κουτάβια
πόσα ακόμα τάχα χρόνια
θα φοβάστε τη σκιά σας-
ή θα είναι’ αυτό αιώνια;..


ιβ.
Ο ΓΛΕΖΟΣ ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ

Γράμμα στον Πούτιν έγραψες λοιπόν
σαν που ’σουνα τσιράκι της ΕΟΝ
και κατέβασες του Χίτλερ τη σημαία-
(και ποιος το ’κανε κανείς δεν είχε ιδέα).

Τότε σου έφταιγε η Γερμανία
τώρα με τη Ρωσία έχεις μανία.
Και τότε λάθος έκανες και τώρα.
Ποτέ δε φταίει μία ξένη χώρα.

Σου πέρασε απ’ το μυαλό καμιά φορά
γράμμα να έγραφες ευθύς στο Σαμαρά
που επί «προεδρίας» του έγινε αρχή
με την Κριμαία το πράγμα να μπλεχτεί;

Σου πέρασε καμιά φορά από το μυαλό
πως με του Σαμαρά τον άκρο φασισμό
πολλές φορές ακόμα ο διάολος θα μας πάρει
ώσπου η ο Σαμαράς να φύγει ή να τεζάρει;
 
Ήρωα σε λένε μερικοί Γλέζο-τρομάρα σου!-
Έτσι κι οι άλλοι τάχα κάνουνε της φάρας σου;
Παρακαλάν και ικετεύουνε; Δεν πολεμάνε;
Ή μήπως οι «ήρωες» αλλάζουνε όταν γερνάνε;

Οι ήρωες ραβασάκια Γλέζο δε σκαρώνουνε.
Σφαίρα είναι το μολύβι τους-σκοτώνουνε!
Ούτε Μαζιώτες καν δεν είναι-ν' απειλούνε:
Στ' όνομα "ήρωας!" νεκροί μονάχα ακούνε!

 

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΕΡΜΑ

Ο προπάππος μας Αδάμ
και η προγιαγιά μας Εύα
τζάμπα νάνι τζάμπα μαμ
και καθόλου δε δουλεύαν.

Ξάπλα βράδυ και πρωί
ζούσαν όμορφη ζωή.
Δίχως κόπους και ιδρώτα
πέρναγαν ζωή και κότα.

Και δεν πλήρωναν ΟTΕ
δεν πληρώναν εφορία
κι ούτε είχανε ποτέ
με τα μπίλια φασαρία-

με αγγέλους συντροφιά
και με το θεό παρέα
όλα ήτανε καλά
κι όλα ήτανε ωραία.

Ώσπου η Εύα βιαστική
στον Αδάμ πάει μια μέρα
που τον φρέσκο του εκεί
κάπου έπαιρνε αέρα,

και κραδαίνοντας σφιχτά
μες στο χέρι ένα ξύλο
στο κεφάλι τον χτυπά
και του λέει: «θέλω μήλο!»

«Βρε καλή μου-βρε χρυσή
τι κουβέντα είν' αυτή
κι έτσι άξαφνα πώς σου 'ρθε;
κι από ποιόνε; κι από πούθε;

ξέρεις τι ο κραταιός
μας εδιάταξε ο θεός:
τ' άλλα δέντρα να τρυγάμε
αλλά μήλο να μη φάμε».

«Ξέρω τι μας έχει πει
μα εγώ έμαθα ακόμα
το γιατί τέτοια εντολή
του 'χει βγει από το στόμα-

είναι γιατί αν γευτούμε
από κείνο τον καρπό
σαν και κείνον θα γινούμε-
δηλαδή θεοί: γι αυτό!».

«Τι ιδέα μα το ναι,
ποιος σου το 'πε αυτό μωρέ;
ζώο θα 'λεγα πως θα 'ναι'
μα τα ζώα δε μιλάνε...»

«Να που έγινε κι αυτό
και μου μίλησε ένα ήδη-
το μεγάλο μυστικό
μου το σφύριξε το φίδι».

«Τι απρόσμενο κακό
είναι τούτο που ακώ!
ένα φίδι να τολμάει
στους ανθρώπους να μιλάει...

και γιατί παρακαλώ;
για να βάλει στο μυαλό
μιας κουτής όπως εσένα
λόγια ψεύτικα ένα ένα...

τι θα γίνω εγώ με σε;
ρε Ευάκι άκου και ’μέ-
ο θεός όταν το μάθει
θα μας δώσει χίλια πάθη..»

«Συ θα πεις εμέ κουτή;
άρπα' τη λοιπόν κι αυτή!»
και το ξύλο που κρατάει
στο κεφάλι του το σπάει.

«Και να ξέρεις-μήλο εγώ
θες δε θέλεις θα γευτώ:
στο μυαλό μου ό,τι βάνω
δε 'συχάζω αν δεν το κάνω!

όμως συ ’σαι ο κουτός
γιατί ακόμα κι αν ο θεός
θέλει να μας τιμωρήσει
γι αυτό που 'χουμε τολμήσει

δε θα το μπορεί αφού
θα 'μαστε θεοί βρε ζώο!..»
«Τι ξερό κεφάλι! φτου!
Φάει συ-εγώ δεν τρώω!»

Έτσι είπε ο φτωχός.
Όμως έφαγε κι αυτός.
Κι ο θεός απ' το πανώριο
τους κυνήγησε φυτώριο.

Η συνέχεια είναι γνωστή:
μια ζωή μόχθου μεστή
και ταλαιπωριών περνούνε
έκτοτε όσοι ανθρώποι ζούνε.

Κι από τότε όλες κρατάνε
οι γυναίκες ένα ξύλο
και τους άντρες τους χτυπάνε.
Κι αντίς φίδι, έχουν φίλο.
 

ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Έπιπλα δεν είχε το δωμάτιο
και όσο να πεις
ένα τραπέζι
απαραιτήτως χρειάζονταν.

Δε θα ‘τρωγε καλά για λίγες μέρες
το κάπνισμα θα εμετρίαζε
το φως νωρίς θα το ’σβηνε
λίγο από δω-λίγο από κει
θα τα κατάφερνε στο τέλος.

Και όχι πολυτέλειες.
Δεν ήθελε
ξύλο καλό,
ούτε μορφήν και στυλ θα εκοιτούσε.
Ένα απλό τραπέζι
λίγο γυαλιστερό μόνο στην επιφάνεια
και κάπως, όσο γίνονταν
τα πόδια του κομψά
(μπορεί να το ’ντυνε και με χαρτί.
Έτσι κι η φθήνια του θα κρύβονταν
και τακτικός θα έλεγαν πως είναι).

Τώρα θα πεις
μεγάλη ανάγκη ήταν το τραπέζι;
Ανάγκη όχι, μα είναι κάποια συντροφιά.
Ένα δωμάτιο άδειο άσχημα χτυπάει. Πάλι
κάποιος μπορεί να ’ρχόταν
και την κατάντια του να δει δε θ' ανεχόταν.
Και τέλος είναι κάτι όρθιο
μέσα σε τόσα γκρεμισμένα.
 

Ένας αστροναύτης γυρίζει στον πλανήτη του έπειτα από την πρώτη επίσκεψή του στη γη.
Αμέσως τον περικυκλώνουν δημοσιογράφοι του πλανήτη του και πλήθη λαού, για να μάθουν τα της γης.
Και κείνος: «Τα πράγματα είναι όπως τα περιμέναμε. Τίποτα καινούργιο. Θάλασσες, δάση, ψάρια, άνθρωποι, αυτοκίνητα, κτίρια... Ούτε ίχνος ζωής.»
 

ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Κασιδιάρη τράβα μπρός!
Οι πολιτικοί ο εχθρός!
Απ’ το ψέμα γύμνωσέ τους-
τσάκισε-ξεδόντιασέ τους.

Του Λαού καυτές ευχές
σ’ ακλουθάν-σβήσε το Χτες
κι απ’ τις στάχτες του, Ωραίο,
Αύριο ένα φέρε Νέο!

Χτύπα λόγια πορνικά
με ατσάλινη γροθιά!
Χτύπα διγλωσσία, ψευτιά,
με μαχαίρι και φωτιά!

Ρίζες σπάσε διαφθοράς!
Κλάδους κάψε συφοράς!
Ρίξε φύλλα και κορμούς
που στρεβλός φωλιάζει νους!

Χάσε όποιον με το «θα»
το Λαό νόθα μεθά!
Την τυπολατρία πολέμα!
Της κλεψιάς πίνε το αίμα!

Της πατρίδας ο ουρανός
στέκει-δες τον!-σκοτεινός.
Χάλασέ τον κι εν’ αστέρι
στου Λαού βάλε το χέρι!

Από σένα καρτερεί
ο θλιμμένος να χαρεί
αφού όλοι μπρος στην Άτη
στόμα κλείνουνε και μάτι.

Κι όταν Δύναμη κι Οργή
στο σωστό το δρόμο μπει
αγαθά χίλια θα φέρει
το που γρόθους δίνει χέρι!

Δε σ’ αφήνουν να μιλάς,
σ’ αποδιώχνουν όπου πας
όμως Δύναμη κερδίζεις
κάθε πίσω που γυρίζεις.

Χώρα σάπια σε κοιτά
όπου ρίξεις τη ματιά
και μπορεί της «βόηθα» ακόμα
να σου πει μόνο το στόμα.

Τιμωρού τήβεννο φόρα
και λαμπρός σα φως προχώρα!
Άκου την! Βοήθησέ την!
Σώσε την! Ανάστησέ την!

Φέρε πάλι τη χαρά
στων ανθρώπων την καρδιά.
Να χαθεί άσε η Κανέλλη
μες στης πάρλας τη νεφέλη.

Δες μον’ όσους σε θωρούν
κι από σένα καρτερούν
να φτερώσεις την ελπίδα-
ν' αναστήσεις την πατρίδα!
 

ΑΚΗΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ

Αχ! Τους μεγάλους άνδρες της η Ελλάς τους φυλακίζει.
Η φυλακή όμως εμέ καθόλου δεν μ’ αγγίζει
γι αυτό κι εγώ σαν να ’μουνα ελεύθερος μιλάω
και σαν απ’ το Ιερό Πιοτί του Δίκιου να μεθάω:

Πολύ μεγάλη προσβολή στο πρόσωπό μου έγινε
που ούτε ο Βαρδάρης μου ακόμα δεν την ξέπλυνε.
Γιατί ιδού! –αλίμονο!- τι μου ’γραφε η μοίρα:
Είπαν για με πως τ’ άρπαξα!  Ψεύδος! Κακώς!: τα πήρα!

Κι είναι μεγάλη η διαφορά του παίρνω απ’ το αρπάζω.
Κάτι κι εγώ από γράμματα-το βλέπετε- σκαμπάζω.
Δεν είμαι τόσο αγροίκος πια κι ας είμαι μακεδόνας-
τόπου καθ’ όλα ελληνικού ως λέω (κατά μόνας,

γιατί αν το πω κι απόξω μου θα γίνει μέγας σάλος
καθώς μου το απαγόρεψε αυστηρώς και ο Μεγάλος.)
Κι αν πήρα στη γυναίκα μου χλιδάτο νυφικό
ε, τι; Χιλιάδες έκανε μονάχα εκατό.

Το νυφικό εστοίχισε τριπλά της Σαρκοζίνας-
είμαστε ή δεν είμαστε κι εμείς σκληρός πυρήνας;
Κι αφού αμπέλι ξέφραγο είναι η χώρα ετούτη
τι;  θα φοβόμουν να γευτώ τα τόσα της τα πλούτη;

Κι ούτε οφ σορ ίδρυσα εγώ -καθώς ο Βουλγαράκης
παρά ησύχως τα έβαλα στην τσέπη κατευθείαν!
Οδούς εγώ αγνοώ σκολιάς. Εγώ είμαι ο Άκης!
Πολιτικός ου μην αλλά κι αγνός και τίμιος λίαν.

Στο τέλος αν δε φάμε εμείς οι Εθνικής Αμύνης,
θα ’τρωγε ο Οικονομικών απ’ τους μιστούς της πείνης;
Τι κάθομαι όμως τώρα εγώ και λέω και τσαμπουνάω;
σα να μην είχα τάχατες δικαίωμα να φάω…

Αφού στην κλίκα του ΠΑΣΟΚ η μοίρα μ’ είχε πάει
ήτανε σα να μου ’λεγε: Άρπαξε! Κλέψε! Φάει!
Με τα όπλα που αγοράζουμε σώζουμε την Ελλάδα:
σωτήρες της πατρίδας τους να τρώνε φασολάδα;

Το είχε πει κι ο Πρόεδρος ο πολυαγαπητός μου
που τα βαλάντια δανεικά εγέμιζε του κόσμου-
είχε ο ίδιος τότε πει: «ε, όχι και πεντακόσα!»
γι αυτό κι εγώ εβούτηξα μονάχα τετρακόσα.

Του αρχηγού μου τη γραμμή εγώ δε θα τηρούσα,
εγώ που για τον αρχηγό μονάχα εκείνον ζούσα;
Και φυσικά ο πρόεδρος μιλούσε για δραχμές,
μα αν ζούσε τώρα για ευρώ θα μίλαγε βεβαίως.

Γι αυτό σας λέω άδικες μου άφησαν αιχμές.΄
σαν να ισχυρίζονταν κανείς ότι δεν είμαι ωραίος…
Κι αν είμαι τώρα φυλακή αντί για υποψήφιος,
κι αν λεν πολλοί πως  είμαι βλαξ ή ίσως και ηλίθιος,

αλλά δεν είμαι απ’ αυτά τίποτε ο καημένος;
είμαι ως τα μπούνια μονάχα-το ξαναλέω-θιγμένος.
Ταύτα είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω
κι όταν ακούω εισαγγελεύς σαν το λαγό ας τρέχω.
 

ΧΡΥΣΉ ΑΥΓΉ ΚΑΙ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ»

Τ’ ειν’ αυτή η Δημοκρατία
που στη χώρα μας υπάρχει!
Τι μυαλό λίγο που έχει!
Τι μικρό έχει στομάχι!

Κι επειδή λεπτούλα είναι
δε χωράει η καημένη
όσα κόμματα η χώρα
είν’ εσχάτως φορτωμένη.

Και κυρίως το μικρό της
το στομάχι δε χωράει
της Χρυσής Αυγής το κόμμα
που καθόλου δεν το πάει.

Της αρέσει το ΠΑΣΟΚ της
που την έχει διαφθείρει,
της αρέσει η νου δου της
που απ’ αυτήν έχει φαλίρει,

της αρέσει ο Καμένος
που φασίζει ασυστόλως
η Αυγή όμως η Χρυσή της
δεν την συγκινεί ουδόλως.

Τι καλή Δημοκρατία
που η Ελλάδα κουβαλάει
ώστε κάποια απ’ τα παιδιά της
γι αποπαίδια να μετράει…

Να το χαίρεστε ρωμιοί μου
το φρικιό που ’χετε φκιάσει
και καλά να το φυλάτε
μη κανείς σάς το ματιάσει…

 ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Όταν ήσουνα  Θεούλη
σαν και με παιδί μικρό
ζήταγες απ’ τον μπαμπά σου
να σου πάρει παγωτό;

Ζήταγες απ’ τη μαμά σου
να σου πάρει καραμέλες;
Σ' άρεσε και Σε να παίζεις;
Σαν και μένα έκανες τρέλλες;

Από κει ψηλά που είσαι
"ναι" Σ’ ακούω να μου λες,
γιατί αφού Θεούλης ήσουν
δε γινότανε να κλαις.

Μα εμένα-δες Θεέ μου,
τα ματάκια μου όλο κλαίνε
γιατί σ’ ό,τι τους ζητήσω
"ναι" ποτέ τους δε μου λένε.

Αχ! Θεούλη! Μίλησέ τους!
"Τα παιδάκια", να τους πεις,
"άλλες έχουν προτιμήσεις
απ’ αυτές που ’χετε σεις.

Μη λοιπόν τα τυραννάτε
κι όταν κάτι σας ζητούν
κάνετέ το-έτσι αθώα
δε λυπάστε να πονούν;"

Κι από τότε οι γονείς μας
σαν και Σε να σκέφτονται ίδια
κι η ζωή μας να κυλάει
με γλυκά και με παιχνίδια.

 Ο ΝΙΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ  

-Σε τούτο το χωριό ήξερα ένα νιο τραγουδιστή.
Πού έχει πάει μικρή μελαχρινή κοπέλα μου;
-Είναι αυτός εδώ μα η φωνή του
στ’ ουρανού τα πλάτια τραγουδάει.
-Και ποιος ακούει στον ουρανό
τα θλιβερά τραγούδια του κοπέλα μου;
-Τ’ αστέρια με τα λαμπερά τ’ αυτιά τους.
Kαι το φεγγάρι,
με το μαντήλι η γη να του κρατάει
γύρω της χορεύει.
-Αχ! και πού τον έχουνε θαμένον;
-Στου τζίτζικα το φράκο το λευκό και χρυσαφένιο
και στο λαιμό του πεθαμένου του αηδονιού.

ΗΤΟ ΚΑΛΟΣ Ο ΑΝΤΩΝΙΟΣ
27 Ιανουαρίου 2015

Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Ως παις πεντηκοντούτης.
Καρδίαν είχεν εύμορφον.
Ψυχήν ως από χιόνος.
Γαίαν ας έχει ελαφράν
Εν ταις Αιωνίαις ταις Μοναίς,
Εκεί ένθα νυν προσφέρει
Τα νάματά του τα σοφά
Εις πλήθη αγγέλων άλλων
Με τα πτερά τα πάλλευκα,
Με τ’ άυλα σώματά των,   
την αιθερίαν των μορφήν
και τα κυανά ομμάτια.

Ήτο καλός οΑντώνιος.
Σπέρμα ενός δένδρου ευγενούς
Ούτινος κλάδοι βουλευταί
Επλούτισαν εννόμως
Πολίτας κατακλέπτοντες.
Έτεροι κλάδοι υπουργοί
Και εθνικοί ευεργέται
Οίτινες ουδεπώποτε
Έλληνας ελεηλάτησαν,
Παρά αιγυπτίους σκλάβους.
Και βάμβακα ηγόραζον
Και βάμβακα επώλουν
Κι από αγοράν εις πώλησιν
Εκέρδιζον νομίμως
Χρυσόν, ολίγον ερυθρόν
Εκ των πολλών αιμάτων
Των δούλων όπου εσφάζοντο-
Νομίμως ας τονίσωμεν-
Θυσία επάνω εις τον βωμόν
του πάππου του πλουσίου
Μπενάκη του Εμμανουήλ.

Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Λαμπράς σπουδάς εποίησεν
Εις Αθηνών Κολλέγιον
Και είτα εις το Κολλέγιον
Του Άμχερστ το  ακμαίον,
άνευ χρημάτων πατρικών
πλην εκατομμυρίων
τινών, ώστε άρτον και τυρόν
ολίγον να αγοράζει,
ενώ χρήματα έτερα
πίτσας πωλών εκέρδιζεν
στου Άμχερστ τους πολίτας.

Και πίττας ψήνων των πιτσών,
Μεγάλως εβοηθήθη
Διότι εδιδάχθη εξ αυτού
Να ψήνει, έτη αργότερον,
και έλληνας πολίτας.

Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Και ότε το Αμχερστ έασεν
Και ότε εντάυθα ήλθε,
Φλοξ ώσπερ Πνεύμα Άγιον
Στην κεφαλήν του έπεσεν
Και τον καλεί πολιτικός
Να γίνει ως ο προπάππος.

Και έγινεν πολιτικός
Και μη έχων αιγυπτίους
Αίμα να πίει μελαμψόν,
Και ως μη πρωθυπουργεύων
Να πίει μη δυνάμενος
Ούτε ελλήνων αίμα,
Τον Μητσοτάκην δια μιας
αποστασίας του ρίπτει
(εις της πατρίδος το καλόν
Και μόνον αποβλέπων)
Και ιδρύει μίαν Άνοιξιν  
Πολιτικήν που εβάπτισεν,
Πρωθυπυργός επιθυμών
Διακαώς να γίνει.

Αλλά μη αρκούντως ψηφισθείς
Την Άνοιξιν διαλύει
Και εις ύπνον χειμωνιάτικον
ως άρκτος περιπίπτει.

Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Αλλ’ επειδή εις όλα
ετύγχανεν ων άριστος,
Ήτο καλός και ως ψεύστης.
Διότι ου δει τον άνθρωπον
Καλός εις εν να είναι
Μα εις πολλά-και ούτος καλός
Χωρίς φραγμόν τυγχάνει.
Και λέγων ψεύματα πολλά
Πρωθυπουργός εστέφθη.

Κι εστράφη στους προγόνους του
Κι εις το βαθύ των μνήμα
Με υγρούς προσβλέπων οφθαλμούς
Κύπτει και ερωτά τους:
Ειπέτε μοι ω! πρόγονοι:
Βάμβαξ εδώ δεν φύεται
Και πώς θα κυβερνήσω
Και εκ της κυβερνήσεως
Τα μάλα να πλουτίσω;
Και πώς να κάμω δυστυχείς
Τους έλληνας ο τλήμων
 Αφού ουδόλως δύναμαι,
Ως τότε υμείς, να κλέπτω;
Σήμερον νόμους έχομεν
Που τιμωρούν το κλέπτειν.

Και οι πρόγονοι του απήντησαν:
Βαμβακα μη φυτεύσεις.
Οι ασθενεις που εισέρχονται
Εις τα νοσοκομεία
Αυτοί ας ευρίσκουν βάμβακα
Να θέτουν στας πληγάς των.
Και αν οι νόμοι είναι σφικτοί,
Θέσε καινούς συ νόμους
Και κλέπτε, ω! παι μας, με αυτούς.

Και έπλασεν ο Αντώνιος
νόμους πολλούς, και εισέτι
έπλασεν και διατάγματα.
Και περιέκοψεν μισθούς,
κατηργησεν συντάξεις,
έκλεισεν καταστήματα ,
επτώχευσεν οικίας,
και μερικούς απέστειλεν
έλληνας εις τον Άδην
εις τους προγόνους να είπωσιν
τα κατορθωματά του.

Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Μα είς ευρέθη Τσίπρας
(και τις θα το ανέμενεν;)
Του Αντωνίου ισάξιος.
Και οι δυο μονομαχήσαντες
Ο Αντώνης ενικήθη
Και χάμω έπεσεν πλατύς
Και πάλιν δεν σηκώθη.

Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Τώρα μια φούχτα στάχτη.
Εν τω Λευκώ αιωνίως μηνί
Ο Αντώνιος εκοιμήθη.

Ήτο λουλούδι της αυγής
Τώρα μυρίζει χώμα.
Και εις βαθύ τον έθαψον
Οι έλληνες μνημούριον.
Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Νάρκισσοος κι ελαιόπρινος
Εφύησαν εις το μνήμα.
Και λάπις λάζουλι, τυρκουάζ,
Ζιρκόνιο, τανζανίτης
Είναι οι λίθοι που κοσμούν
Τον τάφον του Αντωνίου.

Εις μήνα έθανες ψυχρόν
Όσον θερμός κι αν ήσο.
Συνταξιοκόπτη επέθανες!
Μισθοφονιά εχάθης!
Ποίος θα κόπτει τους μισθούς
και τας συντάξεις τώρα;
Ποίος θα κλείνει τας τιβι;
Ποιος θα βάζει φόρους;
Ποίος εις δοσεις εκατόν
Φόρους θα διαμοιράζει;
Τις έσεται τόσον αβρός
Ως συ Οικοδεσπότης
Να δέχεται τας τρόικας
Και την σκελέαν βγάζων
Ως δώρον να την χορηγεί
Εις τροϊκοεπισκέπτας;
 
Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Μα έθανεν και άγει.
Δεν θα ορώσιν οι έλληνες
Το λάγνον τώρα βλέμμα
Που εις Άμχερστ τόσας έριψεν
Εις κλίνας φοιτητρίας.
Δεν θα απολαμβάνωσιν
Τον έναν του να κλείει
Τον οφθαλμό ότε ομιλεί
Μαγκιόρως εις τονΤσίπραν.
Και πάλιν δεν θα ίδωσιν
Εις την Βουλήν να εισέρχεται
Με φορεμένον μόνον το εν
Του σακακίου μανίκιον
Και με αυτό το μάγκικον
Και ασίκικόν του το ύφος
Να υβρίζει τον Αλέξιον.

Ψεύδη έτερα θα παύσωσιν
Να ακούωνται εις τα Ζάπεια.
Και πάλιν δεν θα ίδωσιν
Ο Αντώνιος να κύπτει
Οσφύν, κορμόν και κεφαλήν
Εις το καθ’ εν παιδάριον
Που εξ Ευρώπης εξορμόν
Ενταύθα καταφθάνει.

Ήτο καλός ο Αντώνιος.
Εις άπαντας θα λείψει.
 

ΣΥΡΙΖΑΪΚΟ 2015

Ο Σόιμπλε προσφέρει εκδούλευση στην Ελλάδα φερόμενος όπως φέρεται.
Γιατί;
Αντιπολίτευση δεν υπάρχει στην Ελλάδα από τότε που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σόιμπλε λοιπόν παίζει το ρόλο της αντιπολίτευσης, βοηθώντας την Ελλάδα-το πώς αμέσως πιο κάτω- αλλά και ξεπληρώνοντας τις χάρες που του έκανε ο Σαμαράς και η Δεξιά τα πέντε χρόνια της Κρίσης. Και παίρνει έτσι τη θέση του Σαμαρά, τώρα που αυτός για προφανείς λόγους δεν μπορεί να μιλήσει.
Λέει λοιπόν ο Σόιμπλε-μεταφράζοντας τη στάση του γενικότερα αλλά και ειδικά τα περί ανευθυνότητας της κυβέρνησης και της λύπησης του ελληνικού λαού: Ήρθε εδώ ένα κολόπαιδο βρίζοντας και απειλώντας και ζητάει να υπακούσουμε στις απαιτήσεις του. Και στέλνει έναν υπουργό οικονομικών που θέλει να κάνει μάθημα οικονομίας στην Ευρώπη. Και κάνοντας αυτά θέλει να τον πάρουμε στα σοβαρά! Επειδή όμως πρέπει να απαντήσουμε στα αιτήματά του, του λέμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο συζήτησης γιατι όλα είναι γραμμένα στο πρόγραμμα που έχει υπογράψει η χώρα του με την Ευρώπη. Μας μιλάει για ανθρωπιστική κρίση στη χώρα του. Όταν είχαν λεφτά που τους έδινε η Ευρώπη, τα χάλαγαν στα μπουζούκια. Ποιος τους φταίει λοιπον αν τώρα πεινάνε; Βέβαια θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε, αλλά όχι σε βάρος των λαών της Ευρώπης. Την ανευθυνότητα των ελλήνων και την ανικανότητά τους να καταλάβουν πού βρίσκονται, ο κύριος Τσίπρας θέλει να την κάνει όπλο ανατροπής της κατάστασης στην Ευρώπη! Μια χώρα ελεεινή, αντιδημοκρατική και δουλοπρεπής, έρχεται να επιβάλει στην Ευρώπη τη θέλησή της! Και είμαι σίγουρος πως όταν πάει πίσω στη χώρα του ο κύριος αυτός, θα θελήσει να πείσει και θα πείσει τους έλληνες, που στο σύνολό τους είναι χαζοί,  ότι βγήκε κερδισμενος και ότι άλλαξε την Ευρώπη!.. Με τέτοιους φαντασιόπληκτους απατεώνες πώς να συνυπάρξεις;
*
Όσοι επισκεφτούν την Ευρώπη ή την Αμερική να προσέχουν μην πατηθούν από τον χορό των Αγορών που αυτές χορεύουν στο σκοπό που βαράει ο Τσίπρας.
*
¨Δεν υποκύπτουμε σε τελεσίγραφα» λέει ο Τσίπρας σε κάθε απαίτηση των ευρωπαίων. Και πράγματι δεν υποκύπτει, μόνο σπεύδει να υπακούσει. Όπως και ο Πρόεδρός : «εμάχετο τα Μνημονια», όμως τα υπόγραφε. Όμοιος ομοίω.
*
Στο ΣΤΕΡΝ ο Τσίπρας είπε ότι «το Μνημόνιο που θα υπογράψουμε εμείς δεν θα είναι το Μημόνιο που γνωρίζατε…»
Έχει τύχει έναν άνθρωπο που τον είχατε συνηθίσει ντυμένον με παλιόρουχα, να τον βλέπετε ξάφνω ντυμένον με ένα κουστούμι; Ναι. Τι είπατε τότε; Δεν του είπατε «αγνώριστος έγινες βρε…»; Ε, έτσι θα είναι και η σχέση του παλιού με το νέο Μνημόνιο.
*
Κωνσταντοπούλου στον Παυλόπουλο:
«…Σε αυτή την τόσο κρίσιμη στιγμή καλείστε να επιτελέσετε καθήκον δημοκρατικό, πατριωτικό, δικαιοκρατικό και κοινωνικό. Καλείστε να επανοηματοδοτήσετε τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό που θα ενσαρκώσετε και τον οποίο πολλές εξουσίες στο παρελθόν επεδίωξαν και πέτυχαν να εργαλειοποιήσουν ή να απενεργοποιήσουν….»
Ώστε κάποτε είχε νόημα ο ανώτατος πολιτειακός θεσμός! Πώς και δεν το πήρε χαμπάρι κανείς;
Και τον ανώτατο πολιτειακό θεσμό κάποιοι κάπου κάποτε τον εργαλειοποίησαν;
Για σκέψου!
Και σε ποια υψηλή κουμουνιστική επιταγή υπακούοντας το βούλωνε μέχρι σήμερα η κυρία πρόεδρος της βουλής;
*
Πού ποντάρει ο Τσίπρας ότι θα τον ελεήσουν οι εταίροι μας; Πρώτον, όπως έχει πει ο ίδιος, στο ότι η Ελλάδα έχει γεωπολιτική αξία. Δεύτερο γιατί αν καταστραφεί η Ελλάδα θα καταστραφεί και η Ευρώπη. Και τρίτο γιατί «θα το κάνουμε Κούγκι»!
Αστείος πρωθυπουργός μας προέκυψε.
*
Η ανεύθυνη κουτοπονηριά στο νέο αίτημα του Τσίπρα από τη μια (δώστε μας λεφτά και θα δείτε-θα σας κάνω εγώ μια χώρα μούρλια!), η υπευθυνότητα και η σοβαρότητα από την άλλη της Γερμανίας (δε θέλουμε υποσχέσεις, δώστε μας αριθμούς, δεν βλέπουμε αριθμούς) «συγκρούονται». Και ποιος άλλος αν όχι η λογική και η πειθαρχία σε κανόνες θα νικήσει;
*
Περιμένω τουλάχιστον πάνω στα ερείπια να κάνει την αυτοκριτική του ο Τσίπρας. Ή μήπως αλλαξε η κουμουνιστική τακτική και τώρα μετράει η άμετρη αλαζονεία και η η μαγκιά τύπου Σαμαρά;
*
Κινητοποιείται, λέει ο Τσίπρας, η Ευρώπη υπέρ ημών! Επειδή καμιά κατοσταριά παιδιά φώναζαν στη Βιεννη!  Κακόμοιρε, αστείε Τσίπρα!
*
Και η επαιτεία συνεχίζεται από την υπερήφανη και αξιοπρεπή πλέον Ελλάδα. Και ο πρωθυπουργός μας γλύφει εκεί που πριν έφτυνε. Αυτή ήτανε πάντοτε, είναι τώρα και θα είναι πάντοτε η ζωή σου Ελλάδα. Για όσο υπάρχεις ακόμα.
*

Ο Τσίπρας δεν έκανε Πρόεδρο εκείνον που ήθελε, αναφέροντας μάλιστα  γελοίες δικαιολογίες γι αυτό.

Η Δεξιά χαίρει γιατί έχοντας Πρόεδρο δικό της δεσμεύει τον Τσίπρα.
Ο ίδιος ο Πρόεδρος να ξέρει ότι μπαίνει εκεί σαν φρένο στις επιθυμίες του λαού.
Ωραίοι είναι οι ελιγμοί όταν αποβλέπουν στην εκπλήρωση ενός σκοπού. Πώς όμως εκπληρώνεται ο σκοπός του Τσίπρα έτσι; Απλά, δεν εκπληρώνεται ο σκοπός γιατί ποτέ ο Τσίπρας δεν είχε σκοπό. Γιατί τότε ψήφισε Τσίπρα ο λαός; Δεν ξέρω γιατί. Μήπως από συμπόνοια για να φέρει και κάποιους άλλους να φάνε; Ή μήπως δεν ήξερε ότι δεν έχει σκοπό ο Τσίπρας; Κανείς δεν ξέρει.
*
Ο Τσίπρας ψάχει για στηρίγματα από τη Δεξιά αφού όλες οι χώρες που έλπιζε να τον βοηθήσουν δεν το κάνουν. Ακόμα και ο Αναστασιάδης του κλείνει την πόρτα.
Ο Τσίπρας βλέπει μπροστά του το χάος. Και το βάρος μόνο και μόνο της ιδέας ότι αυτός θα είναι που θα λάβει μια σοβαρή και ολέθρια ίσως για την Ελλάδα απόφαση τονε τρομάζει. Έτσι θέλει συμμάχους. Φοβάται τη μοναξιά και άρχισε να πλησιάζει δειλά δειλά τα άλλα κόμματα, να συνομιλεί μαζί τους, να ενημερώνει τους αρχηγούς τους, και μάλιστα να ζητάει δειλά και ένοχα να υπάρξει «αργότερα»

μια σύμπνοια όλων για την μελλοντική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη.
*
Ο Τσίπρας μιλάει στο Βενιζέλο για συνεννόηση. Ο Βενιζέλος τον αδειάζει λέγοντάς του ότι κι αυτός είχε ζητήσει από το ’12 μια συνεννόηση των πολιτικών. Ο Τσίπρας κάνει ότι δεν το άκουσε.
*
Μία κυβέρνηση που δεν κάνει ότι θέλει, μία αντιπολίτευση που κάνει ότι θέλει, ένας Πρόεδρος που ξέροντας για τι εκλέχτηκε, συμπεριφέρεται ανάλογα, δηλαδή δεν κάνει τίποτα. Και δεν κάνει τίπουτα γιατί η δουλειά του τελείωσε από τη στιγμή που προτάθηκε επίσημα από την κυβέρνηση. Και η δουλειά του Παυλόπουλου είναι να διαβεβαιώσει-μόνο με την εκλογή του-τους γερμανούς ότι το δάνειο της Ελλάδας είναι δίκαιο και αδιαπραγμάτευτο, ότι οι έλληνες άλλα υπογράφουνε και τα αντίθετα λένε,  ότι δεν θα τους ξαναενοχλήσουμε για τους μετανάστες επειδή εμείς είμαστε ευτυχισμένοι που αυτοί διάλεξαν τη χώρα μας, ότι οι ευρωπαίοι δεν χρειάζονται μετά από αυτά να παίρνουν στα σοβαρά τα λεγόμενα του Τσίπρα.
Να η εικόνα της σημερινής Ελλάδας.
*
Ένα ανέκδοτο.
Ένας τύπος όλο κοιμότανε και τεμπέλιαζε.. Πάει κάποιος και τον ρωτάει: γιατί όλο κοιμάσαι;; Λέει αυτός τι να κάνω; Του λέει ο τύπος, να κουραστείς, για να μάθεις γράμματα, να μπεις στο Πανεπιστήμιο, να μπεις στη Νομική Σχολή, να γίνεις δικηγόρος, να δικηγορήσεις τριάντα χρόνια και ύστερα να πάρεις τη σύνταξή σου και να κάθεσαι. Ε!, λέει ο άλλος, και τώρα τι κάνω; Δεν κάθομαι;  
Το ανέκδοτο στα καθ’ ημάς.
Ρωτάει ο Τσίπρας τον Σαμαρά: γιατί λες όλο ναι στους γερμανούς; Λέει ο Σαμαράς, τι να κάνω; Του απαντάει ο Τσίπρας: να ζητήσεις κούρεμα του Χρέους, ύστερα να ζητήσεις Διεθνή διάσκεψη για την Ελλάδα, ύστερα να δηλώσεις ότι οι Αγορές θα χορεύουν στο δικό σου σκοπό, να ζητήσεις να μην ισχύει το Μνημόνιο για την Ελλάδα, ύστερα θα δηλώσεις ότι αγωνίζεσαι να σώσεις όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, να πεις τον Ολάντ Ολαντρέου, να δηλώνεις ότι δεν θα υποχωρήσεις ούτε βήμα πίσω, να δηλώσεις ότι θα αντισστρέψεις τα μέτρα που έχει λάβει η προηγούμενη κυβέρνηση, ότι δεν θα ζητήσειςπαράταση του Μημονίου, και μετά να ζητήσεις παράταση του Μνημονίου και πια να λές όλο ναι στους  γερμανούς. Και του απαντάει ο Σαμαράς:Και τώρα αυτό δεν κάνω;
Καθένας με την τακτική του.
*
Και  μέσα σ’ όλα και πρώτα απ’ όλα η βεβαιότητα ότι όλο το δίκιο είναι με το μέρος των ελλήνων και πως η Ευρώπη επιδιώκει τον αφανισμό τους.
*
Τελείωσε λοιπόν και η ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Είδαμε έναν αυτοαποκαλούμενο κουμουνιστή πρωθυπουργό να κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα δεξιό πράγμα, έναν πυροσβέστη αντί έναν εμπρηστή.
Αυτό έφερε η ώρα αυτή-αυτό έφερε πριν σβήσει η σπίθα αυτή της πυρκαγιάς του Χρόνου στην Ελλάδα, την πατρίδα μας, τη χώρα όπου επικρατεί  παλιανθρωπιά αντί καλοσύνη,  αγυρτεία αντί τιμιότητα, σατραπισμός αντί ευπρέπεια,  ανευθυνότητα αντί υπευθυνότητα,  παραφροσύνη αντί φρονιμάδα, εγωισμός αντί αλτρουισμός,  οίηση αντί ταπεινοφροσύνη,  αξιοπρέπεια αντί δουλικότητα,  τσαπατσουλιά αντί τάξη,  υστεροβουλία αντί ανυστεροβουλία, στριγκλίσματα αντί ήρεμη αντιμετώπιση των καταστάσεων,  επίδειξη αντί σεμνότητα,  ευγένεια αντί αγένεια, βία αντί πειθώ,  τεμπελιά αντί εργατικότητα, φθόνος αντί άμιλλα,  ασχήμια αντί ομορφιά,  παρανομία αντί νομιμότητα, μοιρολατρία αντί χειραγώγηση της μοίρας, μέσον αντί αξιοκρατία,  αμετροέπεια αντί λακωνικότητα, γυφτιά αντί νοικοκυροσύνη,  αδηφαγία αντί λιτή δίαιτα,  αδαημοσύνη αντί γνώση, τραγελαφικό αντί φυσικό,  αφιλοκαλία αντί καλαισθησία,  ασυδοσία αντί ελευθερία,  ασυλλογισιά αντί περίσκεψη,  προχειρότητα αντί σχεδιασμός,  αρλούμπα αντί κατανοητή έκφραση,  αποχαύνωση αντί ενεργητικότητα,  κακοήθεια αντί χρηστότητα,  πνευματική αναπηρία αντί εξυπνάδα,  απερισκεψία αντί στοχασμός,  ανευλάβεια αντί ευλάβεια,  αναρμοδιότητα αντί εξειδίκευση, αριβισμός αντί αξιοκρατία,  αλλοπροσαλλοσύνη αντί ευστάθεια,  αλητεία αντί σταθερότητα,  αδικολαλιά αντί έπαινος, βρωμιά αντί καθαριότητα, κατασπατάληση αντί περισυλλογή,  κατακραυγή αντί συγνώμη, διχογνωμία αντί ομόνοια, δυστροπία αντί καλογνωμιά,  επιπολαιότητα αντί βάθος.

*

Κακλαμάνης για την εκλογή Παυλόπουλου από τον ΣΥΡΙΖΑ: Είμαι σίγουρος ότι ο Καραμανλής θα γελάει από κει πάνω.\
Γιατί να μη γελάει; Ο καπιταλισμός καλά κρατεί στη γη, η Ελλάδα ακολουθεί τους ισχυρούς σαν σκυλάκι, όλοι οι
«αριστεροί» πρωθυπουργοί τρέμουνε τη Δεξιά και κάνουν Πρόεδρο ένα δεξιό κάθαρμα κάθε φορά, οι δεξιοί πρωθυπουργοί βάζουν «δημοκράτη» Πρόεδρο, η σαπίλα συντηρείται. Γιατί να μη γελάει; Οι ρόλοι καλά μοιρασμένοι και παιγμένοι στο Θέατρο της πολιτικής ζωής. Ο Τσίπρας Δον Κιχώτης  πάνω στο τεράστιο καλάμι του σωτήρας της Ελλάδας και της Ευρώπης, ο Σαμαράς ακρίτας της Συντήρησης, ο Λαφαζάνης ο Μεφιστοφελής της υπόθεσης, ο Παυλόπουλος το ακίνητο και άβουλο ξόανο και ο λαός ο Χορός της φάρσας, υφιστάμενος επιδράσεις και επιβάλλοντας ενέργειες. Και μεις, οι πραγματικά τραγικοί θεατές, που μας αναγκάζουν να βλέπουμε την παράσταση πληρώνοντας σαϋλωκικά εισιτήριο με το αίμα μας από πάνω. In girum imus nocte et consumimur igni.
*
Ο Τσίπρας λέει στον Σόιμπλε «να λυπάται τους λαούς που βαδίζουν με σκυμμένο κεφάλι»‼!
Ο Μπέρναρντ Ράσελ είπε: «Ένα από τα σημάδια επερχόμενου νευρικού κλονισμού είναι όταν πιστεύει κανείς ότι η δουλειά του είναι φοβερά σημαντική.»
Ο Θεός ας βάλει το χέρι Του.
*
Ο Τσίπρας λέει ότι η δύναμη της Αριστεράς ήταν πάντα οτι αυτή δεν διεκδικούσε τα αξιώματα για τον εαυτό της. Διεκδικούσε έμπνευση. Γι αυτό και έκανε τον Παυλόπουλο Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Όπως για παράδειγμα ο Λένιν, όταν κατάκτησε την εξουσία με την Οχτωβριανή Επανάσταση, έκανε Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ τον Τσάρο. *
Ο αντιμνημονιακός Τσίπρας και το αντιμνημονιακό κόμμα του, έκανε πρόεδρο έναν μνημονιακό!, λένε οι διαρκώς διαμαρτυρόμενοι.
Όμως όχι κύριοι, μπορεί να ψήφισε όλα τα μνημόνια ο Παυλοπουλος, όμως είπε ότι είναι αντισυνταγματικά! Λίγο το έχετε αυτό; Η διαφορά από τους άλλους λάτρεις των μνημονίων είναι ότι αυτοί,  μετά την ψήφιση από αυτούς των μνημονίων, δεν καταφέρθηκαν εναντίον τους.
Μα καλά, θα ρωτήσουν οι αφελείς, ο πολέμιος των μνημονίων Προεδροδημοκρατικοποιεί έναν υπέρμαχό τους; Αχ, ως πότε θα ζω να σας μαθαίνω; Διαλεκτική φίλοι μου! Σου λέει ο Τσιπρας μνημονιακός ο Παυλόπουλος, αντιμνημονιακός εγώ, η σύνθεση θα είναι ένα απεχθές μνημόνιο! Όπερ και απεδείχθη επί των ημερών μας και να που τώρα ο Τσίπρας έχει τη δυνατότητα να πολεμάει ένα απεχθές μνημόνιο.
*
Θέλετε και ένα άλλο σκέλος της αξιομνημόνευτης αντιμνημονιακότητας του κυρίου Παυλόπουλου; Αντί να απολύει διόριζε επί υπουργείας του! Μάλιστα! Εναντιωνόταν έτσι στο μνημόνιο πριν αυτό ζητήσει απολύσεις! Και προβλέποντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν κυβέρνηση σύντομα, διόριζε νεοδημοκράτες στο Δημόσιο, γιατί σου λέει ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει όλον το χρόνο δικό του για να διορίζει δικούς του. Σοφία δέρνει τον άνδρα.
*
Μα καλά, είναι όλοι αυτοί λόγοι ικανοί να κάνουν τον Τσίπρα να κάνει Πρόεδρο της Δημοκρατίας έναν βαμμένο δεξιό; …Μη μιλάτε, ο Τσίπρας εμπνέεται!..
*
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει παράταση! Δηλαδή συνέχιση του Μνημονίου! Τότε γιατί όλο αυτό το θρίλερ; Γιατί δεν τη ζήταγε από την αρχή να τελειώναμε; Άγνωστοι αι βουλαί του Υψίστου.

*
Ευτυχώς που το κόμμα του Τσίπρα δεν έχει κανένα κάπα στο όνομά του να πέσει και να τους πλακώσει όλους εκεί μέσα.
*
Στο τέλος τέλος όμως ο Παυλόπουλος έχει ένα μεγάλο προσόν. Να μην υποχωρεί σε ό,τι δεν λέει ή δεν κάνει. Απαραίτητο προσόν για έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας εν τη μεταπολιτευτική Ελλάδι.
Μόνο, λέω, λυπάμαι όταν σκεφτώ ότι ο κύριος Παυλόπουλος αγαπάει τόσο πολύ τη δουλειά του που θα σώσει την Ελλάδα θυσιάζοντας γι αυτό την άλλη μεγάλη του αγάπη, την καθηγεσία.
Μα υπάρχει λύση ώστε να μείνει και ο λύκος-Δεξιά χορτάτος και η πίτα-ΣΥΡΙΖΑ ακέρια: να κόψουν το δεξί χέρι του Παυλόπουλου,να κολλήσουν μια αυτοτροφοδοτούμενη πέννα στα δάχτυλά του και να το καθίσουν στην Προεδρική καρέκλα να υπογράφει. Και ο υπόλοιπος Παυλόπουλος να διδάσκει. Και μη θαυμάζετε, η επιστήμη κάνει θαύματα σήμερα.
 

 ΑΛΕΞΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗΣ
ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΦΤΑΝΕΙΣ
(μεσαιωνικόν ασμάτιον εν σωτηρίω έτει 2015)

Ο καλαμοάλογος και ο σπερματοπότης
και ο μπαστουνοκαταπιωτής
ο καθείς τους μεσαιωνικός οικτρός ιππότης
νικημένος πάντα και κιοτής,

προχωράνε στης Ευρώπης για να παν το κάστρο
δώρο ενώ στα χέρια τους κρατούν
της υπεροψίας τους το κρύο και μαύρο τ’ άστρο
κι απ’ τον τρόμο ενώ τα δόντια τους κροτούν.
…………………………………………………….
Νάτους που γυρνάνε τώρα πάλι νικημένοι,
με τον θολωμένο τους το νου
νίκης παραμύθια ενώ σκαρφίζονται οι καημένοι    
για να πούνε των παροίκων-του κοινού.
                                -------

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΡΩΠΗ

Είμαστε Ευρώπη αλλά μια διαφορετική Ευρώπη.
Και αυτό το διαφορετικό είναι που μας κάνει ανώτερους από τους άλλους ευρωπαίους.
Εμείς για μουσική έχουμε τα νταούλια, αυτοί όχι.
Εμείς  δεν υπακούμε στους νόμους, αυτοί ναι.
Εμείς παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας πάνω στα πεζοδρόμια. Αυτοί όχι.
Εμείς κλέβουμε ο ένας τον άλλο. Αυτοί όχι.
Εμείς δεν έχουμε Παιδεία. Αυτοί έχουν.
Εμείς έχουμε βρώμικες πόλεις, βρώμικα νοσοκομεία, βρώμικα σχολεία, αυτοί όχι.
Εμείς τρώμε τα δανεικά μας στα μπουζούκια, αυτοί χτίζουν εργοστάσια και σχολεία μ’ αυτά.
Εμείς τεμπελιάζουμε, αυτοί δουλεύουν.
Εμείς ειμαστε καλοί σαν γκαρσόνια, αυτοί είναι καλοί σαν τουρίστες.
Εμείς δεν παράγουμε ούτε καρφίτσες, αυτοί παράγουν από αυτοκίνητα και πάνω.
Εμείς φοβόμαστε τον ίσκιο μας, την Τουρκία, τη Μακεδονία, την Αλβανία τη Βουλγαρία, αυτοί κανέναν.
Εμείς έχουμε κλέφτες και ψεύτες πολιτικούς, αυτοί σοβαρούς ανθρώπους.
Εμείς έχουμε μυαλά μεσαίωνα, αυτοί εικοστού πρώτου αιώνα.
Εμείς έχουμε τραγούδια κοιμισμένα, αυτοί τραγούδια ζωηρά.
Εμείς δείχνουμε στις τηλεοράσεις μας σκουπίδια, αυτοί όμορφα και νέα πράγματα.
Εμείς έχουμε την ιδέα ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, αυτόί είναι ό,τι είναι.
Αυτοί ψυχαγωγούνται, εμείς διασκεδάζουμε.
Εμείς καταστρέφουμε το περιβάλλον, αυτοί το προσέχουν.
Εμείς μισούμε τα βιβλία, αυτοί τα διαβάζουν.
Είμαστε Ευρώπη αλλά μια διαφορετική Ευρώπη.
 

ΚΑΛΕ ΚΥΡΙΕ ΤΣΙΠΡΑ ΜΑΣ
(2015)

-Καλέ κύριε Τσίπρα μας παρακαλώ ειπέτε
Της Εσπερίας διατί πάλιν εσμέν επαίται;
-Μη είπητε αύθις ποτέ τοιαύτην μίαν ρύσιν
διότι αντιστρατεύεται την ελληνίδα φύσιν.
Ο έλλην ουδεπώποτε εφέρθη ως επαιτης
Και ουδεπώποτε ήν αυτός εις άλλους οφειλέτης.
Προσέχετε τι λέγετε καλέ μοι φίλε ούν
επεί όσα λέγομεν εδώ ακροάται κι ο  Γιαρούν.
-Θα επεθύμουν πρόεδρε λίαν αριστερέ μου
Να μου ειπείτε το διατί επήγε κατ’ ανέμου
Η  τάσις που σας έφλεγε δια βροντοφώναχτα όχι;
Διατί δεν επετεύχθησαν οι αρχικοί σας στόχοι;
 Διατί ενώ υπεσχέθητε πως τας καθαριστρίας
ευθύς θα προσλαμβάνατε εις τας υπηρεσίας,
δεν το επράξατε; Την ΕΡΑ ακόμα διατί
δεν την ανασυστήσατε; Διατί καλά κρατεί
εισέτι η φοροδιαφυγή που την πατρίδα βλάπτει-
και τας ελπίδας του λαού ανενδοιάστως θάπτει;
-Φόραν θαρρώ επήρατε και με κατηγορείτε
Δια πράγματα δι ά εγώ ου πταίω ως θα ιδείτε.
Αφότου εβγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ και κυβερνά την χώραν
εις προβλημάτων έδωκεν λύσιν αυτός πληθώραν.
Οι χώροι τώρα καθαροί οι δημόσιοι φαντάζουν
Και όσο αι καθαρίστριαι στεντόρεια κι αν φωνάζουν
Πλέον δεν έχει ο τόπος μας χρείαν καθαριστρίας
Αλλ’ αντιθέτως θα έλεγον θέλομεν βρωμιστρίας.
Τας κατοικίας ο λαός τας πρώτας του ας χάσει
Αφου γνωστόν εγένετο-πλην φευ υμών- τοις πάσι
Πως έχει ο κομμουνισμός δεόντως μεριμνήσει
Πας είς εις οίκον νεότευκτον πλέον να κατοικήσει.
Και το αφορολόγητον των δώδεκα χιλιάδων
Που είχεν ο αξιοπρεπής λαος ελπίσει άδων
Θα το τακτοποιήσωμεν εντός τετραετίας
Ώστε να έχει ο λαός διαμαρτυρίας αιτίας.
Εις συνταξιούχους αν εγώ θα έδιδον το δώρον
Θα έφερον πληθωρισμόν στης αγοράς τον χώρον.
………………………………………………………….
 

Χτές νύχτα. Κοιμάμαι. Το δωμάτιο κρύο. Το ραδιόφωνο δίπλα μου πάνω στην καρέκλα ξεχασμένο ανοιχτό. Προσπαθώ να κάνω να δουλέψει μία μεγάλη σόμπα που θα έβγαζε ζεστόν αέρα. Γυρίζω ένα της κουμπί. Τίποτα δεν γίνεται. Πατάω το διπλανό του. Μηδέν. Στέκομαι σκεφτόμενος καθώς εξετάζω τα κουμπιά της. Η σόμπα μού λέει με μια βαριά αντρική φωνή: «Μήπως αν δοκιμάζατε το μικρό κουμπάκι δεξιά σας;..» Το δοκιμάζω. Τζίφος. «Τίποτα δεν έγινε» λέω της σόμπας. Η σόμπα: «Το βλέπω. Κοιτάξτε σας παρακαλώ αν είμαι στην πρίζα.» Κοιτάζω, «Είσαι.» της λέω. «Σηκώστε τον μικρό μοχλό που βρίσκεται στη δεξιά μου πλευρά χαμηλά.» Τον σηκώνω. Πάλι η σόμπα δεν δουλεύει. Η σόμπα: «Περίεργο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Λυπάμαι.» Εγώ: «Κι εγώ λυπάμαι που ψήφισα να σε αγοράσω. Και τώρα;» Η σόμπα: «Τελευταία μου ελπίδα, κοιτάξτε τον δείκτη μου αν δείχνει πως είμαι γεμάτη.» Κοιτάζω, ήτανε γεμάτη από κάτι. Της το λέω. «Τι να σας πω… μήπως έχετε στο σπίτι καμία ηλεκτρική σόμπα;» «Έχω.» «Δοκιμάστε την. Και αν δουλέψει αυτή, αύριο βλέπετε τι θα κάνετε με μένα.» Την κοιτάζω θυμωμένος. Μη έχοντας όμως κάτι καλλίτερο πηγαίνω και δοκιμάζω  μια παλιά ηλεκτρική σόμπα. Τα δυο μπαστουνάκια της άναψαν αμέσως.
Ξύπνησα. Στο ραδιόφωνο κάποιος δημοσιογράφος προσπαθούσε να εκμαιεύσει λύση σε κάποιο δημοσιονομικό πρόβλημα από έναν υπουργό, σε νυχτερινή επανάληψη μιας  εκπομπής της προηγούμενης ημέρας.  Ο υπουργός του απαντούσε με βαριά φωνή…
 

ΣΤΟΝ BIG ONE ΤΟΥ LA
(17 Γενάρη 1994)

Σεισμέ των τεσσεράμισυ πρωί
της δεκαεφτά Γενάρη
Μεγάλε Καρχαρία στη μικρή
Λίμνη μας δίχως ψάρι

Καλώς μας ήρθες δύναμη τυφλή
για να μας δείξεις πάλι
Πως δόξα, περιουσίες και τιμαλφή
είναι καπνός κι αιθάλη

Κι ότι το μόνο φως το αληθινό
και ανεσπέρως λάμπον
το ταρακούνημα είναι το δεινό
λόφων βουνών και κάμπων.

Και πως τα όντα εμείς τα «λογικά»
του κομπασμού του τόσου
γελοία είμαστε μηδενικά
στο μένος το άλογο σου.
 

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΓΗΣ
(στίχοι για παιδιά)

Της μάνας Γης ημέρα.
Της Γης που όλους μάς κρατεί
καθώς στα χάη κρεμαστή
όλο πηγαίνει πέρα.

Να πούμε τι γι αυτήνε
παρά ότι πρέπει της φιλί
φιλί γλυκό γλυκό πολύ
κι αυτό λίγο θα είναι;

Κι ανάγκη λέτε να ’ναι
όπως τα μάτια μας τα δυο
να πούμε πως-κι ακόμα πιο-
πρέπει να την φυλάμε;

Όμως καθείς γνωρίζει
πως κάτι αν σ’ αυτήν συμβεί,
ή κάποια γίνει αλλαγή
καθώς στριφογυρίζει,

τότε και κείνη πάει,
αλλά μαζί μ’ αυτήνε πια
και μάς-κακότροπα παιδιά-
ο Άδης θα μας φάει.

Λοιπόν η τρύπα ας κλείσει
του όζοντος, ώστε να μη,
μέσα της πέσει και η Γη,
κι όλους μάς αφανίσει...
 

 ΟΙ ΑΠΟΜΑΚΡΟΙ

Στο σπίτι όταν μπουν
αφού διπλά πρώτα κλειδώσουνε την πόρτα
ευθύς μετά στο βάθος κρύβονται του δωματίου τους
κι ανήσυχοι ακόμα
στην καρέκλα κάθονται
ακίνητοι
αναμένοντας ωσότου
κι ο τελευταίος απόηχος του δρόμου και της αγοράς
να σβήσει.

Μετά στα χέρια ένα βιβλίο παίρνουν
και διαβάζοντας
τα φύλλα του απαλά γυρίζουν
μη κάποιος ήχος ανεπαίσθητος
ραγίσει την μονάκριβη
κρυστάλλινη ερημία του σύμπαντός τους.

ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ
ή
ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΦΙΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΝΙΑ

Εγώ δε φταίω. Ούτε αυτή. Ούτε κανένας άλλος.
Από μια σύμπτωση έγινε χαμός τόσο μεγάλος.

Να τη φιλήσω σταυρωτά θέλησα όπως φιλούνε
όσοι αγνά και άδολα και άσπιλα αγαπούνε.

Μπερδεύτηκε το σταύρωμα και το μικρό της στόμα
βρέθηκε αντί στο μάγουλο μες στο δικό μου στόμα.

Συγνώμη ευθύς θα ζήταγα από την καλή μου τη φίλη
-ήταν η πρώτη σκέψη μου αυτή-μα... με τι χείλη...

και πια ευθύνη από κει και ύστερα δε φέρω
αφού ούτε τι έγινε καλά καλά δεν ξέρω.

Μόνο θυμάμαι του άντρα της την άγρια τη φάτσα
κι αυτήν που με προστάτευε με τ' άσπρα της τα μπράτσα.

Κι αμέσως ύστερα απ' αυτό τις σφαίρες να σφυράνε
έπιπλα να σωριάζονται και γυαλικά να σπάνε.

Όταν θα φύγω-συν θεώ-απ' το νοσοκομείο
α! θα προσέχω πού ακουμπώ τα χείλη μου τα δύο.

Και για να είμαι σίγουρος πως δε έρθω πίσω
γυναίκα πάλι σταυρωτά δε θα ξαναφιλήσω.
 

ΒΑΦΤΙΣΙΑ ΣΤΟ ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ
ή
Η ΝΤΟΡΑ ΝΟΥΝΑ

Τα μάτια της γεμίσαν την εκκλησιά.
Τα δάκρυα της θα φέρναν κατακλυσμό.
Και οι πιστοί απορήσαν που ξαφνικά
ενιώσαν τέτοιον μέγα συνωστισμό.

Ντυμένη το φουστάνι το γιορτινό
τα βλέμματα τραβούσε όλων εκεί.
Όμορφη αυγούλα εγίνει το δειλινό
κι η σκοτεινή φωτίστηκε Αμερική.

Σε λίγη ώρα μόνο ήταν νουνά.  
Ο μπούστος ο σφιχτός της είχε βραχεί.
Και έρρεε ακράτητο στα βουνά
το σπέρμα του πανάγαθου σαν βροχή.

Η ΟΡΝΙΘΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

To βλέπω το μαχαίρι που κρατάς'
άνθρωπε σκότωσέ με να με φας'
το θάνατο αυτόν μου τον χρωστάς:

σκαλίζοντας κι εγώ μες στο κατώι
χορταίνω απ' το σκουλήκι που σε τρώει
κι απ' τη δροσάτη που λιπαίνεις χλόη.

Ζωή κι οι τρεις που ζούμε αληθινά
το θάνατ' ο ένας τ' άλλου να πεινά!
Ζωή κι οι τρεις που ζούμε αληθινά!.

 ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ

Όταν ήμουν στην Αμερική εξέδιδα το μηνιαίο σατιρικό περιοδικό «ΛΟΓΙΑ», όλο έμμετρο, που σατίριζε τα δημόσια πράγματα Ελλάδας και ελληνοαμερικανών, που το μοίραζα δωρεάν σε ελληνικά στoιχεία Αμερικής και Αυστραλίας.  
Μια μέρα έλαβα το παρακάτω γράμμα.

«Κυρι-Γιώργη γεια σου, είμαι ο Αλέκος με τόνομα, θυμάμαι που σε είδα στο πάρτι που μου κάνανε τα παιδιά μου για τα εβδομήντα μου, θα το θυμάσαι και συ, όλο το γαμημένο το Λος Άντζελες το θυμάται και θα το θυμάται για χρόνια τόσο γκιουζέλ που ήτανε και θυμάμαι που μου είπανε για σένα αυτός είναι γιατρός και είπα γιατρός και να μην έχει παντελόνι να φορέσει δώστε του τού παιδιού δέκα χιλιάρικα να ντυθεί και μου είπανε δε θα τα πάρει και τότενες εκατάλαβα γιατί κυκλοφοράς με τρύπιο παντελόνι. Εγώ να πούμε δηλαδής κυρι-Γιώργη όχι που διαβάζω τα στιχάκια σου, ούτε να διαβάζω ξέρω ούτε και να γράφω και το γράμμα αυτό να πούμε μου το γράφει ο γιος μου, γιατί εγώ είμαι εμπορευάμενος άνθρωπος και όποιος δηλαδής δε δουλεύει παρά κάθεται και γρατζουνάει χαρτιά εγώ τόνε λέω να πούμε άχρηστον άνθρωπο και χαμένο κορμί και να με συμπαθάς να πούμε, όμως κανένανε γραμματιζούμενο δεν είδα να προκόβει. Εγώ τώρα κυρι-Γιώργη μου κονομάω καμιά κατοσταριά χιλιάρικα το μήνα, από μπικικίνια το λοιπό την έχω όμορφα μόνο ο γιος μου έχει μπλέξει με τα γράμματα όμως παιδί είναι λέω θα στρώσει μεγαλώνοντας. Και παίρνει κάθε μήνα μια φυλλάδα δικιά σου λέει και αυτό είναι τέχνη λέει. Τώρα όχι που εγώ είμαι αντίθετος με την τέχνη, εμένα και η τέχνη μου αρέσει και οι τεχνήτρες. Που χου το Σουλάκι να πούμε, αυτή να δεις τέχνη και στα κουνήματα και στη γλώσσα, δε λέω και το Μαράκι είναι τεχνήτρα καλή αλλά το Σουλάκι δεν το φτάνει (αυτά μην τα πεις στην κυρά μου, ούτε στην Αναστασία που την ξέρει γιατί θα της τα πει). Τώρα βέβαια δηλαδής με τη δικιά σου τέχνη μπερδεύουμαι λιγάκι γιατί μου λέει ο γιος μου πως είναι λεπτή τέχνη, ναι, εδώ τον παρακολουθώ, μου λέει πως είναι όμορφο πράμα, ναι, εδώ τον παρακολουθώ, αλλά μου λέει πως γλιτώνει τον άνθρωπο από τον πόνο, ε, εδώ δεν τον παρακολουθώ γιατί εδώ που τα λέμε δηλαδής έναν πονοκέφαλο έχεις και δεν περνάει ούτε με τιλενόλ και θα περάσει με στιχάκια; Τότε θα είχανε κλείσει τα φαρμακεία αδερφέ μου. Και που λες ο γιος μου μού ’λεγε να σου διαβάσω ποίηση πατέρα; κι εγώ για να μην το διαολοστείλω το παιδί του ’λεγα όχι τώρα παιδί μου έχω δουλειά. Όταν μου είπε όμως πως τα στιχάκια τα ποίματα πως τα λέτε μπορούνε να κάνουνε αθάνατο ένα όνομα, αυτό με χτύπησε στην καρδιά ίσα μέσα. Εδώ είσαι Αλέκο, είπα.  Γιατί εγώ είχα τον καημό πως όταν θα πεθάνω θα χαθεί μαζί και τόνομά μου και μαζί και όλη μου η καπατσοσύνη στο εμπόριο και στις μπίζινες. Μου ’λεγε η γυναίκα μου να φκιάσω αγάλματα δικά μου, ο γιος μου μού ’λεγε να χτίσω ουρανοξύστες που να μείνουνε και μετά από μένα. Όμως τους σεισμούς δεν τους λογαριάσανε. Και ήμουνα σε μεγάλονε σεβντά και τότενες ήρθε ο γιος μου και μου εξήγησε το παιδί ας είναι καλά πως και όταν ακόμα οι ατομικές μπόμπες καταστρέψουνε τα πάντα πάνω στη γη και να μην υπάρχει να πούμε στη γης ούτε χαρτί ούτε μολύβι, ο άνθρωπος θα μπορεί να γράφει απάνου στις πέτρες και δεν είναι ψέματα, γράφανε κάποτε μου είπε το παιδί. Και βάλε μού λέει όλοι οι κληρονόμοι σου να ξέρουνε γράμματα και να τα μαθαίνουνε και στα παιδιά τους και αυτοί όλοι να μαθαίνουνε απόξω το ποίμα που θα σου γράψει αυτός ο κύριος, ώστε να μπορούνε να το γράφουνε σε πέτρα αν όλα τα άλλα θα χαθούνε. Κι εγώ πια τι να ’κανα, ας μην ήθελα ν' ακούω για γράμματα, αφού είναι έτσι παιδάκι μου του λέω, να πω κι εγώ στον κυρι-Γιώργη να γράψει και  μένα ένα ποίμα-πως το λες.
Και γι αυτό σου γράφω κυρι-Γιώργη, θέλω να γράψεις για το σουρπρίζ-πάρτι που μου κάνανε στα γενέθλιά μου και ήσουνα και εσύ και τα ξέρεις από πρώτο χέρι. Θέλω να με θυμούνται όχι για δυόμισι χιλιάδες χρόνια που θυμούνται τους αρχαίους που λέει το παιδί, αλλά για πάντοτε. Γιατί να πούμε τι είναι δυόμισι χιλιάρικα; Ένα μεροκάματο είναι για μένα. To λοιπό κυρι-Γιώργη μου γράψε το τραγουδάκι σου αυτό για μένα και θέλω να είναι εγγυημένο για κατομμύρια χρόνια. Κι άμα θέλεις λεφτά και πεντακόσα μπάξα να μου ζητήσεις για κάθε γραμμή τα 'χεις ρε μάγκα, σου το 'πα από μπικικίνια άλλο τίποτα να φαν κι οι κότες.
Άν θέλεις τίποτα λεπτομέρειες για να βάλεις στο τραγούδι σου, τηλεφώνα μου, φαστφουντάδικα ο Αλέκος, όλο το γαμημένο το Λος Άντζελες με ξέρει.»

Ο Αλέκος ήταν πράγματι ένας από τους πλούσιους έλληνες του Λος Άντζελες. Και το πάρτι των γενεθλίων του ήτανε πράγματι εντυπωσιακό. Και η οικογένειά του μια σωστή ελληνική οικογένεια!

Όπως θα καταλάβατε γράμμα δεν υπήρξε. Υπήρξε όμως το πάρτι για τα εβδομηκοστά γενέθλια του Αλέκου, στο οποίο πήγα κι εγώ.
Πρέπει να ήτανε το 1995.

Όχι μόνον γράμμα δεν υπήρξε, αλλά και ούτε αίτημα από κάποιον να γράψω τα παρακάτω, αφού μάλιστα κανέναν από την οικογένεια του Αλέκου δεν γνώρια.
Ο Παλαμάς έχει γράψει ότι τα ποιήματα γράφονται για να διαβαστούν από δυο όμορφα ματάκια. Το ποίημα αυτό γράφτηκε όχι για να διαβαστεί από την κόρη του Αλέκου (η οποία δεν ξέρει ότι υπάρχω), αλλά παρόλαυτά για τα δυο της ματάκια.


Στον  Αλέκο  για τα εβδομήντα  του

HΡΩΕΣ
Στη   βόριαν  άκρη  της πεδιάδας του Αργους
σ’   απόσταση   μικρή απ’ τις Μυκήνες
κι  από  την  Τίρυνθα του  Μεγαπένθη,
βουνά υψώνονται που στις πλαγιές  τους
ο  δρόμος για την Κόρινθο περνάει.
Το πιο ψηλό, που η μορφή  του μοιάζει
μισό   ανάποδο σα νάναι πιάτο,
ειν' ο  Απέσας, που  στην κορυφή   του
για πρώτη έγινε φορά θυσiα
απ’ τον Περσέα προς  το  μέγα Δία.
Κάτω από τον  Απέσαντα ξαπλώνει
Τα σταφυλότροφα τα χώματά του
ο καρπερός ο κάμπος της Νεμέας.
Eκεί, σ' αυτού την απλωσιά του κάμπου
η πολιτεία φωλιάζει της Νεμέας.
Και   παραδίπλα της τ' όμορφο Κούτσι-
το  χωριουδάκι   Αλέκο  που  'γεννήθης.


Mέσα σ! αυτούς λημέριαζε τους τόπους
ένα λιοντάρι ,που  το είχε στείλει
κάποιος  θεός, γιατ' ήθελε με τούτο
(γιά κάποιαν  άγνωστη  σε  μας  αιτία)
να τιμωρήσει  τους  εκεί κατοίκους
που κατ' ευθείαν οι απόγονοι ήσαν
του πρώταρχου ανθρώπου Φορωνέα.
Εκείνο  το λιοντάρι είναι που είχε
ο Ηρακλής ο ήρωας σκοτώσει.
Απόγονος   του  ήρωα εκείνου-
του Ηρακλή-Αλέκο πρέπει νάσαι
του  ημίθεου, του γιου όπου ο Δίας
με τη  θνητή  εγέννησε Αλκμήνη.
Πιο  φυσικό άλλο απ’ 'αυτό  δεν είναι:
στα  μέρη   σου  ο ήρως εγεννήθη,
στα  ίδια μέρη νέος τριγυρνούσε
κι από τους δώδεκα, εκεί τριγύρω
τους πρώτους  έξη του έκαμε άθλους.
Ίσως και η γενιά σου να κρατάει
απ’ του ήρωα την ένωση με μίαν
από  του Θέσπιου τις πενήντα κόρες.
Γιατί ο ήρωας στα νιάτα του όντας
και  πριν  τους άθλους του ακόμα κάνει,
μέσα στις  τόσες του περιπλανήσεις
κι απ’ το  βασίλειο πέρασε του Θέσπιου.
Εκεί, στους πρόποδες του Κιθαιρώνα
που  στις πλαγιές του οι βοσκοί απ' τις Θήβες
βόσκανε  τα κοπάδια τους και που ήταν
τo  μέρος  όπου  τόσες  ιστορίες
με  ήρωες ή  με θεούς εγίναν-
εκεί σε ιερό σμίξανε  γάμο
ο βασιλιάς των θεών ο Δίας κι η Ήρα.
Εκεί ξετρελαθήκαν  της Σεμέλης
οι  αδελφές για τον Ανθρωπορραίστη.
Εκεί  παραπετάχτηκε ο Αμφίων
και ο  μικρός Οιδίπους και  ο Ζήθος.
Εκεί  περιπλανήθη  η Αντιόπη
και   ο  βασανισμένος γερο-Οιδίπους.
Στους  πρόποδες αυτού του Κιθαιρώνα
τον  ήρωα φιλοξένησε ο Θέσπιος
ο βασιλιάς με τις πενήντα κόρες.
Και  θέλοντας  εγγόνια ν’ αποκτήσει
από  τον ήρωα, κάποτε όπως
και ο Αυτόλυκος  είχε θελήσει
από  το  Σίσυφο, έτσι  κι  ο Θέσπιος
τις κόρες  του έβαλε να κοιμηθούνε
με  τη  σειρά τους με  τον ήρωα όλες.
Ίσως και  πάλι  απόγονος να είσαι
του Ηρακλή  απ’  του Κρέοντα την κόρη
την  όμορφη  και  τη  σεμνή Μεγάρα-
του Κρέοντα την κόρη, που ο  ίδιος
γιατί  ενίκησε  όλους τους εχθρούς  του
γι  ανταμοιβή  ο Κρέων του είχε δώσει.
Εκείνου απόγονος και  συντοπίτης
είσαι  Αλέκο. Και  γι  αυτό  σαν κείνον
ένα κι εσύ λιοντάρι έχεις  νικήσει.
 Λιοντάρι  φοβερότερο από κείνο
που   νίκησε   ο  ήρωας   στη  Νεμέα.
Ένα λιοντάρι   άγριο και μέγα.
Ενα λιοντάρι μέγα, φρενιασμένο,
που  τα σκληρά τα νύχια του ξεσκίζουν,
που φέρνει  θάνατο  τ1 .αγκάλιασμά του,
που  τα  σαγόνια του, Μνήμη και  Νόστος
ό,τι   δαγκώσουνε  το κομματιάζουν.
Έτσι  και  συ Αλέκο έχεις νικήσει
της Ξενιτιάς  τον  αφρισμένο λιόντα,
που  οι  ξενιτεμένοι  προτιμάνε
καλλίτερα στον Άδη να βρεθούνε
παρά στα νύχια του πιασμένοι νάναι.
Δεν  είναι  ήρωες  μόνον  εκείνοι
που  σίδερο  έχουν  μυ’ς  κι  ατσάλι  πλάτες
και  που  ειν’ ανίκητη  η  δύναμή   τους.
Δεν  είναι  ήρωες  μόνον εκείνοι
που  με  θεριά και  με  στρατούς  τα βάζουν.
Ήρωες   είναι  κι   όσοι  πολεμάνε
τον  πόνο  της  ψυχής-και τον νικούνε΄
 την  ανταρσία του  νου-και  την κερδίζουν.
Ήρωες είναι  κι  όσοι  της καρδιάς  τους
τoν  σπαραγμό, με  σιδερένια πνίγουν
υπομονή κι   επιμονή ατσαλένια.
Ήρωες είναι, με  την ίδια δόξα
στεφανωμένοι των  παλιών  εκείνων.


ΚΙ  αυτοί  που  έχουνε να πολεμήσουν
με  τα πολλά θηρία που γεμάτοι,
οι ξένοι  είναι  που  βρέθηκαν οι  τόποι.
Και  παν  στα σκότια τα βασίλεια του Αδη
Και  Κέρβερους εκεί αλυσοδένουν.  
και Ερυμάνθειους Κάπρους καταλούνε.
και   Στυμφαλίδες Όρνιθες  σκοτώνουν.
κι αυθρωποφάγα ημερεύουν άτια.
Και  τους Μινώταυρους που αίμα αφρίζουν
τους  δένουνε κι  ακίνδυνους  τούς κάνουν.
Και ως του κόσμου μας το τέλος πάνε
μόνο για να ‘βρουνε και να τ’ αρπάξουν
τα πορφυρένια βόδια του Γηρυόνη'
Κι  έχουν στο δρόμο πλήθος περιπέτειες
που δυσκολίες μεγάλες τούς γεννάνε
αλλά και πλήθος τους χαρίζουν νίκες.
Kαι  ειν'  ο άθλος τους ο πιο μεγάλος
τους ίδιους τους θεούς σαν πολεμάνε:
με το  τριπλό αγκιστρωτό τους  βέλος
χτυπούν  την Ηρα στο δεξί  το στήθος
κι  αγιάτρευτον  της φέρνουν έναν πόνο.
Και  με  τη λόγχη τους ξαπλώνουν κάτω
κι ως πέρα τον μηρό του τού τρυπούνε
του  πολεμόχαρου θεού-του Αρη.
 Και το θεό χτυπούν του Κάτω Κόσμου       
και του πληγώνουνε βαριά τον ώμο.
Ήρωες  μεγάλοι  οι  παλιοί  εκείνοι.
 Μα ήρωες  ίδια κι  οι ξενιτεμένοι•
Μόνο  εδώ  μπορεί  ονόματ'   άλλα
νάχουνε   τ’   αδηφάγα τα  θηρία•
Μπορεί   ο  Κέρβερος  εδώ  να είναι
τo   μίσος   των  εντόπιων  για τους ξένους•
Μπορεί   ο  Κάπρος  ναν’   η  ξένη  γλώσσα
οι  Στυμφαλίδες  ναν'   oι  αναμνήσεις.
Και   ο  Μινώταυρος  μπορεί  να είναι
η  βία η   τυφλή  που  την   ορμή  της
στον  τόπο τούτο  σα θεό λατρεύουν
Ήρωες  οι  τότε, ήρωες κι  οι  τώρα.
Mε  το κοινό  το αίμα να κυλάει-
τo  Ελληνικό μες  στις τραχιές  τους φλέβες,
με  της  Φυλής  το   ίδιο  το Δαιμόνιο
να μη  σε  ησυχία τούς  αφήνει
ΚI   όλο σε νέους άθλους  να τους  σπρώχνει
είτε  Σωκρατικούς  είτε Ηράκλειους,
Kαι  προικισμένοι με  του Γένους όλα
τα κλέη, και  τις ορμές του και το σφρίγος
που  αχάλαστα διαβαίνουν  τους αιώνες
ΚΙ  από  γενιά σ' άλλη  γενιά περνάνε,
Kαι   τούς ποτίζουνε σάρκα τους κι αίμα
με τ’ ακριβά μoναδικά τους  μάγια.
Μ’  αυτά τα όπλα έκανες Αλέκο
και συ  τους  τόσους  σου άθλους που  σαν  άλλος
ιδιoτελής σού διάταξε  Ευρυσθέας
η ίδια η  Ζωή, κάθε  θαρρώντας
φορά, πως  θα γυρνούσες  νικημένος.
Μα συ κάθε φορά τήνε  διαψεύδεις.
KΙ απ’ άθλο σ' άθλο πέρασαν τα χρόνια
και στα εβδομήντα μπήκες τροπαιούχος.
Η πρώτη  σου  μεγάλη ήτανε  νίκη
εκείνη-το λιοντάρι  της Νεμέας.
Kι  αν  μόνη  εκείνη, αρκετή  θα ήταν
κλέος και   δόξα κι  ύμνους  να σού φέρει.
Όμως πολλά στη  ζωή σου  τα θηρία.
Kαι   σ’   ησυχία ποτέ  σου  δεν  εστάθης.
Γιατί  πολλές  του  βίου κι οι  ανάγκες.
Γιατί  πολλά και τα έξοδα κι οι ευθύνες.   
Γιατί πολλές  σου  οι  υποχρεώσεις.
Κι οι άθλοι ένας τον άλλο  συμπληρώνει.
Kαι   όπως  ξωντανή   την  Κερυνίτι
Τη  χρυσοκέρατη  έπρεπε   'λαφίνα
να τηνε κουβαλήσει.  στις Μυκήυες
ο Ηρακλής  ο  θεογεννημένος
και  για να τηνε  πιάσει  την 'κυνήγα
για χρόνια μέσα στου Μωρηά τα μέρη,
έτσι και   συ γιά χρόνια κυνηγούσες
σε  ξένη   μάλιστα τρέχοντας χώρα
τo χρυσοφόρο για να πιάσεις 'λάφι,
ώστε  με  το χρυσάφι   του  να δώσεις
τα χρειαζούμενα στη φαμελιά σου.
και με  το κρέας  της να την  ταγίσεις.
Κι  όπως  ο Ηρακλής με δυο  ποτάμια
που ανάμεσ'   απ'   τους  σταύλους  του  περνούσαν,
καθάρισε  την κόπρο  του  Αυγεία,
του  πλούσιου  βασιλιά, του γιού του Ήλιου,
έτσι και   συ  μέριασες  κάθε  βρώμιο
γύρω απ'   της οικογένειας  σου  το χώρο   
κι αμόλυντη  την κράτησες απ' όλα
τα σιχαμένα τούτης  δω της χώρας,
λεύτερο  αφήνοντας μονάχα  εντός της
τo Ελληνικό να λάμπει μεγαλείο.
Και, άλλος Ηρακλής, πήρες  τη  ζώνη,
όχι   της  Αμαζόνας Ιππολύτης,
αλλά της   ίδιας της Ζωής τη ζώνη,
σημάδι  πως  νικήθηκε από  σένα
και σου υποτάχτηκε ημερεμένη.
Από  τους  τελευταίους  του  τους άθλους
τα μήλα τα χρυσά των Εσπερίδων
ήτανε του Ηρακλή του ήρωά μας.
Και συ κρατάς στα χέρια κι έχεις  δρέψει
σαν μέγα για. τους μόχτους σου  βραβείο
τα μήλα τα χρυσά των Εσπερίδων΄
πάει.   να πει  της  μάνας Γης  τα δώρα-
τους που  μας  τρέφουν πλουσιους καρπούς  τους
κι  ό,τι  απόκοντα εκείνοι  φέρνουν:
αγάπη και  χαρά και  ευτυχία
και ενωμένη μία  οικογένεια.
Γιατί  κανείς  τι  άλλο  θα ζητούσε
παρά. ετούτο: μια  οικογένεια νάχει
αγαπημένη  κι ελληνοδρομούσα…
Κι αν  γιά τον άθλο σου αυτόν Αλέκο
τo Κύπελλό Του  σούδωκεν ο Ήλιος
μέσα του ιδανικά να ταξιδεύεις
ώστε  να φτάσεις  στους Υπερβορείους΄
κι  αν ο  σοφός  της  θάλασσας ο Γέρος
σ'  έχει  φωτίσει  με  τις συμβουλές  του
για την πορεία που ήτανε  να κάνεις΄
και  αν το  μέλλον  σούπε ο Προμηθέας΄
ΚΙ  αν  βάρκα μία χάλκινη  σού  εδόθη
με  δέρμα λιονταριού αντί πανί  της
και  τον Ερμή θεικόν  της  τιμονιέρη,
με  όλα τούτα διόλου δε λιγαίνει
η αξία και  η λάμψη της ζωής σου.
Γιατί  εσύ τον  έπλασες  τον Ήλιο
(τη  χρυσοάχτιδη  γλυκειά σου κόρη),
συ  διάλεξες  το    συμβουλάτορά σου
(την άξια χρυσοχέρα σου Ελένη),
συ  έσπειρες Ερμή και Προμηθέα
(Τα δυο  σου ελληνότροφα τ’  αγόρια)
κι άξιοι βοηθοί αχώριστα όλοι σμίξαν
με σε, τον ικανό καραβοκύρη.
Κι  ό,τι  καλό με  σε αρχηγό εγίνη.
Και ήρθε και το βράδυ αυτό Αλέκο  
που  έκπληξη  σού κάναν με  το πάρτι
(Αν και για μένα έκπληξη   θα ήταν
αν δε   σκεφτόντανε  να σου  το κάνουν).
Και   έρρεε   το   "παντς"   μες απ' τις  τρύπες
του  χρυσοστόλιστου  κομψού  δoχείoυ.
Και τα Νεμεάτικα κρασιά σπιθίζαν.
Kαι  τρέχανε  γυναίκες πέρα δώθε
πιατέλες  και   πιατάκια κουβαλώντας.
Και το  χωριάτικο κόβαν  ψωμάκι
που  ευώδιαζε μες σε  χρυσά πανέρια.
Και λάμπαν τα ποτήρια στα τραπέζια
απ' τη  λαχτάρα τους  να πληρωθούνε
και   την  ξανθή  τη  ζάλη  να χαρίσουv.
Kαι τα  βαριά ελαχτάριζαν τα πιάτα
με  λιχουδιές  ωραίες  να στολιστούνε
και  να χορτασουν  τ' άπληστα τα μάτια.
Να κι  οι  πετσέτες  μέσα στα ποτήρια-
σαν  πορφυρένιες  δέσποινες  στεκόνταν
προσμένοντας  σε  γόνατα γυναίκεια
ή  κι αντρικά ν'  απλώσουν-πιότερ' δμως
την  ώρα  την  καλή   εκαρτερούσαν
που  ενώνοντας  των  χορευτών τα χέρια
τη  μέθη του  χορού κι αυτές  θα νιώθαν..
Kαι  ψήνονταν  τα ορνίθινα σουβλάκια.
 Και   στον  ατμό  τα κεφτεδάκια εβράζαν".
Kαι   σε   τηγάνι κάποιο, εκεί  στο  βάθος
του Κέρα της Αμάλθειας-της κουζίνας- τηγανιζόνταν  τα τυροπιττάκια
που ύστερα σε  δισκους χρυσαφένιους
θα  μας τα πρόσφερε  η  σεμνή  σου κόρη,
σαν Νύμφη  πλέκοντας  ανάμεσα μας
κι όλα  τριγύρω  της  ψυχώνοντάς  τα.
Κι έξω, στη  σούβλα, δυο αρνιά ψηνόνταν
επάνω στη  φωτιά  όπου ο Κώστας
με  πείρα και   με  τέχνη  εσιμπούσε.

Kαι τα ζωηρά πολύχρωμα μπαλόνια
από  το  ύψος  τους  να μας κοιτάζουν
σαν μάτια ενός Αργου  μερεμένου,
αφήνοντάς  μας από κείνα μόνο
εν’   άχρωμο  λουράκι να κρατούμε,
που  ας  το  τραβούσαμε, εκείνα πάνω
περήφανα ξανά γοργά πετιόνταν.
κι αρχίσανε  να φτιάχνονται  παρέες
που κουτσοτρώγανε και  κουτσοπίναν
ώσπου η  ώρα του ψητού  να φτάσει.
Κι άρχισε  το  τραγούδι  και  το κέφι.
Κι έπαιζε  το  ραδιόφωνο  τραγούδια.
Κι   έρχονταν κι  όλο  έρχονταν  ΟΙ  φίλοι,
ώσπου έλειπε στο τέλος μόνο εκείνος
που όλα γιά κείνον γίναν-συ Αλέκο:
σε   βόλτες  άσχετες παρασυρμένος
τριγύριζες  μακριά με  τον Τρακάκη.
Κι  έρχονταν  τα κρασιά με τις  μπουκάλες,
Kι   έρχονταν  οι μεζέδες  στις πιατέλες
ΚΙ  ήρθε κι η  φέτα και η  Άγια Ελίτσα.
Και όλοι  χαίρονταν  οι  καλεσμένοι-
οι  περισσότεροι Έλληνες-λεβέντες.
Και όταν βράδιασε,να κι  Ο Αλέκος!
Ανύποπτος   εμπήκες  μες  στο  σπίτι
(πρι'  ’ρθεις  τα φώτα είχαν όλα σβήσει.
και  κάθε   θόρυβος  είχε  σιγήσει).
Kαι να! Τα φώτ' ανάψαν και, μπροστά σου
δεκάδες  φίλων και  αγαπημένων
να σε  καλωσορίζουν  μ’ ένα στόμα.
Συγκίνηση, χαρά και ευθυμία
παρακολούθησαν  την  έκπληξή  σου.
Φιλιά και  αγκαλιές  μ'  όλους  τους γύρω.
(ιδίως  μ’   αυτούς καιρό που είχες να δεις)
κι   επιφωνήματα ευτυχισμένα…
Και το μεγάλο γλέντι άρχισε τότε.
Kι ήρθαν και τα ψητά. Κι άλλος κανένας
τέτοιο  ψητό  δεν  είχε ξαναφάει-
Τραγανιστή  και   νόστιμη  η  πέτσα
και το  ψητό μελένιο γινωμένο.
Και όλο πίνοντας και τραγουδώντας
και με ευχές για σένανε Αλέκο
και για την όμορφή σου οικογένεια
εκύλισαν κοντά δυο ακόμα ώρες.
Και  να η  πετροπέρδικα, κρατώντας
στόνα της  χέρι   ένα κουταλάκι
μ’ αυτό  να κρούει  κρυστάλλινο ποτήρι
που στ’   άλλο της το χέρι  εκρατούσε.
Καμπάνα του χωριού όταν χτυπάει
καλώντας τους πιστούς  στη  λειτουργία,
γλυκύτερον  δε  βγάζει  έναν ήχο.
Και  μάς καλούσε η  σειρήνα έξω
όπου   μια ξωτικών  χορών  τεχνήτρα
απ’ τα παιδιά σου αγκαζαρισμένη,
χορό  θα έσερνε  με  σένα Αλέκο.
Kαι   σε  καρέκλα σ' έκατσε η  μαγίστρα
και   σούβαλε  μαχαραγιά καπέλο-
και  οδαλίσκη   σου αυτή μπροστά σου.
Κι  άρχισε  ταιριαστά να σου χορεύει
γοφούς, γλουτούς, μεριά και στήθη σειώντας
και απαλολυγίζοντας  τα χέρια.
Και άλλα τώρα είχες  μπροστά σου μήλα,
πιο ποθητά 'π' αυτά των Εσπερίδων.
Και δείχτηκες αντάξιος σύντροφός  της
της Λάμιας που λυγιότανε  μπροστά σου,
στον κουνιστό  χορό  που  είχε  στήσει.
Kαι  την  εκάθισες  στα γόνατά σου.
Και την  εχάιδευες. Και τη φιλούσες.
(Μήπως   της  έκανες και   τίποτ'   άλλο
και μεις δεν τ' ανθιστήκαμε Αλέκο;)
Κι άντρες-γυναίκες βγήκανε  στην  πίστα
Κι  αρχίσαν  τους  λεβέντικους χορούς μας
Συρτό  και   τσάμικo. H Θεία Ώρα.
Η Ώρα που  η  ψυχή   τα χέρι   απλώνει
και  αγκαλιάζει   την  ψυχή  του Κόσμου
ΚΙ   OΙ  δυο  τους  γίνονται αξεδιάλυτο Ενα.
Η Ώρα που  ο  Χρόνος  σταματάει.
Η Ωρα που  αυτί  η  Φύση  στήνει
Και   τ’   άστρα τ'   ουρανού γίνονται' μάτια
να  δούνε  και   υ'   ακούσουν   των  Ελλήνων
Τη  Λύρα,το  Χορό  και   το  Τραγούδι.
Τυφλοί   εκείνοι,   που  στους  ήχους   μέσα
του  φλάουτου, του  βιολιού και   του  λαγούτου
τη  λύρα δεν  ακούνε  του Ορφέα.
Τυφλοί   εκείνοι  που  στις  στάσεις  μέσα
του  τσάμικου και   στου συρτού  τους  γύρους
δε  βλέπουν   τον  Χορό  της  τραγωδίας.
Kαι  χίλιες  δυο φορές  τυφλοί  εκείνοι
που   στων  Δημοτικώυ   των  Τραγουδιών  μας
την Ποίηση, δε βλέπουν την αιώνια
την ακατάλυτη ψυχή του Γένους-
δε βλέπουν την αντάξια συνέχεια
των Τραγουδιών του θείου μας Πινδάρου
και του Αισχύλου και του Ευριπίδη.

Κατόπι και της τούρτας ήρθε η ώρα
(μανία τα κεριά να ξανανάβουν!...)
και του καφέ. Και ύστερα ένας ένας
αρχίσανε να φεύγουνε οι φίλοι.
Κι εκεί η γιορτή για μας είχε τελειώσει
των εβδομηκοστών σου γενεθλίων.

Και ας σου τά ’πα τότε, μα και πάλι
χρόνια πολλά σου εύχομαι Αλέκο.