ΠΑΛΙΑ ΟΙΟΝΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

α.
ΑΓΡΟΤΕΣ-ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ

Ποιος είπε πως δεν είμαστε απογόνοι
εκείνων των αρχαίων μας προγόνων-
ή ότι τάχα αυτοί δεν είν’ προγόνοι
των τόσο που τους μοιάζουνε απογόνων;

Κι ιδού η απόδειξη μπροστά μας ζώσα:
Οι αγρότες μας, η δόξα κι η τιμή μας,
που όλοι οφείλουμε σε κείνους τόσα-
που με το αίμα τους καρπίζει η γη μας-

οι αγρότες μας λοιπόν οι τιμημένοι
Σπαρτιατική λιτότητα εδείξαν
κι όταν τους δώσαν ψίχουλα-οι καημένοι...-
τους δρόμους που ’κλειναν ευθύς ανοίξαν!

Και παν τα μπλόκα…πάνε οι φωνές τους…
Και δείξαν ότι όσα τσαμπουνούσαν
δεν τα πιστέψαν ούτε αυτοί ποτέ τους .
Κι ήταν νεκροί όταν λέγαμε πως ζούσαν.

Μπράβο αγρότες σεις! Σπαρτιάτες νέοι!
Που αντί ως αυτούς οι νόμοι της Ακέλας,
εσάς ένας ζωμός φτηνός σας καίει,
που όμως Γαλάζιος είναι κι όχι Μέλας.


β.

Η ΦΥΓΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ

Να ’ταν η Ελλάδα φυλακή και η Νου Δου Ριτζάϊ
και να δραπέτευε και α! έξω από δω να πάει…

Να ’ταν η Ελλάδα θάλασσα και το ΠΑΣΟΚ ναυάγιο…
θα ’τανε φως φανάρι πως η Ελλάδα έχει άγιο…

Να ’πεφτε το ελικόπτερο επάνω στη Βουλή…
Μα ο θεός δεν αγαπάει τους έλληνες πολύ…

Να ’ταν το ελικόπτερο που πήρε τον Αλκέτ
ο διάολος-και ο Αλκέτ να ήτανε η ΝΕΤ…

Ο Παλαιοκώστας να ’τανε οι τρακόσοι βουλευτές
και να ’βρισκαν το στόχο τους οι σφαίρες οι καυτές…

Ή να ’τανε η κυβέρνηση, λέει, η κηροζίνη,
κι αφού ανάψει, να σβηστεί μόν’ αφού στάχτη γίνει…

Ο Γιώργος να ’ταν νυσταλέος της φυλακής φρουρός
και: «τι έγινε;..τι έγινε;..» να κάνει ο καψερός…

Κι ο Γεωργιάδης του ΛΑΟΣ, μες στην αναμπουμπούλα
«Ιδιώνυμο!» να ωρύεται, «Ιδιώνυμο η κουκούλα!»…



γ.

ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

Ζητάτε να καταργηθεί το Άσυλο. Εμάς πάλι
ακούστε λόγια ποια γι αυτό το στήθος μας θα βγάλει:
Το Άσυλο τη Διαφθορά μακριά από μας κρατάει
που και τους νέους ακόμα αυτή υπηρέτες της ζητάει.
Το Άσυλο είν’ η ασπίδα μας στα αιχμηρά τα βέλη
που ίσια κατεπάνω μας ο πλουτισμός σας στέλλει.
Το Άσυλο είναι τ’ Άγια μας-είναι τα Ιερά μας
είναι τα που γλιτώσαμε από σας Ιδανικά μας.
Το Άσυλο ειν’ η ανάσα μας που εσείς μας τη στερείτε.
Ειν’ η Ψυχή μας που εσείς μέσα της δεν θα μπείτε.
Είναι του Ανθρώπου η μαγιά στη ζύμη την κτηνώδη.
Μες στον κοπρώδη κήπο σας τ’ άνθη είναι τα ευώδη.
Εσείς αν χάμου σέρνεστε, Αυτό είναι τα φτερά μας.
Για σας ειν’ ο εφιάλτης σας , για μας τα Όνειρά μας.

Κι αν στείλτε, όποιον άρπαγα, το Άσυλο να μας πάρει
δε θα το πάρτε-όχι-ποτέ-δε θα σας γίνει η χάρη:
τάφους θ’ ανοίξουμε βαθιούς για όποιονε θελήσει
τ’ Αστέρια απ’ τον ολόλαμπρο Ουρανό μας να τα σβήσει.

Γενείτε Φως του πρωιού που όλα ζεστά φωτίζει
και τότε το τραγούδι μας θα σας καλωσορίζει.
Γενείτε Ανάσα και Ψυχή, και Ιερά και Άγια,
γενείτε Άνθος κι Ευωδιά σε λόφου αγνού τα πλάγια-
γενείτε Όνειρο κι εσείς μες στης Ζωής το Ξύπνο
και πια θα κάτσουμε κι οι δυο μαζί στο Μέγα Δείπνο
που έχει η γης αζήτητα για όλους μας στρωμένα.
Γενείτε Ανθρώποι και τα Πριν πια όλα ξεχασμένα.
Διαλέξτε. Ή θα ’χετε Οχτρό θανάσιμον καρσί σας
ή φίλο έναν διαλεχτό δίπλα-κοντά-μαζί σας.

Κάντε να μην ντρεπόμαστε που έλληνες μετράμε
και πια εμείς το Άσυλο γιατί να το ζητάμε;
Άσυλο τότε ολόκληρη για όλους θα ’ναι η χώρα,
και με μεγάλη απλοχεριά, σ' όλους θα στέλλει δώρα.