Σάββατο, 23 Μαρτίου 2013
ΛΙΓΑ ΑΠΟ ΤΑ «ΠΡΕΠΕΙ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΗΣ 23-3-13

1.
 «Η Ευρώπη ΠΡΕΠΕΙ να δείξει την αλληλεγγύη της στην Κύπρο.»
Κουβέλης

2.
α. "τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων – συμπεριλαμβανομένων ασφαλώς των Χριστιανών – θα ΠΡΈΠΕΙ να είναι κατοχυρωμένα και σεβαστά".
β. «Όταν τα όπλα καταλήγουν σε χέρια που δεν ΠΡΈΠΕΙ,…»
Αβραμόπουλος για τη Συρία

3.
«Θα υπάρχουν οδυνηρές πτυχές, όμως η χώρα ΠΡΈΠΕΙ να σωθεί»
Πρόεδρος Κύπρου προς τους πολίτες της Κύπρου

4.
«Η λύση που θα προκύψει για το πρόβλημα της Κύπρου θα ΠΡΈΠΕΙ να διατηρεί τη χώρα εντός Ευρωζώνης,…»
Κωστής Χατζηδάκης στο Real News

5.
«Η κυβέρνηση ΠΡΈΠΕΙ να διασφαλίσει…»
ΚΚΕ

6.
"Η Ευρώπη ΠΡΈΠΕΙ να δώσει ένα χέρι βοήθειας στην Κύπρο..."
«Και σε τούτη τη συγκυρία, η Ευρωπαϊκή Ένωση ΠΡΈΠΕΙ να τείνει ένα χέρι βοήθειας.»
Αβραμόπουλος σε δημοσιογράφους στη Σλοβακία


7.
«Οι ώρες είναι δύσκολες, όλοι ΠΡΈΠΕΙ να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.»
Στυλιανίδης, κυβερν. εκπρόσωπος Κύπρου


8.
«Ό,τι  γίνει ΠΡΈΠΕΙ να γίνει σήμερα»
Πάμπος Χαραλάμπους, Δντης Γρ. Τύπου του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όλα εντάξει στην Ελλάδα: οι έλληνες πολιτικοί ξέρουν τι πρέπει να γίνει!



*

Τετάρτη, 19 Ιουνίου 2013
ΚΡΥΦΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ:

Σαμαράς:
Θα μου βγει… δε θα μου βγει…

Βενιζέλος:
Τουλάχιστον να με άφηνε να καταθέτω εγώ τις μισές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου…

Κουβέλης:
Αν του πάω κόντρα πάει η Προεδρία-τι να κάνω;…

Τσίπρας:
Θεέ μου ας τα βρούνε…

Κουτσούμπας:
Προ παντός νομιμότης. Η βία δεν μας εκφράζει.

Καμένος:
Τρεις φασίστες-εγώ, ο Σαμαράς και ο Μιχαλολιάκος… τριάδα ομοούσιος… σ’ ευχαριστώ Θεέ μου…

Κεδίκογλου:
Θα ζητήσω κι άλλους φρουρούς αστυνομικούς!

Τρόικα:
Τι έχουνε να δούνε τα μάτια μας ακόμα σ’ αυτή τη χώρα…

Γλέζος:
Να πάω να κατεβάσω τη σημαία της Νέας Δημοκρατίας από τη Συγγρού…

Αβραμόπουλος:
Φρίκη! Νομίζω στη δεξιά τσάκιση δεν ξύνεται μολύβι…

Αφρικανός μετανάστης:
Το ΕΡΤ ντικό μου τώρα…

Άδωνις:
Ευτυχώς που δεν έκλεισα το βιβλιοπωλείο…

Δένδιας:
Αν βγει ο αγκυλωτός σταυρός από τη σημαία της Χρυσής Αυγής, η Κρίση ξεπεράστηκε!

Τηλεόραση:
 Έχει γούστο ν’ αρχίσουν να κυβερνάνε οι πολιτικοί…

Μέρκελ:
Λες να μου κάνει καμιά δουλειά το κολόπαιδο…

Το καλάμι:
Ε! Δε σηκώνω τόσους πολλούς-ένας ένας…

Το Παρδαλό Κατσίκι:
Σε καλό μου τόσα γέλια…

ΕΡΤ:
Εγώ δεν κατάλαβα καμιά αλλαγή. Μαύρη δεν ήμουνα και πριν;;;…

Λαός:
Χρρρρρ…-πσσσσςς… χρρρρρ...-πσσσςς…


*

Τρίτη, 18 Δεκεμβρίου 2012
ΠΑΡΟΙΜΊΕΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΈΣ

Κάποτε πίστευα οι παροιμίες
πως τη σοφία δείχνουν του λαού.
Όμως θαρρώ επίστευα σ’ αηδίες
κι οτι η σοφία βρίσκεται αλλού.

Λένε πως μια του κλέφτη δυο του κλέφτη
και την κακή του μέρα λένε τρεις.
Μα, κι αν εμένα λόγος δε μου πέφτει-
οι βουλευτές μας τρώνε ολοχρονίς.

Οι ψεύτες και οι κλέφτες, μουρμουρίζουν,
την πρώτη μόνο χαίρονται χρονιά-
Μα οι βουλευτές μας κλέβουν και ψευτίζουν
Από τη μια στην άλληνε ΓΕΝΙΑ!

Και το σακούλι το γεμίζουν με τη μια
κι όχι μαζεύοντας φασούλι το φασούλι.
Κι αν δεν αλλάξουμε λέω μυαλά,
από κεινούς θα φαγωθούμε ούλοι…


ΠΡΟΣΕΥΧΉ ΠΑΠΑΝΔΡΈΟΥ

Θε μου και κάμε ένα σεισμό
και κάμε μια χαλάστρα
που να μη μείνει ορθό γιαπί
και λούλουδο σε γλάστρα,

και να μη μείνει κτίριο
πλην της Βουλής εκείνης
που προωθεί των πολιτών
τον θάνατον εκ πείνης

(μα μη κανείς απωλεσθεί
ή ελληνίς ή έλλην-
γιατί σε ποίων πλέον εγώ
θα ήρχον την αγέλην;)

Και να ιδεί το χάλι μας
το Δέλτα Νι Ταμείον,
να δει η Παγκόσμια Τράπεζα
τον άθλιόν μας βίον

και όλα να χαρίσωσι
όσα τους χρεωστούμε
(ως έκαμαν στην Αϊτή)
και όλοι να σωθούμε.

Κι ως σύγχρονος εθνοσωτήρ
εγώ να καμαρώνω
αφού έκτοτε εις την Μιχαλού
θα ’μαι χρεώστης μόνο.
Αμήν

*
«ΟΙ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ!»
Α! ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΑΣ, ΚΤΗΝΗ, ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ;…

Κι αφού εφάγανε κι αφού εκλέψανε κι αφού ρημάξανε
το χρήμα που ’βγαλαν με κόπο κι ίδρωτα τόσοι ανθρώποι ,
…τους φταιν οι κερδοσκόποι!...

Αφού εφέρανε ως χείλος άβυσσου πλήθη ελλήνων
και φτώχεια γέμισαν και αθλιότητα όλο τον τόπον:
…”δουλειά των κερδοσκόπων”!...

Ζήμενς, Ομόλογα, Χρηματιστήριο και Βατοπέδι
τη χώρα ρήμαξαν-μα εκείνοι δείχνουνε μ’ όλους τους τρόπους
ποιους λες; τους κερδοσκόπους!...

Κι αυτοί ας έθρεψαν τη  σ’ όλην που άπλωσε τη χώρα κρίση,
τελείως αντρόπιαστοι κι όλο αναίδεια, οι καιροσκόποι:
«ω!», κλαιν, «οι κερδοσκόποι!...»




  ΝΈΑ ΚΌΜΜΑΤΑ

Νέο κόμμα! Νέο κόμμα! Να τι θέλει η Ελλάδα!
Την πολλή του πράσινου ήλιου εβαρέθηκε λιακάδα
κι απ’ το μπλε το χρώμα έχει τόσο πλέον βαριεστήσει
που ΝΟΥΔΟΥ ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ απ’ το χάρτη θα τα σβήσει.

Νέο κόμμα της Ελλάδος τώρα η όρεξη τραβάει.
Κι υλικό ως νέο δεν έχει βολικό που να μετράει,
τα παλιά υλικά ζυμώνει, κόμματα δυο νέα χτίζει
και …ΝΟΥΣΟΚ λέει το ένα και ΠΑΔΟΥ τ’ άλλο βαφτίζει…




ΛΊΓΗ ΒΕΝΖΊΝΑ ΚΙ ΈΝΑ ΣΠΊΡΤΟ

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και η Ελπίδα ξαναζεί-
κι η Ανθρωπιά-όπως της πρέπει :
με τους Ανθρώπους πάει μαζί.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
πάνε Δημόσιο, ΕΣΥ, ΟΤΕ
και η Ελλάδα τόσο φέγγει
όσο δεν έφεξε ποτέ.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και παν Βουλή και Βουλευτές΄
τ’ Αύριο ο Λαός καλημερίζει
κι Αντίο λέει στο βρώμιο Χτες.

Λίγη Βενζίνα κι ένα Σπίρτο
και το που Θάμα μοιάζει, να!
μιας Κοινωνίας μες απ’ τις Στάχτες
Δίκιας η Γέννα ξεκινά!





ΒΡΕ ΤΙ ΧΩΡΑ…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή!                         
βρε σε χώρα ποιάνε ζούμε
κι ούτε ώρα μια καλή                             
δεν μπορούμε πια να δούμε;

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που τα τρόφιμα ακριβαίνουν
κι όπου φτάσουν κι ανεβούν
πια από κει δεν κατεβαίνουν…

Βρε τι χώρα είν’ αυτή
που είν’ οι βουλευτές μας γδάρτες
το μπαξίσι καθεστώς
και οι τράπεζές μας σκάρτες…

Που το μέσο κυβερνά,
που μεσουρανούν οι μίζες
και που αν δε χιονίσει μια
είν’ οι μέρες όλες γκρίζες…

Που όλα έχουν τα λεφτά
μαζευτεί σε λίγες τσέπες
κι ενώ αυτοί τρων αστακούς
μεις τη βγάζουμε με κρέπες…

Που με λόγια προσπαθούν
οι υπουργοί να τα μπαλώσουν
κάθε που ‘καναν δουλειά
πρώτα αφού τη θαλασσώσουν…

Κι ο καθένας απορεί
δύναμη πού τάχα θα ‘βρει
για ν’ αντέξει όσο κρατεί
η ζωή αυτή του η μαύρη,

μιας και δεν μπορεί-ο χαζός-
να ‘βρει θέληση και πάθος
και να δει Σεφερικά
τη ζωή πως πήρε λάθος,

και προς τη μονάχη οδό-
τη σωστή-βήματα κάνει
που μαχαίρι είν’ κοφτερό
και που όπλου είναι κάννη…

Βρε τι χώρα ειν’ αυτή!
Βρε τι κράτος είναι τούτο!
Τι στενός που ’ναι κορσές!
Τι καπέλο και τι φρούτο!

Γιατί ναι. Όλα είν’ αυτά.
Και αμφιβολία διόλου
δεν χωρεί πως δυστυχώς  
όλα παν κατά διαόλου.

Και πως θα  ’ρθει ο καιρός
που ωραία θα περνάμε,
στα ουράνια μοναχά
…πεθαμένοι όταν πάμε.

Τότε όλα θα ’ν’ καλά
δίχως χρείες και ανάγκες
ή  «σεμνά και ταπεινά»,
«κουμπαριές» και «τσάμπα μάγκες».









































































































ΠΩΣ ΚΕΡΔΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΦΙΛΙΑ

2010.
Νέα Ιωνία.
Παραμονή Πάσχα.

Ωραία μέρα σήμερα είκοσι δύο του Απρίλη.
Βγαίνω στο δρόμο.
Περπατώ στην αγορά.
Ατμόσφαιρα χαρούμενη και γιορταστική.
Ένας εικοσάρης νεαρός και μια δεκαοχτάχρονη δροσερή κοπέλα πλάι του, βαδίζουν μπροστά μου.
Περπατώντας αντίθετα στη δική τους κατεύθυνση να και μια άλλη όμορφη κοπέλα.
Όταν βλέπονται, τρέχουν το ζευγάρι προς την κοπέλα και εκείνη προς αυτούς, σταματάνε, ανοίγουν διάπλατα τα μάτια από ευχάριστη έκπληξη, και αμέσως μετά τα χέρια σε αγκάλιασμα.
Αγκάλιασμα που γίνεται αμέσως, ενώ την ίδια στιγμή, ανάμεσα σε κραυγές χαράς, επιφωνήματα και γέλια, τα χείλη των τριών ζευγαρώνουν του ενός με του άλλου.
Και ενώ είχαν όλοι αλληλοφιληθεί, βλέπω με δική μου τώρα έκπληξη, να  συνεχίζονται τα φιλήματα ανάμεσά τους, σαν με τα περίσσια φιλιά να ήθελαν να εκμηδενίσουν κάποιον μακρύ χωρισμό.
Στο μεταξύ είχα φτάσει στο ύψος τους, όχι περπατώντας λες, αλλά κολυμπώντας σε μια θάλασσα φιλιών και έχοντας μπει κι εγώ μέσα στο κλίμα αυτό της χαράς τόσο, που ένιωθα όχι συμμέτοχός της, δικαιούχος της όμως τόσο, που μου έμοιαζε απρόσμενο και άδικο να βρίσκομαι έξω από αυτό το χαρούμενο πανηγύρι.
Με αυτά τα συναισθήματα και όταν ήμουν ακριβώς στο μάτι του ευφρόσυνου κυκλώνα στάθηκα, και κοιτάζοντας  τα κορίτσια, τους είπα γελαστά και παραπονεμένα: «Εγώ;..»
Μια έκπληξη στην αρχή, ώσπου να καταλάβουν πού πήγαινε αυτό το «εγώ;»
Το ύφος μου όμως φαίνεται πως είχε πιεί νερό από την ίδια βρύση που είχε ξεδιψάσει και την ψυχή μου και η έκπληξη δεν κράτησε πάνω από ένα ανοιγόκλεισμα ματιού. Οι δυο όμορφες κοπέλες όρμησαν προς εμένα και αγκαλιάζοντάς με σφιχτά η μία μετά την άλλη, μου έδωσαν από ένα σκαστό και γεμάτο φιλί.

Αμέσως ύστερα γύρισαν στα δικά τους κι εγώ συνέχισα τον δρόμο μου.