Η ΧΑΖΟΓΙΑΓΙΑ

Κι αν χαζή διόλου δεν είναι
Ούτε μοιάζει με γιαγιά,
Αναμφίβολα όμως είναι
Τέλεια μια χαζογιαγιά.

Ποια ειν΄αυτή; Πώς τηνε λένε;
Μα, η γιαγιά! Όπου γι αυτήν
Η λαχτάρα για τ΄αγγόνια
Έρχεται απ’ όλα πριν.

Το εγγονάκι της αχ! Βήχει!
Τι μεγάλη συφορά!
Φέρτε τσάγια και κουβέρτες!
Και γιατρούς! Και γιατρικά!

Η εγγονούλα της αν τρέχει
Κι αν πηδάει ο εγγονός,
Ένας μέγας την καρδιά της
Τρόμος έχει φοβερός:

Κι αν θα πέσουν και χτυπήσουν;
Κι αν το γόνατο ματώσει;
Α! Το αίμα της καρδιάς της
Ας μπορούσε αντίς να δώσει...

Αχ! Χαζογιαγιά καλή μας,
Μη για όλα ανησυχείς-
Τα παιδιά θα μεγαλώσουν
Ό,τι αν κάνεις κι ό,τι αν πεις.

Αλλ’ αυτή μυαλό δε βάζει
Και τ’ αγγόνια όλο κοιτά
Να φροντίζει, να χαϊδεύει
Κι όλο να φιλεί γλυκά.

Αχ! Τ’ αυγά επαρασφίξαν-
Τα παιδιά τα τρων μελάτα.
Και για δες-τη γεμιστή τους
Δεν εγέψαν σοκολάτα.

Θε μου! Αχ! Θ΄αδυνατίσουν!
Ας προλάβει το κακό
Με κοτόσουπες, κρεμούλες,
Μπριζολάκια κι αστακό!

Τ’ αγγονάκια κλαιν; Η Φύση
Κλαίει με κείνα συντροφιά.
Θα θυμώσουν κάποια μέρα;
Όλη η γη έχει ακεφιά.

Κι αν σουφρώσει τ’ αχειλάκι
Σε παράπονο κανένα,
Τα καλά όλου του κόσμου
Στη γιαγιά τότε είναι ξένα.

Το τηλέφωνο χτυπάει;
Όλα γύρω σταματάνε.
Μόνο χείλια δυο μιλούνε
Κι άλλα δύο απαντάνε.

«Γιαγια θέλω...» «Ναι χρυσοήλιε,
ναι φεγγάρι μου αργυρό,
ναι ψυχούλα των ανθώνε,
ναι τσαλίμι στο χορό!

Θα σου φέρω να σου βάλω
Στο χεράκι τ’ ακριβό
Γη και Ουρανό κι αστέρια
Και του Νότου το Σταυρό...»

«Μα, γιαγιά, μια καραμέλα
εγώ θέλω μοναχά!..»
Μα η γιαγιά μας δεν ακούει
Κι όσα του ΄πε κουβαλά.

Ε! Γιαγιά! Στα ΄γγόνια σου, όλα
Τα ΄χεις δώσει από παλιά.
Μη έγνοια βάζεις: θα ευτυχήσουν
Αφού σένα έχουν γιαγιά.