ΑΠΟΡΙΑ

Φύση,
Θεέ,
Ύλη,
Πνεύμα,

Όπως να σε πω,
Δεν φτάνει πια;

Τι άλλο θα μας κάνεις;

Τις γυναίκες όλες τις εκπόρνεψες.
Τους άντρες τους παράδωσες στην ανανδρία.
Ο αέρας σήματα δουλείας και κινδύνων μόνον φέρνει.
Αίμα τα σύννεφα σταλάζουν.

Το σώμα στη δουλεία το παράδωσες.
Στις μηχανές υπόταξες το Πνεύμα.

Τ’ άστρα μας βλέπουν και γελούν.

Η ζωή στον πόλεμο,
Στο χρήμα,
Στην ανασφάλεια υποταγμένη.

Κάθε μας πράξη άσκοπη και δύσμοιρη.

Ότι αποφασίσουμε,
Άλλη απόφαση το μάχεται.

Άθυρμα η ύπαρξή μας
Σε μια βουλή άλλη-πικρή.

Όμως.
Έστωσαν αυτά.
Τουλάχιστο ένα θάνατο δώσε μας υπεύθυνο.
Ανταποδοτική την τελευταία κάνε στιγμή μας.

Ούτε  αυτό δεν στέργεις;
Ή δεν το δύνασαι;

Μη παίγνια,
Έρμαια και υποχείρια είμαστε
Και μεις και συ
Κάποιας υπέρτερης ισχύος;

Ή μη
Έτσι όλο ψάχνοντας,
Θα καταλήξουμε να κλείσουμε έναν κύκλο,
Και ο υπεύθυνος για όλη
Την κακοδαιμονία μας
Εμείς είμαστε;-και συ,
Που από σέ γυρεύω απάντηση
Δικό μου ένα πλάσμα όπως όλα είσαι;

Και αν είναι έτσι,
Τότε πια
Εγώ η Ανάγκη είμαι,
Που όλα
Για μένα κι από μένα εκπορεύονται,
Στον εαυτό μου αέναα επιστρέφοντας;