ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Μια χρυσή εμφάνιση που ξάφνω
μέσα σε μια κόκκινη θάλασσα
βυθίζεται. Και η θάλασσα είναι
στον ουρανό. Ενα μαλακό μολυβί

ύστερα, μια αόριστη ανταύγεια
φέγγους κατόπι. Πόσες φορές
καταφρονετικά δεν μας έχει
μοναχούς ο ήλιος αφήσει

έρμαια στο σκοτάδι της νύχτας,
που λες από τα πλευρά του-από το βέλος
του βραδιού τρυπημένα-ξεπηδάει.  

Και, ο ήλιος κάθε βράδυ, ένας κουρασμένος
πάνθηρας, που τα θύματα του σέρνοντας
πίσω του, στη φωλιά του τα πάει.