ΩΣ ΠΟΤΕ;

Πέτρες, βιβλία, δέντρα, άνθρωποι, ιδέες…

Από τα πρόσκαιρα θα φύγουμε ποτέ-
από τα πράγματα θα λυτρωθούμε, που επιτακτικά
το μερίδιο τους γυρεύουν κάθε μέρα
και μας διαμοιράζουν  και μας χρησιμοποιούν;

Πότε, το χέρι μας, χαϊδευτής μαλλιών
θα πάψει να ’ναι; Ο νους μας
διαπεραιωτής θεωριών και υποθέσεων;
Ως πότε θα είμαστε η γέφυρα
για τόσα από μέσα μας περαστικά,
φοβερά
και ματωμένα;
Πότε κι εμείς
με κουδούνια θα πάψουμε να είμαστε
όπως τα πρόβατα, αναγνωρισμένοι;
Μας προσμένει άραγε αυτή η χάρη;