ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ       

Τον ερωμένο κοίταξε όταν αυτός κοιμόταν! Καθόλου  
την απαγόρευσή του δεν εννοούσε-
πως να τον δεί δεν έπρεπε,
γιατί αλλιώς αυτός,
που μόνο νύχτα ερχόταν και την έβλεπε
για πάντα θα χανόταν.

Και, στη φλόγα ενός κεριού τον είδε.

Δεν ήταν τέρας όπως εφοβόνταν
παρά ένας νέος,
όμορφος σαν ήλιος.
Ετρέμισε όμως από φόβον η καρδιά της,
γι αυτή της την παρακοή,
και μία κίνηση φυγής απότομα έκανε.

Τότε,
κεριού καυτή σταγόνα
τον Έρωτα εξύπνησε.

Την είδε να τον βλέπει,
και ήρεμα και σοβαρός: "Φεύγω", της είπε,
"με απιστία ο Έρωτας δεν ζει".
Και πήγε.

Κι αυτή τους κάμπους και τα όρη επήρε
και άπελπα έκτοτε κι ανεύρετα τόνε ζητά.