Θέατρο. Ανοίγει η αυλαία. Ησυχία.
To πλήθος μένει άφωνο. Βουβό.
Σωπαίνει.
Κι η πρώτη πράξη στη σκηνή
ανεβαίνει.
"Και τ' ήτανε παππού;" "Τι άλλο-
η γνωριμία,"

Η πρώτη πράξη τέλειωσε. Στο
πλήθος ηρεμία.
Μα να η αυλαία πάλι ανεβαίνει
κι η δεύτερη η πράξη τώρα
βγαίνει.
"Και τ' ήτανε παππού;" "Τι άλλο-
η ευτυχία".

Κλείνει τα μάτια ο παππούς κι
αποξεχνιέται
κι ας βλέπει ο εγγονός το δάκρυ
που από του γέρικου μυαλού
κυλάει την άκρη-
είναι σκληρή η νιότη-δεν
κρατιέται.

Γιατί σταμάτησε ο παππούς να
διηγιέται;
Η σκέψη του σε ποια πλανιέται
μάκρη;
Με του ξυλένιου του σπαθιού
την άκρη
τονε τσιμπά κι ο γέροντας
πετιέται.

To 'να με τ' άλλο του 'χει δέσει
τα σκαρπίνια'
να περπατήσει ο γέρος δεν
μπορεί'
πέφτει' σκυφτός στην πόρτα
προχωρεί
μακριά να φύγει απ' του μικρού τη
γκρίνια.

Τι 'ταν κι αυτή που τονε βρήκε
γκίνια…
τώρα ένα ψέμα θα 'πρεπε να
βρει
γιατ' η αλήθεια για τον νιο θα 'ταν
πικρή:
η τρίτη πράξη γράφτηκε
κρυφά-στα παρασκήνια.