ΕΑΡΙΝΗ ΚΑΝΗΦΟΡΟΣ

Μοσχοκάρυα και φρύγανα ευωδιάζοντα
το καλάθι της ανεπαρκείας σου πλήρες.
Αρώματα, σχήματα, χρώματα χαριέντως συγχέεις.
Ανέμελη και άδολη, αγνοείς
πού τα μοσχοκάρυα και πού τα φρύγανα ν’ αποδώσεις.
Ακκιζομένη χαρίζεις τα πάντα-και το καλάθι μαζί.
Α! Μέρες κι αυτές της δωρεάς!
Α! Μέρες του σκορπίσματος και της ωραίας νιότης!
Α! Μέρες που ανέφελες κι ανέγνοιαστες διαβαίνουν!
Α! Πρωτοξύπνητη, γλυκιά, λουλουδιασμένη ζηση!
Α! Που και πέτρα να 'σπερνες σου ήθελεν ανθίσει!
Ω! Μυστικόπιοτες βραδυές!
Ω! Πάλλουσες πρωϊες!
Ω! Ηλιογέρματα ερυθρά-σαν όνειρο-σαν ψέμα!
Ω! Λουλουδόπνιχτες αυγές!
Ω! Πόδια φτερωμένα!