ΟΠΩΣ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ

Όπως στο παζάρι βλέπεις μια μέρα κάποια μαυρομάτα,
που ανάμεσα σε φρούτα και λαχανικά
σ’ ένα τελάρο πάνω καθισμένη, ψωμιού κρατεί κομμάτι
και ανέμελα και φυσικά και σίγουρη πολύ το τρώει,
και δίπλα ο άντρας της τα φρούτα διαλαλεί και ξάφνω,
τόσο γυναίκα καθενός να είναι μοιάζει,
που και δική σου γίνεται,
και πια την πλησιάζεις και την παίρνεις-
κι ούτε την πλησιάζεις, την καλείς μόνο-
και κείνη έρχεται λέγοντας «πεινάς;» και τείνοντας σου
λίγο να δαγκώσεις
και πάτε σπίτι
και το Σαββατοκύριακο μαζί χαρούμενα περνάτε,
κι ύστερα γυρίζει
στη θέση της αυτή και στη δική σου εσύ,
έτσι και την ποίηση άλλων,
δική σου τόσο κάποτε τη νιώθεις, που,
σαν να σού ανήκει,
για μέρες λίγες κοντά σου την κρατάς.