ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Έπιπλα δεν είχε το δωμάτιο
και όσον να πεις
ένα τραπέζι
απαραιτήτως χρειάζονταν.

Δε θα 'τρωγε καλά για λίγες μέρες
το κάπνισμα θα εμετρίαζε
το φως νωρίς θα το ’σβηνε-
λίγο από δω-λίγο από κει
θα τα κατάφερνε στο τέλος.

Και όχι πολυτέλειες.

Δεν ήθελε
ξύλο καλό,
ούτε μορφήν και στυλ θα εκοιτούσε.

Ένα απλό τραπέζι.

Λίγο γυαλιστερό μόνον στην επιφάνεια
και κάπως,
όσο γίνονταν,
τα πόδια του κομψά.

Τώρα θα πεις:
μεγάλη ανάγκη ήταν το τραπέζι;
Ανάγκη όχι, μα είναι κάποια συντροφιά-
ένα δωμάτιο άδειο άσχημα χτυπάει…

Πάλι
κάποιος μπορεί να ’ρχόταν
και την κατάντια του να δει δεν θ’ ανεχόταν…

Τέλος είναι κάτι όρθιο
μέσα σε τόσα γκρεμισμένα.